Στα καμποχώρια της Λάρισας η κατάσταση περιγράφεται εδώ και χρόνια με μια μονάχα λέξη : ερημιά. Στα χρόνια τούτα της πανδημίας, απλά δεν περιγράφεται.
Τα χωριά θα ήταν ιδανικά για έναν Σέρτζιο Λεόνε, αν ήθελε να γυρίσει κανένα «σπαγγέτι γουέστερν» και έψαχνε για σκηνικό μια πόλη –φάντασμα του μακρινού Ουέστ, εκεί όπου φτάνει ο κυνηγός επικηρυγμένων να καθαρίσει συμμορίες καθαρμάτων με το εξάσφαιρό του...
Κι όμως, όταν τα γύριζα στα καλά χρόνια του ΠΑΣΟΚ, νεαρός ρεπόρτερ για την κάλυψη κινητοποιήσεων, είχαν ακόμη κόσμο, ζωή. Η αστυφιλία είχε βέβαια αρχίσει, αλλά ... ντάξει... Τα χωριά κρατούσαν. Γεμάτα τα καφενεία και οι ταβέρνες τους, πήγαιναν κι έρχονταν τα τσίπουρα, μυαλά θολωμένα, μασλάτια πολλά, γνήσια θεσσαλικά χωρατά, γέλια, και πιο κάτω να μαρσάρουν τα καινούργια τρακτέρ...
Κάπως έτσι, και καθώς άρχισαν να ρέουν οι πρώτες αγροτικές επιδοτήσεις, δημιουργήθηκε το στερεότυπο μιας «φραγκάτης» Λάρισας, με τους πλούσιους «βαμβακάδες» της και τα καλά «μαγαζιά», ενώ η πανίσχυρη τότε προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ, αξιοποιούσε την κατάσταση λανσάροντας ως σλόγκαν το «ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου». Τη λαλιώτικης εμπνεύσεως ατάκα είχε πρωτολανσάρει από ένα προεκλογικό μπαλκόνι ο Αντρέας. Μετά την πήραν τα «στελέχια» και την έκαναν σημαία.
Τι σήμαινε στην πράξη «ξαναζωντάνεμα» της υπαίθρου; Σήμαινε χρήμα – μέσω επιδοτήσεων- σε μεγάλες ομάδες όπως οι αγρότες. Αυτές ήταν οι μεγάλες δεξαμενές ψήφων του ΠΑΣΟΚ άλλωστε. Τους βάφτιζαν «μη προνομιούχους» (ήταν) και τους έδιναν χρήμα. Έτσι, χωρίς σχέδιο, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς έλεγχο. «Αλαμούρα» που λέγαμε κάποτε στις βαφτίσεις.
Όπως γνωρίζουμε σήμερα, πολύ από αυτό το χρήμα πήγε κυρίως στην κατανάλωση. Σπίτια, αυτοκίνητα, οικιακό εξοπλισμό, στερημένοι οι άνθρωποι, είδαν αίφνης το φως το αληθινό. Και πέσανε με τα μούτρα, πράγμα που σταδιακά οδήγησε σε μια μεγάλη αλλοίωση των συντηρητικών συνηθειών με τις οποίες μεγάλωσαν οι αγροτικοί πληθυσμοί. Κάθε αίσθηση οικονομίας χάθηκε. Λογικό δεν ήταν;
Κοντά στους αγρότες έπεφτε χρήμα και στις Κοινότητες. Ο κομματικός Νομάρχης μοίραζε τα λεφτά που του έστελνε το κεντρικό Κράτος. Κι αν τύχαινε κι ο Κοινοτάρχης ήταν «πράσινος», «δικός μας», ε ρε γλέντια... Πάρε Πρόεδρε... Πλακόστρωνε ο πρόεδρος ... πλατειάρες, έφτιαχνε πάρκα, Πολιτιστικά Κέντρα, παιδικές χαρές, γενικά ... ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι, έτσι, χωρίς καν να σκεφτεί α) πώς θα συντηρηθούν όλα αυτά και β) τι θα άφηναν στο χωριό του. Το βασικό μέλημα ήταν να δείξει ο Πρόεδρος πως κάνει έργο (μερικές φορές ... επωφελές και για τον ίδιο), και να μοιράσει δουλειές οικοδομικού κυρίως χαρακτήρα. Και στην τελική όλο αυτό το χρήμα κατέληγε στα μαγαζιά της Λάρισας που δούλευαν τότε εξαιρετικά καλά. Μπέικα... ΠΑΣΟΚάρα, και «μαζί σου Αντρέα»...
Πού είχε βρεθεί τόσο χρήμα; Πρώτον, από τα ευρωπαϊκά «Πακέτα». Δεύτερον από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα», τα περιβόητα ΜΟΠ. Πουλώντας τσαμπουκάδες στην τότε ΕΟΚ και απειλώντας αυτός πρώτος με ... Grexit (τότε έπιανε), η Ελλάδα του Αντρέα πήρε πρόσθετες επιδοτήσεις και ο «Μεγάλος» όλο το χειροκρότημα.
Το πού κατέληξαν όλα αυτά, το βλέπει κανείς σήμερα σαν τύχει και περπατήσει στα χωριά του «ξαναζωντανέματος», όπου έτυχε να πάω πρόσφατα για κάποια υποχρέωση. Η απόλυτη ησυχία... Περπατώντας ανάμεσα σε χορταριασμένες πλατείες και κατεστραμμένες παιδικές χαρές, και αναζητώντας μάταια να βρεις έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί και να σου δώσει μια πληροφορία, μπορείς να αναλογιστείς πόσα και πόσα λάθη, εγκλήματα πες καλύτερα, έγιναν από τους πάσης φύσεως λαϊκιστές στην Ελλάδα... Και είναι ίσως γι’ αυτό που πολλοί άνθρωποι κατηγορούν σήμερα τον Ανδρέα... Ενώ είχε τη δύναμη και τη γνώση να βάλει τον λαό του σε μια άλλη λογική, σε έναν σύγχρονο ευρωπαϊκό δρόμο, κάνοντας την Ελλάδα μια παραγωγική χώρα, αυτός τον άφησε αβοήθητο, έρμαιο των ενστίκτων του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά – και τα ξαναθυμίζω- τώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη και πάλι μια συζήτηση στην Ελλάδα για το λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης» που φέρεται να εξασφαλίζει στη χώρα 56,5 δισ. Πολλά τα λεφτά Άρη ...
