- Πρώτη: Αναθεώρηση του Συντάγματος της Επιδαύρου με ενίσχυση του βουλευτικού και αποδυνάμωση του εκτελεστικού. Δηλαδή παντοδυναμία Μαυροκορδάτου σε βάρος όλων και ειδικά των στρατιωτικών. Ψηφίστηκε στις 29 Μαρτίου 1823.
- Δεύτερη: Πρόεδρος του εκτελεστικού εκλέγεται ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Μέλη: ο Ζαΐμης, ο Χαραλάμπης και ο Μεταξάς. Αρχιγραμματέας ο Μαυροκορδάτος. Όμως σε λίγο θα δούμε ότι απ’ τη θέση αυτή μεθόδευε την παντοδυναμία του ως πρόεδρος του Βουλευτικού και την αποδυνάμωση του Εκτελεστικού με το που τοποθετήθηκε σκοπίμως για τον λόγο αυτόν αντιπρόεδρος ο Κολοκοτρώνης, δήθεν για να καλύψει την κενή πέμπτη θέση. Ήταν συμπαιγνία σε βάρος του Γέρου. Αλλά και το διαβόητο συμπεθεριό εκεί στόχευε. Πάντως με τα σημερινά δεδομένα η κίνηση αυτή του Κολοκοτρώνη μπορεί να θεωρηθεί ως μια στροφή του προς τον συντηρητισμό. Ήταν κίνηση όμως στην οποία προχώρησε συνειδητά με σκοπό να αποτελέσει ανάχωμα στον Μαυροκορδάτο και τους συν αυτώ.
- Τρίτη: Καταργείται ο τίτλος του αρχιστρατήγου, που κατείχε ο Κολοκοτρώνης, μόνο και μόνο για να υποβιβαστεί το κύρος του Μεγάλου Αρχηγού! Ναι ο τίτλος αυτός ήταν απαράδεκτος στην Ελλάδα για κείνον που τον απέκτησε με το σπαθί του απελευθερώνοντας την Πελοπόννησο, ενώ δεν ήταν «απαράδεκτος» για τον Μαυροκορδάτο! Το «ξεφλούδισμα» του Κολοκοτρώνη έχει αρχίσει συστηματικά.
- Τέταρτη: Δινόταν στο Βουλευτικό η δυνατότητα να πουλήσει τα εθνικά κτήματα «διά τας ανάγκας του αγώνος...». Άλλη μια τεράστια εθνική μας πληγή για την οποία χρειάζονται χωριστά βιβλία. Τα καρπώθηκαν δυστυχώς οι «ημέτεροι» δίνοντας μόνο «χαρτία», κατά τον Κολοκοτρώνη. Οι κοτζαμπάσηδες και οι πλοιοκτήτες βρήκαν και πάλι την καλή τους ώρα. Και στο ζήτημα των εθνικών κτημάτων ξέσπασαν απανωτά σκάνδαλα, τα οποία ταλανίζουν τη χώρα ακόμη και σήμερα. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι όσα κτήματα ήθελαν να οικειοποιηθούν οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικάντηδες, τα βάφτιζαν ιδιωτικά, έστω κι αν αυτά ήταν ολοφάνερα δημόσια! Πέρασαν έτσι νόμους να τα μεταβιβάζουν από ιδιώτη σε ιδιώτη αποζημιώνοντάς τα σε ομόλογα, δηλαδή «χαρτία». Σκάνδαλα επί σκανδάλων, όπως πάντα.
Στο μεταξύ, κι ενώ ο Κολοκοτρώνης και η υπόλοιπη κυβέρνηση προσπαθούσαν να βρουν τρόπους άμυνας στην επερχόμενη κάθοδο του Κιουταχή, του Βρυώνη ή του Γιουσούφ Πασά, ο Μαυροκορδάτος προσεταιρίζεται τους προύχοντες, καθώς και τον Δεσπότη Άρτας Πορφύριο και κατά τρόπο δόλιο εκλέγεται πρόεδρος του Βουλευτικού, εγκαθιδρύοντας έτσι μια τυραννική ολιγαρχία. Απώτερος σκοπός του είναι ν’ ανατρέψει τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση Μαυρομιχάλη – Κολοκοτρώνη και να εγκαθιδρύσει δική του, καθώς στο παιχνίδι μπαίνει πλέον και η οικογένεια Κουντουριώτη, μπαίνει ο Κωλέττης και οι συν αυτώ, υπάρχει ακόμη και ο Νέγρης. Έρχονται στην Ελλάδα «Φιλέλληνες» ονόματα τρανταχτά κι αρχίζουν και μιλούν για δάνεια(!) απ’ την Αγγλία. Ναι. Μπορεί κράτος να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως Σύνταγμα! Υπάρχουν στο εξωτερικό «οίκοι» έτοιμοι να δώσουν δάνεια. Υπάρχουν κυβερνήτες...
Ο Κολοκοτρώνης τα αντιλήφθηκε όλα αυτά ύστερα από το παρασκήνιο που έλαβε χώρα στο σπίτι του Π. Νοταρά, όπου συγκεντρώθηκαν κρυφά περί τους τριάντα «επιφανείς» προς στήριξη του Μαυροκορδάτου. Κι όταν τους έπιασε επ’ αυτοφόρω ξέσπασε την οργή του πάνω στον Δεσπότη Άρτας Πορφύριο. Μας παραδίδεται και ένας σχετικός διάλογος των δυο τους, όπου ο Κολοκοτρώνης υπενθύμισε στον Δεσπότη ότι προ καιρού σε συζήτησή τους ο Πορφύριος κατηγορούσε έντονα τον Μαυροκορδάτο και τον ρώτησε ο Κολοκοτρώνης πώς σ’ έναν μήνα ο Μαυροκορδάτος έγινε καλός.
Στην απάντηση του Πορφύριου: «ο καλός είναι και κακός», ο Κολοκοτρώνης έξαλλος φώναξε «σαν τον έκλεξες για καλόν, πάρτονε στην Άρτα, όχι εδώ στην Ελλάδα. Και μη μου βροντάς εμένα το πόδι γιατί βροντάω το σπαθί και σου κόβω το κεφάλι». Στη συνέχεια θέλησε ν’ ανεβάσει τον Μαυροκορδάτο καβάλα σε γάιδαρο ανάποδα και να τον διώξει απ’ την Ελλάδα διαπομπεύοντάς τον! Το αποφάσισε, αλλά δεν το έκαμε. Θα είχε γλιτώσει η Ελλάδα από τόσα δεινά. Και δεν το έκαμε επειδή ο Φωτάκος και ο Αναγνώστης Δεληγιάννης με την παρέμβασή τους έσωσαν μεν τον Μαυροκορδάτο, αλλά ζημίωσαν ταυτόχρονα την πορεία του Αγώνα. Επιπλέον, φέρεται να έκαμε και την εξής αυστηρή σύσταση στον δολερό Φαναριώτη: «Μην καθίσεις πρόεδρος (του Βουλευτικού) γιατί έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια». Τελικά ούτε λεμόνια του πέταξε, ούτε φυσικά από την Ελλάδα τον έδιωξε προς δυστυχίαν του Έθνους.
Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας Αγιάς «Δημ. Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
