Αχ Αννούλα του χιονιά ... Φέτος δεν θα είναι μαζί σου ούτε ο Αντώνης Καλογιάννης να παραπονιέται για την «ασυνέπεια» στο ραντεβού σας, κάθε χρόνο, 9 του Δεκέμβρη. Έφυγε κι αυτός και έφυγε για πάντα, με τον τρόπο που του ταίριαζε... Μέσα στον χιονιά. Το σώμα του σκεπάστηκε κάτω από το πυκνό χιόνι των ημερών, το πνεύμα και η φωνή του ωστόσο πάντα θα αντηχούν στα αυτιά μας. Πάντα θα σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια του με τα οποία μεγαλώσαμε. Και μ’ αυτά θα φύγουμε κάποτε κι εμείς - άλλωστε «Μέτοικοι» είμαστε οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη , καταραμένοι από αρχαία κατάρα και αποδιωγμένοι από έναν «Παράδεισο» που ελπίζω να μας περιμένει ακόμη.
Έξω χιονίζει. Κοιτάζω απ’ το παράθυρο, όμορφες οι εικόνες, δεν λέω, μα δεν μου κάνει την παλιά αίσθηση. Νεκρωμένες οι αισθήσεις, λείπει η μέθεξη. Χωμένος στο κινητό, νοιάζομαι περισσότερο για την εξέλιξη της κακοκαιρίας, ποιοι δρόμοι μένουν ανοιχτοί και ποιοι όχι, γιατί τη Δευτέρα πρέπει να πάμε και στη δουλειά και δεν είναι εύκολα τα πράγματα...
Στα διπλανά διαμερίσματα νεαρές μαμάδες με σπασμένα από την καραντίνα νεύρα σε ένα ακόμη «ματσάκι» με τα παιδιά. Άτυχες. Δεν υπάρχουν αυλές να εκτονωθούν τα «διαόλια», ούτε γειτονιές, οι δρόμοι είναι αφιλόξενοι, επικίνδυνοι. «Θες να πέσεις και να σπάσεις κανένα χέρι; Είμαστε για τέτοια;» Οι σημερινοί άνθρωποι βάζουμε πρώτα στον νου μας το κακό. Παλιά γιατί δεν έπεφταν οι άνθρωποι; Μυστήριο...
Κι όμως, υπήρξαν και ευτυχισμένα χρόνια. Όχι ανέφελα, αλλά πιο ανέμελα. Ήμασταν άλλη κοινωνία θα μου πεις. Άλλοι άνθρωποι σε άλλες εποχές ... Το χιόνι δεν περίμενε τους μετεωρολόγους για να έρθει. Δεν το βάφτιζαν «Μήδεια», «Υπατία» ή «Ιανό» κι άλλα τέτοια εφετζίδικα κι ούτε το συζητούσαν για μέρες στα κανάλια με αναλυτικούς χάρτες και περίπλοκα μοντέλα πρόγνωσης. Ερχόταν ένα πρωί απλά, φυσικά, σιωπηλά. Και μόνο οι ενθουσιώδεις κραυγές των παιδιών διέκοπταν προσωρινά αυτή την ηρεμία.
Το χιόνι κάποτε ερχόταν γιατί ... ήταν να ’ρθεί, αυτό ήταν το φυσιολογικό του. Τι στην ευχή; Χειμώνα έχουμε, χιόνια θα πέσουν. Γι’ αυτό, σαν «ήλθε ο Αϊ Λιάς, μάσε ξύλα στη φωλιά σ’». Αυτό έλεγαν και ξανάλεγαν κάθε Ιούλιο, Ηλιού του Προφήτου, οι Θεσσαλοί χωριάτες και ντάνιαζαν ξύλα στα υποστατικά τους. Και μαζί, γεννήματα κι άλλα καλούδια, τα αγαθά του Ισαάκ που λένε, λάδια, τυριά, κρασιά και μπόλικα αλεύρια. Να ζυμώνεται το ψωμί και να μπαίνει στη γάστρα και να τσιτσιρίζουν τα λουκάνικα στο τζάκι. Κι ασ’ τον να ρίχνει... Να «σαββανώσει» τη γη, να δέσει ο σπόρος του σταριού και να αναστηθεί την άνοιξη μαζί με τον Χριστό, να γίνει ένα περήφανο στάχυ.
