Όχι γιατί η γόνιμη και πολιτισμένη πολιτική αντιπαράθεση δεν έχει το ενδιαφέρον της -ίσα-ίσα, έχει και παραέχει, αφού εκεί βρίσκεται η ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας- αλλά, κυρίως, γιατί σέβομαι απεριόριστα αυτόν εδώ τον χώρο της εφημερίδας που με φιλοξενεί τόσα χρόνια. Συνεπώς δε θα ήθελα να έλθω σε μια άγονη αντιπαράθεση, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, με τον οποιονδήποτε, καλόπιστο όμως, αναγνώστη της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και επομένως, να γίνω αφορμή δημιουργίας έντασης και αντεγκλήσεων, σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς σοβαρό λόγο. Γι’ αυτό, ως παλιός και πιστός φίλος του καθημερινού Τύπου, θεωρώ ότι η ευπρέπεια, η αντικειμενικότητα, η πληρότητα της ενημέρωσης χωρίς ακρότητες και ευκαιριακούς εντυπωσιασμούς και υπεράνω όλων ο σεβασμός προς τον αναγνώστη-τηλεθεατή, πρέπει να είναι τα απαραίτητα προσόντα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έντυπων και μη και αυτή η εφημερίδα τα διαθέτει, αφού καθημερινά το αποδεικνύει.
Τον τελευταίο καιρό, είναι αλήθεια, συσσωρεύτηκαν αρκετά θέματα και γεγονότα... χαμηλής όμως πολιτικής, των οποίων η «αξιοποίηση» και η τεχνητή ένταση θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως της μείζονος, δεν τραβούσαν το σχοινί, όπως λέμε.
Είναι όπως οι απανωτές σεισμικές δονήσεις (σεισμική ακολουθία κατά τους σεισμολόγους) που βιώνουμε όλοι εμείς εδώ στην Κεντρική Θεσσαλία ως μετασεισμούς, οι οποίοι εκλύουν την από καιρό συσσωρευμένη ενέργεια κατά κύματα.
Κύματα επιθέσεων, καταδρομικών στην κυριολεξία, βλέπουμε να εξαπολύονται και από κάποιους «αντιεξουσιαστές» και μη σε γραφεία βουλευτών σε αστυνομικά τμήματα και άλλα κρατικά κτίρια, συγκρούονται στην πρώτη ευκαιρία με αστυνομικούς, καταλαμβάνουν πανεπιστήμια, διαμαρτυρόμενοι είτε για τη συνέχιση εκ μέρους της Πολιτείας των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, είτε για το νομοσχέδιο που αφορά τα πανεπιστήμια, είτε για συμπαράσταση στον αρχιτρομοκράτη πολυισοβίτη που κάνει απεργία πείνας, γιατί επιθυμεί να μεταφερθεί στη φυλακή της απολύτου αρεσκείας του...
Σήμερα που γράφονται αυτά, οι ίδιοι αυτοί, αποσπάστηκαν από την ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τον ξυλοδαρμό πολίτη από αστυνομικούς που συνέβη την προηγούμενη στην ίδια πλατεία της Ν. Σμύρνης, στην Αθήνα και έδωσαν... μάχη με αστυνομικούς με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό ενός αστυνομικού. Και η αξιωματική αντιπολίτευση; Αφού δεν είναι ικανή στο να παράγει πολιτική (για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλώ) και να προτείνει λύσεις στα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν κάθε μέρα από την ταχεία διασπορά της πανδημίας του κορονοϊού, ρίχνει όλο το βάρος της κριτικής σε ζητήματα «χαμηλού» ενδιαφέροντος, πιστεύοντας πως έτσι θα φθείρει την κυβερνητική παράταξη και για να ρίξει στάχτη στα μάτια των οπαδών του πως δήθεν κάνει αντιπολίτευση.
Ενώ έχει μεταφέρει την πολιτική από υπόθεση απόλυτη της κοινωνίας σε υπόθεση του διαδικτύου (μέσων κοινωνικής δικτύωσης), για να «αλιεύει» σε θολά νερά, έχει απέναντί της τον πρώην υπουργό της κ. Κοντονή να την κατακεραυνώνει με τις δηλώσεις του: «Ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος που ασκεί την αντιπολίτευση είναι προσβλητικός για τον χώρο της Αριστεράς και γι’ αυτό που η Αριστερά εκφράζει και θέλει να εκπροσωπεί»...
