στροφή των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών. Η στροφή αυτή, που επωάστηκε αργά, με πολλές θεωρητικές και πολιτικές κατακτήσεις αλλά και πισωγυρίσματα, αποκτά τη ρητή και πανηγυρική της έκφραση στα φιλελεύθερα συντάγματα του τέλους του 18ου αιώνα και των αρχών του 19ου. Οι φιλελεύθερες ιδέες διαδίδονται ταχύτατα σε όλο τον δυτικό κόσμο και δεν αργούν φυσικά να φτάσουν και στον ελλαδικό χώρο.
Οι επαναστατημένοι Έλληνες, παρά τις αναρίθμητες δυσκολίες, κατορθώνουν να αρθρώσουν συντακτικό λόγο σχεδόν αμέσως μετά την έκρηξη της επανάστασης, με τα Συντάγματα του 1822 και του 1823. Ο προοδευτικός χαρακτήρας των συνταγματικών αυτών κειμένων είναι εμφανής. Οι μετέπειτα όμως αναταραχές στη διαχείριση του αγώνα, αναγκάζουν τους Έλληνες να μεταβούν για ακόμη μία φορά στην Τροιζήνα, όπου και λίγο αργότερα συντάσσουν το Σύνταγμα του 1827. Το εν λόγω συνταγματικό κείμενο διακρίνεται για τον αξιοπρόσεκτα φιλελεύθερο χαρακτήρα του, όσο και γιατί απεικονίζει γλαφυρά την πολιτική και διοικητική βούληση και αυτοδιάθεση του έθνους. Το «Προσωρινόν πολίτευμα» των προηγούμενων συνταγμάτων, που αντικατοπτρίζει την αβέβαιη έκβαση του αγώνα αλλά και την ύπαρξη πολλών αυτόνομων ομάδων εξουσίας, αντικαθίσταται από το «Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος» στο οποίο διατυπώνεται ρητά η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Παρέχονται ακόμη θεσμικές εγγυήσεις των ατομικών δικαιωμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη θρησκευτική ελευθερία. Προβλέπεται αυστηρή διάκριση των εξουσιών και σαφής διάρθρωση των λειτουργιών του κράτους υπό τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, του οποίου η θητεία ορίζεται επταετής. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι τυχαία. Αντιθέτως, μαρτυρούν την ισχυρή βούληση των Ελλήνων για τη συνένωσή τους κάτω από μια ενιαία διοίκηση, τη σημαντική χρονική της διάρκεια υπό την καθοδήγηση ενός ειδήμονος Κυβερνήτη και τη θέληση για ιδεολογική συμπόρευση με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Παρότι με την έλευση του νέου κυβερνήτη τα συνταγματικά αυτά νομοθετήματα παρέμειναν μόνο στο επίπεδο των εξαγγελιών, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημασία που είχε το αναφαίρετο δικαίωμα ενός έθνους, να περιβάλλει την αυτοσυνειδησία του με συνταγματική ισχύ.
