Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου
ΕΙΝΑΙ ανήκουστο! Κάποιοι να επιχαίρουν με την –επιλεκτική- χρεοκοπία της Αργεντινής. Και μάλιστα, όχι διότι η οικονομία της «έπεσε έξω», επειδή ίσως οι αχρείοι νοτιοαμερικάνοι ζούσαν με δανεικά, αλλά γιατί οι κερδοσκόποι πρέπει να πάρουν μέχρι κεραίας εκείνα που προϋπολόγιζαν.
Ναι, κάποιοι χαίρονται, εδώ στην Ελλάδα.
Ο ένας λόγος είναι διότι –θεωρούν- ότι έτσι αποδεικνύεται, πόσο επικίνδυνα λανθασμένη ήταν η επίκληση εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του προέδρου του Αλ. Τσίπρα, του «μοντέλου χρεοκοπίας» της Αργεντινής, για το ελληνικό πρόβλημα.
«Είδατε»; μοιάζουν να λένε: «Η χρεοκοπία δεν είναι ένα οδυνηρό φάρμακο που το πίνεις άπαξ και μετά, σιγά-σιγά αναρρώνεις. Η αμερικανική χώρα χρεοκόπησε το 2001, αλλά δεν σώθηκε...».
Ο δεύτερος λόγος, είναι ακόμη πιο σημαντικός γι’ αυτούς. Έτσι τουλάχιστον νομίζουν. Απευθύνεται στο εσωτερικό της χώρας, τους Έλληνες πολίτες, για να τους στείλουν το μήνυμα: Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά ένας. Σκύψτε το κεφάλι, σφίξτε το ζωνάρι, κάντε θυσίες... και πληρώστε. Το «στίψιμο» της κοινωνίας, το πέταμα μιας ολόκληρης γενιάς στην ανεργία, είναι μονόδρομος...
Ορισμένοι δε της κυβέρνησης το λένε με έναν εξωφρενικό κυνισμό: Αυτός είναι κύριοι ο καπιταλισμός. Σας αρέσει δε σας αρέσει, δεν υπάρχει άλλος κόσμος. Παρά μόνο αυτός των κερδοσκοπικών -δεν υπάρχουν μη κερδοσκοπικά, μας ενημέρωσε ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης-, fund.
* * *
ΚΑΜΑΡΩΝΟΥΝ μάλιστα για την απλότητα και την πειστικότητα του επιχειρήματός τους, ώστε δεν αντιλαμβάνονται το ξεγύμνωμά τους. Διότι, κάλλιστα μπορεί να τους ρωτήσει κανείς: Μα αγαπητέ Άδωνι, κύριε Αντώνη ή φίλτατε Ευάγγελε, αν αυτός είναι ο κόσμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δύσης, ένας κόσμος δηλαδή όπου κουμάντο κάνει ο κ. Πολ Σίνγκερ, το «αρπακτικό», όπως τον αποκαλούν πια στη χώρα του Μέσι, τότε εσάς τι σας χρειαζόμαστε; Ποιος ο λόγος να σας δίδουμε –έστω μια φορά στα 4 χρόνια- εντολή διακυβέρνησης, εφόσον δηλώνετε αδύναμοι –ή και ανίκανοι- να αντιμετωπίσετε ή να βάλετε τάξη στις «αγορές»; Και τι νόημα έχει η πολιτική –και κατ’ επέκταση και οι πολιτικοί- όταν έχουν εκχωρήσει κάθε εξουσία στο πεδίο της οικονομίας και του κεφαλαίου;
Διότι τι άλλο αποδεικνύουν τα λεγόμενα του κ. Γεωργιάδη, παρά μόνο τη χρεοκοπία της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος.
Με ένα ίσως ελαφρυντικό: ότι δεν συμβαίνει μόνο εδώ, αλλά και αλλού.
