Η καταδίκη μιας ολόκληρης γενιάς...

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Η γνώση της αλήθειας είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη του διαχρονικού κακού που πλήττει, εντονότερα, τη σημερινή γενιά των νέων της πατρίδας μας. Αυτών που απεγνωσμένα αποζητούν εργασία, αλλά δεν τη βρίσκουν. Που θέλουν

να ζήσουν στον τόπο τους, αλλά οι καιροί δεν τους αφήνουν. Γιατί τους χτυπά ανελέητα η ανεργία, η φτώχεια, η έλλειψη ελπίδας για ζωή στη χώρα τους. Και οι εκάστοτε κυβερνώντες τι κάνουν; Λόγια και μόνο λόγια, που σε προεκλογικές περιόδους εμφαντικά γίνονται παχυλές υποσχέσεις χωρίς μετεκλογικό αντίκρισμα.
Αυτό το αποδεικνύουν οι δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχων, επαγγελματιών και όχι μόνο, νέων που κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες προς εύρεση καλύτερης τύχης μακράν των ορίων της πατρίδας τους. Έτσι πληθυσμιακά φθίνουμε χωρίς καμία προοπτική ανάσχεσης, αφού ο τόπος μας αποστερείται του αναπαραγωγικού του δυναμικού. Αυτό, μαζί με την πρωτοπορούσα παγκοσμίως υπογεννητικότητά μας, την αδιάκοπη εισροή μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας, είναι δυνατόν ν’ αλλάξει τον εθνογραφικό μας χαρακτήρα και να μας φέρει στη βελγική κατάσταση, όπου οι Βέλγοι πολίτες πληθυσμιακά έχουν καταστεί μειοψηφία στον τόπο τους.
Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η καταδίκη της φυγής των νέων μας δημιουργεί την εθνική και κοινωνική αποδυνάμωση της πατρίδας μας. Και η μεν εθνική μπορεί προσωρινά να μην είναι εμφανής, μακροπρόθεσμα όμως θα είναι πολύ οδυνηρή. Γιατί θα υπάρξει αδυναμία φύλαξης και υπεράσπισης των εθνικών μας συνόρων. Και η μόνη δύναμη αντίστασης και αντίδρασης είναι οι νέοι. Που κατά πως πάμε θα υπάρξει σοβαρή δυσχέρεια ανεύρεσης αυτών. Γιατί φεύγουν, γιατί δεν υπάρχει εργασιακό μέλλον, γιατί δεν υπάρχει θέση για αξιοπρεπή διαβίωση στον τόπο τους...
Η μετανάστευση της νεολαίας μας θα δημιουργήσει μια σειρά κοινωνικών προβλημάτων: Εγκατάλειψη γης, μείωση παραγωγής, δυσχέρεια στην αντιμετώπιση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ζητημάτων και το χειρότερο μετατροπής της χώρας μας σ’ ένα απέραντο γηροκομείο. Φαινόμενα που πρέπει να μελετηθούν και να αντιμετωπισθούν πριν είναι πολύ αργά. Πριν πάψει να χτυπά η καρδιά της Ελλάδας. Πριν διαγραφούμε απ’ τη βίβλο των ζώντων εθνών. Και μείνει μόνον ο πολιτισμός μας. Όπως, συνέβη με έθνη και λαούς που σήμερα δεν υπάρχουν. Αναφέρονται μόνον ιστορικά για να μην ξεχνάμε τους πολιτισμούςτους, σαν κι’ αυτών των Βαβυλωνίων, Σουμερίων...
Το σήμα του εθνικού και κοινωνικού κινδύνου χτυπά από πολύ νωρίς στην πατρίδα μας. Κάποιοι όμως δεν το ακούνε, γιατί κοιτάνε μόνον το σήμερα, όχι όμως κι αυτό που θα μας ξημερώσει. Το δεύτερο επείγει να προσέξουμε περισσότερο, γιατί οι καιροί δεν περιμένουν. Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Γιατί η πατρίδα κινδυνεύει και μαζί μ’ αυτήν ολόκληρο το έθνος. Και αυτό πρέπει να το δείξουμε με έργα, τα οποία θα είναι αποτέλεσμα εθνικής συνεννόησης. Πατριωτικής σύμπνοιας και ενιαίας πρακτικής απέναντι στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Ενέργειες που θα σταματήσουν άμεσα την καταδίκη σε φυγή των νέων μας, δίνοντας δουλειά και μέλλον στον τόπο τους. Δράσεις που θα ενισχύσουν σημαντικά τις γεννήσεις και θα μας κάνουν όλους πολύτεκνους! Έτσι θα κρατήσουμε τους νέους μας στην πατρώα γη και την Ελλάδα εσαεί όρθια.
Αυτό αποτελεί εθνική επιταγή. Προσταγή της πατρίδας. Φωνή της αιώνιας Ελλάδας μας. Παρακαταθήκη των επαναστατών του 1821, που φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν.