Στην κυριολεξία όμως «ένα φεγγάρι», γιατί μετά από δύο μήνες ... υποτιθέμενου δεσμού μ’ έστειλε ... αδιάβαστο. Μάλλον γύρισε σε μια παλιά σχέση που είχε. Οι κλασικές φοιτητικές ιστορίες της Θεσσαλονίκης. Εποχές μεγάλων ερώτων και ακόμα μεγαλύτερων προσδοκιών.
Τρελή ιδεολογία, τρελή ορμή, μάλλον θα έφταιγαν οι πεντέξι φραπέδες που πίναμε κάθε βράδυ καπνίζοντας άπειρα «καρελάκια» και συζητώντας για τα μεγάλα ... πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα της ανθρωπότητας που η δική μας γενιά είχε επιλεγεί από την Ιστορία για να λύσει.
Δεν περίμενα να μου την κάνει η Καίτη. Ήταν αυτό που λένε ένα «σεμνό και συνεσταλμένο κορίτσι από επαρχία», κόρη δασκάλου, συντηρητικών αρχών και αντιλήψεων και το έβλεπες αυτό σε κάθε της κίνηση. Από τη χαμηλόφωνη, σχεδόν δειλή, ομιλία, μέχρι την απολύτως κλασική αμφίεση που περιελάμβανε πάντα μια κλασική καρό φούστα κι ένα παλτουδάκι που φώναζε από μακριά τη μικροαστική του καταγωγή. Η Καίτη ήταν τακτική στα μαθήματα και έκανε πάντα τον σταυρό της όταν περνούσαμε έξω από καμιά εκκλησία. Καμία σχέση δηλαδή με όλες τις άλλες ξεπεταγμένες της Φιλοσοφικής που φορούσαν κάτι άπλυτα αμερικάνικα στρατιωτικά τζάκετ, που είχαν ζωστεί τα ταγάρια και πατούσαν στη Σχολή όταν θυμόταν, κρατώντας πάντα καφέ και τσιγάρο και τον «Ριζοσπάστη» παραμάσχαλα. Η Καίτη δεν θα σε αποκαλούσε ποτέ «ρε μαλ...» ή «ρε π...η», όπως οι περισσότερες, τάχα μου από οικειότητα, στην ουσία για να δείξουν πως είναι «προοδευτικές». Κυρίως, δεν διάβαζε «Ριζοσπάστη», «Αυγή», «Αντί», όλα αυτά τα εμβληματικά έντυπα της Αριστεράς που μας γαλουχούσαν τότε. Ιδέα δεν είχε από πολιτική και ούτε την ένοιαζε. Σχολή και μόνο σχολή, με καθημερινή παρουσία και άριστες σημειώσεις, εξαντλητικό διάβασμα της ύλης και τέλος. Ποίηση, φιλοσοφία, λογοτεχνία, ψυχολογία, ροκ μουσική κι άλλα τέτοια ψαγμένα στα οποία εντρυφούσαμε οι περισσότεροι, ήταν απλώς ξένα για την Καίτη. «Δασκαλεμένη» από τον ... δάσκαλο να μην μπλέξει με τα πολιτικά -ο μεγάλος φόβος των πατεράδων της εποχής εκείνης-, αλλά να κοιτάει τη δουλειά της, να τελειώσει και να διοριστεί καθηγήτρια, η Καίτη είχε οπωσδήποτε ... στόχο.
Ξεκόψαμε οπότε... Χαθήκαμε, δεν την έβλεπα και πολύ στη Σχολή. Περνάνε τρία - τέσσερα χρονάκια μέσα στην τρέλα και την αμφισβήτηση. Κυκλοφορούσα πάντα με τζάκετ, πρώτος στις συνελεύσεις, στα αμφιθέατρα, δήλωνα ... «ανένταχτος αριστερός» απλά και μόνο για να μη με ζαλίζουν, αλλά ... μέχρι εκεί. Νορμάλ πράγματα. Παρακολουθούσα συνεχώς τα μαθήματα, δεν άφηνα κενά, χτυπούσα βαθμούς. Προς το πτυχίο κοντά, μ’ έπιασαν οι αγωνίες, τι θα κάνω, πού θα πάω, πώς θα δουλέψω, οπότε πάνε τα φοιτητικά χούγια. Καλυτέρεψε το ντύσιμό μου, ξυριζόμουν τακτικότερα, γενικά άρχισα να παίρνω ένα στυλάκι πιο συμβατό με τη νέα γιάπικη πραγματικότητα.
Μάρτης σαν τώρα θα ’ταν... Κάθομαι σε ένα φαστφουντάδικο επί της Τσιμισκή με έναν φίλο και τρώμε χάμπουργκερ. Και ξαφνικά φωνές:
- «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»... «Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται Παιδεία».
Και μετά, ποδοβολητά. Μια μεγάλη ομάδα αναρχικών, μαύρα στενά παντελόνια, μαύρα μπουφάν, μακρυμάλληδες, άπλυτοι, ταλαίπωροι, τρέχουν σαν κυνηγημένοι. Πού και πού σταματούν και πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ που όλο και πλησιάζουν κροταλώντας τις ασπίδες... Συνθήματα, βρισιές για τους «μπάτσους», πετροβόλημα, μετά συμπλοκές, ξύλο συλλήψεις. Πανδαιμόνιο...
