* Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου
Όταν το 1948 τα Ενωμένα Έθνη αποφάσισαν την ίδρυση ισραηλινού κράτους, δεν υπολόγισαν, ως φαίνεται, τις συνέπειες, γνωστού όντος ότι σχεδόν το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού είχε εκδιωχθεί το 70 μ.Χ. από τον μετέπειτα Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο και διασπαρθεί στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα (απαρχή της εβραϊκής Διασποράς), ενώ συνέχισαν να ζουν στην περιοχή άλλα, όπως και οι Εβραίοι, σημιτικά φύλα, τα οποία αργότερα εξισλαμίσθηκαν: Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι. Ακόμη, δεν υπολόγισαν τη συμπεριφορά ενός ταπεινωμένου λαού που υπέστη τη βαρβαρότητα του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, χωρίς ουσιαστική αντίσταση, αν εξαιρέσει κανείς τη γνωστή εξέγερση στο Γκέτο της Βαρσοβίας.
Κι ενώ η ανθρωπότητα έλπιζε και ανάμενε πως η ίδρυση του Ισραήλ θα λειτουργούσε συνεκτικά, ενσωματώνοντας στις οικονομικές και κοινωνικές του δομές τους αυτόχθονες πληθυσμούς της περιοχής, συμβάλλοντας έτσι μακροπρόθεσμα στον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό των αραβικών κοινωνιών της περιοχής, η εμπειρία του Ολοκαυτώματος και η ταπείνωση που υπέστησαν οι Εβραίοι ως λαός, μαζί και η σιωνιστική ιδεολογία των κυρίαρχων εβραϊκών ελίτ όπου γης, μετέτρεψαν το κράτος του Ισραήλ σε υποχείριο των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής και προπύργιο του εβραϊκού επεκτατισμού στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για το δράμα που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός μεγάλη ευθύνη φέρνουν και τα αραβικά κράτη, τα οποία, είτε αδιαφορούν, είτε εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος την κατάσταση, όπως π.χ. η Αίγυπτος, καθώς και οι φονταμενταλιστές Μουσουλμάνοι που εμποδίζουν συνειδητά την ειρηνική συνύπαρξη των λαών στην περιοχή και ενδεχομενως ενδοπαλαιστινιακές ελίτ που πλουτίζουν σε βάρος του λαού τους. Από ιστορική αλλά και ουσιαστική άποψη, ο παλαιστινιακός λαός πληρώνει με το αίμα του για ένα έγκλημα που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας σε βάρος των Εβραίων, η κυβέρνηση της οποίας σήμερα, ενόψει της εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, όχι μόνον δεν καταδικάζει το έγκλημα που διαπράττεται αλλά η καγκελάριος κ. Μέρκελ δηλώνει μάλιστα ανερυθρίαστα πως το κράτος του Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπεραμυνθεί της ύπαρξής του ! Την ίδια στάση απέναντι στην κτηνωδία του Ισραήλ τηρούν άλλωστε, λιγότερο ή περισσότερο, και οι υπόλοιπες δυτικές χώρες, μηδέ εξαιρουμένου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος ρίχνει στάχτη στα μάτια των λαών, κάνοντας ανούσιες εκκλήσεις για τερματισμό των εχθροπραξιών, ενώ τα ισραηλινά αεροπλάνα, το ναυτικό και το πυροβολικό σφυροκοπούν την περιοχή της Γάζας με θύματα τους αμάχους κι ανάμεσά τους εκατοντάδες αθώων παιδιών.
Κι ενώ στη Λωρίδα της Γάζας βασιλεύει ο θάνατος, στο ίδιο το Ισραήλ χιλιάδες παρακολουθούν ως θέαμα την εξόντωση των Παλαιστινίων υπερθεματίζοντας σε λεκτική κτηνωδία, όπως π.χ. ομάδες ακροδεξιών Ισραηλινών στο Τελ Αβίβ που κραύγαζαν στους δρόμους «Σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά, γιατί δεν υπάρχουν παιδιά», επιχαίροντας ότι εκατοντάδες παιδιών ξεψύχησαν στα ερείπια των κατοικημένων περιοχών της Γάζας!
Ενώ η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να εξαναγκάσει τις ισραηλινές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους Ισραηλινών και Παλαιστινίων, ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις και τα εμπόδια των όποιων αραβικών κατεστημένων, δεν κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση, δέχθηκε τη λογική της «εκβιομηχάνισης» και της συναισθηματικής εμπορευματοποίησης του Ολοκαυτώματος, ενισχύοντας έτσι με τη στάση της τον επεκτατισμό του ισραηλινού κράτους σε βάρος των Παλαιστινίων. Δικαίως θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, τηρουμένων των αναλογιών, «σε τι διαφέρει η εποικιστική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων από την θεωρία του «ζωτικού χώρου» („Theorie des Lebenraums“) και την «επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς» („Drang nach Osten“) του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας» ; Μήπως οι ισραηλινές κυβερνήσεις διακατέχονται από τον φόβο πως ή ίδρυση κοινού κράτους θα αποκάλυπτε την προβληματική τους ιδεολογία που θέλει τους Παλαιστίνιους υποτακτικούς, πολίτες δεύτερης κατηγορίας;
Όταν ένας λαός που υπόφερε τα πάνδεινα επιδεικνύει αυτή τη συμπεριφορά, σημαίνει πως έχει πρόβλημα με την ταυτότητά του, πως δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, χωρίς αυτό σημαίνει, σε καμιά περίπτωση πως δεν υπάρχουν και στο Ισραήλ κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται στη σιωνιστική ιδεολογία του «περιούσιου λαού», πληρώνοντας το τίμημα της δυσφήμησης και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Οι κραυγές των χαροκαμένων μητέρων που έχασαν τα παιδιά τους δεν πρέπει να αφήσουν κανένα ασυγκίνητο. Όσο το έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζεται, η επίκληση του κινδύνου της έτσι κι αλλιώς αποκλεισμένης Χαμάς, δεν δικαιολογεί τη «σιωπή των αμνών» του δυτικού κόσμου. Άλλωστε τα αποτελέσματα των μαχών σε νεκρούς μιλούν από μόνα τους.
Ο αντισημιτισμός ως θεωρία είναι δημιούργημα του δυτικού και μάλιστα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σημιτικής καταγωγής ωστόσο δεν είναι μόνον οι Εβραίοι αλλά και όλα τα αραβικά φύλα και με την έννοια αυτή ο όρος αντισημιτισμός είναι παραπλανητικός, στο βαθμό που αναφέρεται μόνο στον εβραϊκό λαό. Είναι καιρός πλέον να κατανοήσουμε πως, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για λαούς, όταν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να έχει υπό τον έλεγχό του άλλα κατώτερα άτομα ή λαούς, σημαίνει πως έχει πρόβλημα με τον εαυτό του, τουτέστιν διακατέχεται ο ίδιος από συμπλέγματα κατωτερότητας!
