Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Ήταν νιος και γέρασε!
...Κυριολεκτικά δηλαδή. Όχι ότι είναι και από τους τύπους που έδειχνε ποτέ πραγματικά νέος. Είναι από εκείνους που έχουν μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία η οποία παραπέμπει στην εντύπωση ότι γεννήθηκαν «μεγάλοι» έτσι κι αλλιώς.
Αλλά, όπως και να το κάνουμε 20 χρόνια πέρασαν κοντά. Ε, σε αυτά τα 20 χρόνια από νιος, γέρασε. Χώρια που εξαντλήθηκε! Τον έφαγε το πέρα-δώθε. Τι άλλο να πει πια για το Σκόπια; Τι άλλο να προτείνει; Τι άλλο να ακούσει;
Μετά σου λένε έρχεται και δεν έχει τίποτα να προτείνει. Μα τι να προτείνει; Δεν έχει και τίποτα που να μην το έχει προτείνει στα 20 αυτά χρόνια. Τώρα άρχισε και φέρνει τα «μπρος-πίσω» για να έχουν ποικιλία οι προτάσεις. Και κει που νομίζει και αυτός και εμείς, ότι κάτι πάει να γίνει και να βρει το πράγμα τον δρόμο του, άντε πάλι φτου και από την αρχή. Διότι αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν οι συνθήκες, διογκώνονται οι βλέψεις ορισμένων ή απλά «πέφτει» και πάλι το πράγμα οπότε δεν πολυασχολείται κανείς.
Έρχεται λοιπόν ο άνθρωπος γιατί αυτή είναι η δουλειά του, κάθεται μπροστά στις κάμερες και τι κάνει;
Τα μασάει! Λέει κάτι γενικόλογα. Εκφράζει ευχές και εκτιμήσεις, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει, μέχρι την επόμενη φορά.
Δεν ξέρω αν το «Σκοπιανό» είναι όντως σε χρόνιο αδιέξοδο, πάντως ο διαμεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς έχει περιέλθει σίγουρα σε αδιέξοδο. Έχει «στεγνώσει» από ιδέες και σίγουρα, αν και δεν θα το ομολογήσει ποτέ δημοσίως, έχει βαρεθεί να πηγαινοέρχεται επί 20 χρόνια να ακούει τα ίδια και τα ίδια με μικρές παραλλαγές τόσο από τα Σκόπια όσο και από την Ελλάδα και εκεί που νομίζει ότι έχει βρεθεί ένα πεδίο συνεννόησης να διαπιστώνει ότι εν τέλει, το «πεδίο συνεννόησης» ήταν... κινούμενη άμμος.
Μήπως τουλάχιστον να βάζανε κάποιον καινούργιο να έχει πιο φρέσκια ματιά στα πράγματα;
Εδώ πρόκειται περί «γόρδιου δεσμού».
Που ταιριάζει και μία χαρά με την όλη υπόθεση.
Και τι χρειάζεται τώρα; Ένας «Μέγα Αλέξανδρος» να του δώσει μία και να το κόψει να τελειώνει πλέον αυτή η ιστορία. Η οποία έφθασε στο σημείο που έφθασε ή δεν έφτασε λόγω της «ανικανότητας»-να το πούμε με το όνομά του-των ελληνικών κυβερνήσεων. Αρχικά μάλλον λόγω της «αδιαφορίας» της Ελλάδας για το θέμα, όταν οι Σκοπιανοί άρχισαν μεταπολεμικά να αποκαλούν εαυτούς «Μακεδόνες» και βεβαίως «κατοχύρωσαν» διά της χρόνιας χρήσης το «δικαίωμα» στην... ιστορία (έτσι όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονται βεβαίως). Εν συνεχεία, όταν εκεί στις αρχές του΄90 έσκασε πλέον το θέμα στην επιφάνεια και μπήκε σε τρέχουσα διαπραγμάτευση, μία σωρεία εσφαλμένων χειρισμών κακής εκμετάλλευσης του λεγόμενου «timing» και εσωτερικών έριδων, απομάκρυνε τις ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν για επίλυση του θέματος από τότε ακόμη. Γιατί αν σκεφθούμε ότι τώρα, 20 χρόνια μετά ως Ελλάδα έχουμε φθάσει στο σημείο να δεχόμαστε το «Μακεδονία» αλλά με γεωγραφικό προσδιορισμό προ αυτής και ότι αυτή ως πρόταση έχει ήδη πέσει στο τραπέζι από τις αρχές του΄90 αλλά κάποιοι εγχωρίως δεν θέλανε καν να τη συζητήσουν, πού καταλήγουμε; Όταν αν τότε είχε γίνει αποδεκτή η συγκεκριμένη πρόταση θα είχε κλείσει το ζήτημα 20 χρόνια πριν και δεν θα μας είχε προκύψει εν των μεταξύ και αυτός ο ανεκδιήγητος εθνικιστής Γκρούεφσκι ο όποιος «έχτισε» κυριολεκτικά την πολιτική του καριέρα, καλλιεργώντας τον «μακεδονισμό» των Σκοπιανών, ο οποίος συνοδεύεται από διάφορα κωμικοτραγικά: έχει γεμίσει τον τόπο ελληνικά αγάλματα, έχει ονομάσει το σύμπαν της χώρας «Μέγα Αλέξανδρο» από το αεροδρόμιο μέχρι τους δρόμους και τις δημόσιες τουαλέτες, έχει τους κίονες για «πασατέμπο» στα δημόσια κτίρια και γενικά κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι δεν μπορεί προκειμένου να «φωνάζει» ότι είναι «Μακεδόνας» και απευθείας απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βεβαίως αν είσαι κάτι δεν αισθάνεσαι την ανάγκη, η οποία ενίοτε μετατρέπεται σε γελοιότητα, να το φωνάζεις, διότι απλούστατα, «είσαι» και δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις.
Εν πάση περιπτώσει.
Τα χρόνια πέρασαν. Και τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης πλην των λοιπών θεμάτων που επηρεάστηκαν, αναμφίβολα επηρεάστηκαν και τα εθνικά μας θέματα τα οποία πέρασαν επί καιρώ σε δεύτερη μοίρα. Ενώ ταυτόχρονα, λόγω της συνολικής «αδυναμίας» βεβαίως και αποδυναμώθηκε η διαπραγματευτική δυνατότητα της χώρας στα διεθνή φόρα σε σχέση και με τα εθνικά ζητήματα.
Πού είμαστε τώρα για το Σκοπιανό;
Η ελληνική πλευρά έχει κάνει δεκτές όλες τις προτάσεις, που περιλαμβάνουν το όνομα «Μακεδονία» για τα Σκόπια, αλλά με πρόθεμα κάποιον γεωγραφικό προσδιορισμό «Άνω», «Βόρεια», αλλά και «Νέα», με δύο αιρέσεις. Ότι η συμφωνηθείσα ονομασία θα ισχύει παντού (erga omnes = έναντι όλων) και ότι το πρόθεμα θα βρίσκεται πριν από την ονομασία Μακεδονία.
Και τι γίνεται με την εθνική ταυτότητα;
Ο πέρα-δώθε Νίμιτς, απάντησε ότι στα Ηνωμένα Έθνη δεν γίνεται λόγος για τέτοια θέματα: «Οι άνθρωποι έχουν τη δική τους ταυτότητα και στα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να γίνουν διαπραγματεύσεις γι’ αυτά τα θέματα. Η δική μου εντολή, στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής διαδικασίας υπό τον ΟΗΕ, αφορά αποκλειστικά το ζήτημα της ονομασίας» είπε.
Στο μεταξύ διάφορες σλαβικές οργανώσεις στέλνουν καταγγελτικές επιστολές διεθνώς.
Σε μία από αυτές που μετέφερε το Βαλκανικό Περισκόπιο περιλαμβάνεται και το εξής εκπληκτικό!
«Είναι ντροπή που οι Μακεδόνες στην Ελλάδα, να μην ονομάζονται Μακεδόνες και να μην μπορούν να διαβάζουν και να γράφουν στη μητρική γλώσσα. Έτσι πολλοί έχουν προσθέσει στα ονόματά τους, μια ελληνική κατάληξη. Για παράδειγμα ο Γιοβάν Ποπόφ, έγινε Ιωάννης Παπαδόπουλος, ο Κρίστο Πάτσεφ, έγινε Χρήστος Πατσόπουλος.»
...Και αν σκεφτείτε πόσους «Παπαδόπουλους» έχουμε στην Ελλάδα, βάλτε και λογαριάστε, τι γίνεται από... καταπιεσμένους «Μακεδόνες»!