Εκεί πάνω το συνειδητοποίησα... Είναι μια κοπελιά, ένα πραγματικό «φρικιό» που πετάει πέτρες εναντίον των αστυνομικών με ιδιαίτερο ζήλο. Σχεδόν με μίσος. Πρωταγωνιστεί. Μένει εκεί και δε φοβάται όταν οι άλλοι, οι άνδρες «σύντροφοί» της έχουν κόψει κιόλας πέρα. Πού βρήκα το θάρρος και βγήκα έξω; Πώς την άρπαξα και την έφερα μέσα στο μαγαζί; Φώναζε βέβαια, «παράτα με», «φύγε... συμβιβασμένε», «λακέ του συστήματος»... Ρεζίλι των σκυλιών μ’ έκανε, μέχρι που την ακινητοποίησα με μια αγκαλιά: «Σκασμός Καίτη!». Τι θες ρε παιδάκι μου; να σε χώσουν μέσα;».
Μάλλον τρόμαξε και δεν έφερε ιδιαίτερες αντιρρήσεις όταν της έδωσα το δικό μου «Μοντγκόμερυ» για μπορέσει να περάσει από τους αστυνομικούς χωρίς να κινήσει υποψίες...
Δε θυμάμαι πια γιατί διαδήλωναν και τα έσπαγαν τότε οι φοιτητές και μαζί τους η Καίτη... Μάλλον με κανέναν «Νόμο - Πλαίσιο» του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ θα διαφωνούσαν. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξε ποτέ Νόμος που να έγινε αποδεκτός από το Φοιτητικό Κίνημα. Κι όταν μια Κυβέρνηση άλλαζε και πήγαινε να φέρει άλλον Νόμο, οι ίδιοι, πάλι στους δρόμους ... υπερασπίζονταν αυτόν τον οποίο είχαν καταγγείλει και ο οποίος τώρα ήταν ... καλός. Κάπως έτσι, το Φοιτητικό Κίνημα στην Ελλάδα, από τη μεταπολίτευση και μετά, είναι μια διαρκής ιστορία αντιφάσεων. Ένας κόσμος ουτοπικός που κινούνταν συνήθως εκτός πραγματικότητας, που πορευόταν με αεροφαντασίες και στον οποίο βασικός μοχλός ήταν η σύγκρουση. Έπρεπε πάντα να υπάρχει ένας ταξικός εχθρός, ένα πανίσχυρο σύστημα και ένας μηχανισμός καταστολής, οι κακοί «μπάτσοι», με τους οποίους υποχρεωτικά πρέπει να συγκρουστούμε και να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο.
Σ’ ένα φωτοτυπάδικο στο κέντρο της Λάρισας όπου βρίσκομαι, παρατηρώ τη μικροσκοπική κοπελίτσα με τα μαύρα. Πόσο μοιάζει με την Καίτη! Ίδιο στυλάκι, ίδια αγριεμένη φατσούλα... Κρατάει προκηρύξεις κι έχει έρθει να βγάλει φωτοτυπίες. Μ’ αυτές θα γεμίσει η πόλη... Ζητώ μία, μου δίνει, διαβάζω και πάλι για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» και πως «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Συνειδητοποιώ πως τα ίδια φωνάζαμε τότε κι εμείς, και η Καίτη πιο πολύ βέβαια, μόνο που από τότε θα χουν περάσει και καμιά ... σαρανταριά χρόνια διάολε, δε γίνεται να έχουν στερέψει τόσο πολύ σε ιδέες. Ούτε και είναι καινούρια ιδέα το αίτημα για «Αλλληλεγύη στον Δ. Κουφοντίνα». Και μάλλον απογοητεύουν γενικότητες του τύπου «Να παραμείνουν τα Πανεπιστήμια Εστίες Αγώνα και Αντίστασης». Το αφήγημα είναι πάντα ένα, πάντα το ίδιο και δε διανοείται κανείς να το αλλάξει. Κάπως έτσι η εποχή τούς ξεπέρασε, τους άφησε πίσω της.
Το απόγευμα πάλι οι φοιτητές -αυτοί οι λίγοι έστω που συμμετέχουν- και μαζί τους η πρωινή «Καίτη» του φωτοτυπάδικου πραγματοποιούν μία ακόμα πορεία. Οι «μπάτσοι» διακριτικά κοιτούν από μακριά, κάθονται στις μηχανές τους, πίνουν καφέ take away, δείχνουν βαριεστημένοι. «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» φωνάζουν ξανά οι διαδηλωτές. Ανία ...
Δεν ξέρω τι μέλλον θα έχουν τα σημερινά παιδιά και ποια η μοίρα τους. Η πραγματική ζωή όμως τους την έχει φυλαγμένη στη γωνία. Σκληρή, ανελέητη δεν θα τους κάνει καμιά χάρη. Η δική μου Καίτη τουλάχιστον πέτυχε καλές εποχές και πορεύτηκε εκ του ασφαλούς. Μόλις η ... ατομική της επανάσταση έληξε, πήρε κουτσά στραβά το πτυχίο, διορίστηκε φιλόλογος σ’ ένα Γυμνάσιο της Βέροιας όπου χόρτασε ... ασφάλεια και δημοσιοϋπαλληλίκι για δεκαετίες ολόκληρες. Στο μεταξύ πρόλαβε και άρπαξε τον πρώτο διαθέσιμο συνάδελφό της, κάνανε και δύο παιδιά για τα οποία -όπως μου είπε μια φορά που βρεθήκαμε- είχε όνειρα να τα στείλει έξω, σε καλά Πανεπιστήμια, σιγά μην τα άφηνε σ’ αυτά εδώ τα μπου@#$%$#@.
Έξω στον δρόμο οι φωνές εξακολουθούν: «Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται Παιδεία...». Σίγουρα... Αλλά και η επαναστατική γυμναστική δε λύνει πια κανένα πρόβλημα...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