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – εγκαίρως- φώναξε έναν επαΐοντα, τον καθηγητή Πισσαρίδη ο οποίος έκανε μια βασική πρόταση. Πού να πάει το χρήμα, ποια μεγάλα έργα και υποδομές να γίνουν και κυρίως, τι να κάνουμε για να εκσυγχρονιστεί η Ελλάδα και να γίνει ελκυστική σε επενδύσεις. Η πρόταση κατατέθηκε, και έκτοτε ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι η χώρα δεν πρόκειται να κάνει ξανά το λάθος να σπαταλήσει το χρήμα σε μικροέργα πελατειακής και μόνο αξίας. Μοιάζει σαν να το λέει για να τ’ ακούσει (και να το ... πιστέψει) πρώτα απ’ όλα ο ... . ίδιος. Και καθώς ξέρει με ποιους έχει να κάνει, τι παιχνίδια και τι παγίδες μπορούν να του στήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί, αλλά και πολλοί από τους υπουργούς του, έφτιαξε μια «επιτελική ομάδα» υπό την εποπτεία του, με αρκετά στελέχη του ιδιωτικού τομέα, για να το διαχειριστεί προσωπικώς και με ευελιξία. Γνώμη μου; Καλά έκανε. Δεν προχωρά τίποτε σε χώρες όπως η Ελλάδα αν βγάλεις ένα θέμα σε ... «δημόσια διαβούλευση» και ακολουθήσεις τις περιβόητες «δημοκρατικές διαδικασίες». Που σημαίνει, να συστήσεις καμιά δεκαριά Επιτροπές και Υποεπιτροπές που θα συνεδριάζουν ασταμάτητα (και ...αζημίωτα) για να βγάλουν επί μέρους πορίσματα τα οποία εν συνεχεία θα τεθούν σε νέα διαβούλευση με τους παραγωγικούς φορείς και τους κοινωνικούς εταίρους, οι οποίοι φορείς και εταίροι θα συνεδριάσουν με τη σειρά τους και αν τα βρουν οι εσωτερικοί τους συσχετισμοί, θα καταθέσουν προτάσεις για να συμπεριληφθούν στο σχέδιο που θα εξετάσει μια νέα Επιτροπή. Άντε γεια ...
Επίσης καλά κάνει και δεν ακούει τις παρωχημένες πια κραυγές της Αντιπολίτευσης (δεξιάς και αριστεράς) που – για να πει κι αυτή κάτι – καταγγέλλει το σχέδιο ως ... «νεοφιλελεύθερο» ή ότι θα γεμίσει τις τσέπες λίγων κι όχι των ... πολλών (όπως τότε, με τον Αντρέα, να υποθέσουμε).
Σε καμιά περίπτωση βέβαια αυτό δεν σημαίνει λευκή επιταγή στον Πρωθυπουργό. Ως πολίτες είμαστε και θα είμαστε εδώ για να κρίνουμε πόσο αποτελεσματικά και παραγωγικά θα επενδυθούν αυτά τα χρήματα. Πόσο θα πάνε μπροστά τον τόπο, αν θα φέρουν ανάπτυξη, επενδύσεις, δουλειές, αν θα φέρουν κάποια από τα παιδιά μας πίσω, αν θα βελτιώσουν εν τέλει τη ζωή και τη θέση της χώρας μας. Ότι κάποιοι θα πλουτίσουν και θα κάνουν δουλειές είναι απολύτως βέβαιο, έτσι παίζεται το παιχνίδι παντού στον κόσμο. Και τι δεν θ’ ακουστεί σε μια χώρα με ... μεγάλη παράδοση σε ... «καρχαρίες», εργολάβους, μεταπράτες, ντίλερ και πάσης φύσεως νταλαβερτζήδες που υποστηρίζουν από πίσω και εκδοτικά συγκροτήματα και που είναι μετρ της δοσοληψίας με το πολιτικό σύστημα. Όλοι έτοιμοι είναι, καθισμένοι στο τραπέζι περιμένουν να ορμήσουν στη γαβάθα με τη «σούπα». Αυτή ... είναι η δουλειά τους, τόσο απλά. Και δική σου δουλειά να τους ... χαλάσεις τη σούπα...
Εμείς λοιπόν θα μετρήσουμε αποτελέσματα Κυριάκο. Και φαντάζομαι ότι δεν θα ήθελες ποτέ να καταγραφείς στην ιστορία ως ένας ακόμη ... Ανδρέας, μιας ακόμη χαμένης ευκαιρίας. Και για να έχεις αποτέλεσμα σημαίνει να βάλεις κανόνες και βέβαια φραγμούς στην (πολύ μεγάλη) «μάσα».
Το Ταμείο (Ανάπτυξης) δεν μπορεί να είναι άλλο μείον. Και μετά από τόσες περιπέτειες που πέρασε η χώρα τα τελευταία χρόνια, πάρα πολλοί πολίτες απέκτησαν πια μεγάλη εμπειρία για να ξέρουν να κρίνουν και δίκαια και επί της ουσίας. Και αυτό μην το υποτιμάς.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