Ο ίδιος πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την ευκαιρία των καταγγελιών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς στον κόσμο του αθλητισμού και του θεάτρου γίνεται πλέον συγκεκριμένος, λέγοντας: «Με ευθύνη του (πρώην) πρωθυπουργού ψηφίστηκαν στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος 1.000 άρθρα και δεν εισακούστηκα. (...) Για ορισμένα αδικήματα, όπως η μετατροπή της δωροδοκίας από κακούργημα σε πλημμέλημα, είμαι βέβαιος, πως υπήρξε σκοπιμότητα και είχα πει και τότε πως αποτελεί όνειδος και ντροπή, ενώ για τη διάταξη βιασμού είχα τονίσει πως είναι απαράδεκτη. (...) Είχα σκεφτεί τότε, ο χρόνος της παραγραφής να ξεκινά από την ενηλικίωση του παιδιού που έχει υποστεί τη βάναυση συμπεριφορά»...
Ύστερα είναι να μη... σχίσει κανείς τα ρούχα του, όπως έκανε ο δικαστής του Ιησού Χριστού, στα Ιεροσόλυμα, Καϊάφας, όταν αναφώνησε «Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων;».
Για τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τι να πει κανείς. Το λένε οι αφίσες και τα γκράφιτι με τα συνθήματα στους τοίχους των σπιτιών της πόλης. Τα λόγια είναι περιττά.
Όσο γι’ αυτά που δήλωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσας πως «η 17 Νοέμβρη δεν τρομοκράτησε κανέναν», ενώ δολοφόνησε εν ψυχρώ 23 ανθρώπους, τι να πει κανείς. Καθαρή πρόκληση και προσβολή στη μνήμη των Ελλήνων που δεν ξεχνούν, αλλά και εκείνων που χάθηκαν εντελώς άδικα από μια ομάδα σκληρών δολοφόνων. Αλλά για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ως κόμμα εξουσίας, που θα έπρεπε να παίζει σημαντικό ρόλο στην εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών και της ίδιας της δημοκρατίας, ο διχαστικός λόγος του τύπου «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», την ίδια ώρα που οι Τούρκοι, απέναντι, απειλούν την πατρίδα μας, πολύ φοβούμαι πως θα μας βάλει σε νέες εθνικές περιπέτειες. Και να σκεφτεί κανείς πως φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων κατά των Τούρκων το 1821. Άφησα για το τέλος τη «σοφή» δήλωση-καταγγελία της βουλευτή της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βαγενά στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της 10ης/3/2021, η οποία, μεταξύ άλλων, λέει: «Οι ανεξέλεγκτοι νταήδες του κ. Χρυσοχοΐδη επελαύνουν πλέον σαν στρατός κατοχής σε γειτονιές». Και ο επίλογος, στο ίδιο εμφυλιακό κλίμα: «Και κάτι ακόμα που μάθαμε από αυτήν την ιστορία. Είμαστε όλοι φακελωμένοι. Και δαρμένοι και φακελωμένοι»... Λυπούμαι πάρα πολύ για το ύφος, το ήθος και τη γλώσσα που χρησιμοποιεί η ηθοποιός-πολιτικός. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των πατεράδων μας ηρώων της περήφανης Εθνικής Αντίστασης και των άλλων ανώμαλων περιόδων της πρόσφατης Ιστορίας της Πατρίδας μας.
Κρίμα. Δεν ήξερα πως οι άνθρωποι της σημερινής «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν μέσα τους τόσο πολιτικό μίσος για Έλληνες... Κρίμα, γιατί εμείς οι «αφελείς» πιστέψαμε πως επήλθε οριστικά εθνική συμφιλίωση από τον καιρό της αλήστου μνήμης συγκυβέρνησης Αριστεράς-Δεξιάς του 1989...
Αυτά για να μην ξεχνούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