Χειμώνας έρχεται, χιόνια θα πέσουν... Πώς κάνετε έτσι σεις οι σημερινοί; Ερχόταν απλά κείνο το βράδυ που κοκκίνιζε ο ουρανός, μαλάκωνε η ατμόσφαιρα κι άρχισε να ρίχνει. Σα να ξαλάφρωναν τα επουράνια... Ένα βάρος έφευγε από πάνω τους...
Όχι, δεν θέλω να ακούσω άλλο για κορονοϊούς, εμβόλια και μεταλλάξεις... Άσε με να ταξιδεύω σε παλιές εικόνες, παλιούς ήχους, παλιά μοτίβα... Κι έλα, κάτσε μαζί μου, να κοιτάμε μαζί το παράθυρο, ν’ ακούσουμε τι έχει να μας πει η φύση...
Όχι, δεν θέλω ν’ ακούσω άλλες αναλύσεις για «Κλιματικές Αλλαγές» και στατιστικά δεδομένα. Άσε με να πιστεύω πως το χιόνι ήρθε γιατί «χειμώνα έχουμε» κι «έτσι τα ’δωκε ο θεός παιδάκι μ’» καθώς διηγούνταν οι γιαγιάδες στα εγγόνια καθισμένες στα παραγώνια.
Άσε με, φίλε, κλεισμένο μέσα στο αναγνωστικό μας, με τον Μίμη και τον Έλλη. Θα έχετε αντιγραφή μέχρι «στο σπίτι μας» ανακοινώνει ο δάσκαλος:
«Τα παιδιά ντύνονται ζεστά ρούχα. Κατεβαίνουν στην αυλή.
Κάνουν μπάλες με χιόνι. Παίζουν και τραγουδούν.
- Χιόνι έπεσε πολύ. Κρύο κάνει στην αυλή.
- Κοκκινίζει η μύτη μας, τρέχομε στο σπίτι μας».
Χιόνι ήρθε, ας το απολαύσουμε. Σαν κάτι το φυσικό, σαν μια παρένθεση που μπορεί να κάνει τη νευρωτική μας κοινωνία να χαλαρώσει λιγάκι. Ας απολαύσουμε την ομορφιά και την υπέροχη σιωπή του. Πετάξου όχι μακριά, να, μέχρι το πάρκο του Αλκαζάρ, να γίνεις ένα με το λευκό και να γεμίσεις μπαταρίες. Να θυμηθείς παλιούς θρύλους και παραμύθια με δράκους, χιονάνθρωπους και ξωτικά και να συναντήσεις για λίγο το παιδί που ήσουνα. Τότε, που οι σελίδες της ζωής σου ήταν λευκές, ολόλευκες και άγραφες. Πριν μαυρίσουν ή γκριζάρουν με βάσανα, πόνο, απώλειες...
Και το βράδυ, περιφερόμενος στην πλατεία Ταχυδρομείου, σήκωσε το κεφάλι ψηλά. Να δεις τα κοπάδια απ’ τις καρακάξες, μαύρα στίγματα σε λευκό φόντο που επιστρέφουν μαζικά να κουρνιάσουν και να ζεσταθούν. Αλήτευαν ολημερίς ψάχνοντας τροφή- σκληρό το παιχνίδι της επιβίωσης- μα άντεξαν...
Αχ Αννούλα του χιονιά... Κι εμείς θα αντέξουμε. Πρέπει να αντέξουμε. Ιούς, πανδημίες, εγκλεισμούς, χωρισμούς... Όλα τα κακά της μοίρας μας...
Ο Φλεβάρης φλέβισε χτες, μα την ξέρεις τη γνωστή παροιμία. Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, όλοι στο ψιλό τον έχουν, κάτι σαν το πρελούδιο του καλοκαιριού ...
Κι εμείς, σε μέρες καλύτερες , σε κάμπους φωτεινούς και σ’ ακρογιαλιές ηλιόλουστες θα ξαναβρεθούμε.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
