διοργανώνονται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις καθώς και θεατρικές παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους».
«Προχωράμε στην ολοκλήρωση του Προσκήνιου Πολιτισμού και στη μετεξέλιξη του σημερινού «κουφαριού» σε μια σύγχρονη θεατρική σκηνή.
Συνεχίζουμε να υλοποιούμε το σχέδιό μας για το μεγάλο άλμα της Λάρισας. Παραλάβαμε το φθινόπωρο του 2014 ένα τσιμεντένιο κέλυφος».
Πώς συμβιβάζεται ένα «κουφάρι», ένα «τσιμεντένιο κέλυφος» να είναι χώρος όπου διοργανώνονται εδώ και αρκετά χρόνια δεκάδες εκδηλώσεις, πολιτιστικές, θεατρικές, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων κ.λπ. δεν γίνεται και πολύ αντιληπτό. Τώρα λοιπόν γίνεται το μεγάλο άλμα της Λάρισας;
Αυτά που αναφέρονται στην πρώτη παράγραφο είναι λόγια μιας μεγάλης τεχνικής εταιρείας που εκτελεί έργα στο θέατρο, ενώ τα υπόλοιπα, 2η και 3η παράγραφος, ειπώθηκαν από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες.
Κάποιοι ή έχουν κοντή μνήμη ή σκοπίμως αγνοούν το πώς φτάσαμε να έχουμε αυτό το «κουφάρι» αυτό το «τσιμεντένιο κέλυφος» ώστε να λέμε σήμερα τον ρόλο που θα παίξει αυτό στα πολιτιστικά δρώμενα της Λάρισας και όχι μόνο.
Θεωρώ ότι είναι ευκαιρία να πούμε μερικά πράγματα για το ΟΥΗΛ για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι. Δεν θα κάνουμε ιστορική αναδρομή για το πότε κτίστηκε, πώς χρησιμοποιήθηκε κ.λπ., αλλά από τότε που χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο. Από την περίοδο που ήταν υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη είχε αρχίσει να αυξάνεται ο χαρακτηρισμός διαφόρων κτιρίων ως διατηρητέα, διότι πέραν των άλλων δινόταν και χρηματοδότηση για την αποκατάσταση και συντήρησή τους. Έτσι, και η τότε Δημοτική Αρχή της Λάρισας του Αρ. Λαμπρούλη έκανε τις ενέργειες και επί υπουργίας Μυλωνά το κτίριο του ΟΥΗΛ χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο.
Όμως για διάφορους λόγους δεν έγιναν αυτά που περίμενε η τότε Δημοτική Αρχή. Φτάσαμε λοιπόν στη Δημαρχία Χρ. Καφφέ η οποία αποφάσισε αυτό καθ’ αυτό το κτίριο να μετατραπεί σε θεατρική αίθουσα και στον υπόλοιπο χώρο να γίνει υπόγειος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων. Έγιναν οι διαδικασίες και ανακηρύχθηκαν οι εταιρείες που θα υλοποιούσαν αυτές τις ενέργειες. Η τελευταία πράξη έγινε το φθινόπωρο του 1998, περίοδος Δημοτικών εκλογών.
Η δική μας Δημοτική παράταξη «Λάρισα - Πόλη του Αύριο» που κατέρχονταν στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1998 έκανε γνωστό προς κάθε κατεύθυνση ότι εμείς δε συμφωνούμε με αυτές τις ενέργειες και κερδίζοντας τις εκλογές δεν θα προχωρήσουμε σ’ αυτήν τη σύμβαση, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες. Είπαμε ότι εμείς θέλουμε να αποχαρακτηριστεί από διατηρητέο ώστε να γίνει ένα κτίριο σύγχρονο που δε θα είναι μόνο θέατρο αλλά χώρος πολλαπλών πολιτιστικών χρήσεων και παράλληλα ένας μεγάλος υπόγειος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων που τόσο ανάγκη το είχε η πόλη, αλλά θα βοηθούσε και τα μέγιστα στην καλύτερη λειτουργία του κτιρίου.
Κερδίσαμε τις εκλογές και από τα πρώτα που κάναμε ήταν να ενημερώσουμε τους εργολάβους ότι η σύμβαση δεν ισχύει. Άρα μπορούν να προχωρήσουν και να διεκδικήσουν ό,τι δικαιούνται ή να περιμένουν να γίνει νέα συμφωνία και σύμβαση βάσει των νόμιμων διαδικασιών. Οι εργολάβοι συμφώνησαν και βέβαια έβαλαν θέμα για το πότε θα προχωρήσουμε. Γνώριζαν και αυτοί ότι δεν είναι εύκολο πράγμα ο αποχαρακτηρισμός ενός διατηρητέου κτιρίου και πράγματι δεν ήταν εύκολο. Εμείς κινήσαμε τις διαδικασίες και το θέμα έφτασε στο ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), υπουργός Πολιτισμού ήταν ο Ε. Βενιζέλος και γεν. γραμματέας η Λίνα Μενδώνη, η σημερινή υπουργός Πολιτισμού.
Δυστυχώς το ΚΑΣ απέρριψε το αίτημά μας όταν έφτασε στο συμβούλιό του. Τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο όταν η γεν. γραμματέας μάς ενημέρωσε ότι για να ξαναέρθει το θέμα στο ΚΑΣ έπρεπε να το αναπέμψει ο Υπουργός. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό να ζητήσουμε από τον Υπουργό να έρθει να δει προσωπικά το κτίριο, το οποίο είναι αλήθεια ότι είχε υποστεί τόσες παρεμβάσεις που είχαν ουσιαστικά αλλάξει τα αρχικά του χαρακτηριστικά και δεν παρουσίαζε κάτι ξεχωριστό.
Ως πρόεδρος της ΤΕΔΚ σε συνεννόηση με τον Υπουργό οργανώσαμε στο Ωδείο μία εκδήλωση για την αναθεώρηση του Συντάγματος που τότε συζητιόταν και ο Βενιζέλος ήταν ο κύριος εισηγητής. Έτσι με την παρουσία του Βενιζέλου, του Παυλόπουλου και άλλων εκπροσώπων όλων των κομμάτων έγινε η εκδήλωση με μεγάλη επιτυχία. Μετά το πέρας της εκδήλωσης ζητήσαμε από τον Υπουργό μαζί με τους συνεργάτες του να επισκεφτούμε το ΟΥΗΛ, που φροντίσαμε να έχει φωτιστεί καταλλήλως. Έγινε η επίσκεψη και ο Υπουργός επείσθη ότι πρέπει να αναπέμψει το θέμα στο ΚΑΣ.
Έτσι και έγινε με αποτέλεσμα και βάσει του φακέλου που εμπλουτίστηκε με επιπλέον στοιχεία το ΚΑΣ να αποφασίσει τον αποχαρακτηρισμό. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τις παραπέρα ενέργειες. Το πρώτο που έγινε ήταν το γκρέμισμα του παλαιού κτιρίου για να ετοιμαστεί ο χώρος. Έτσι κινήσαμε τη διαδικασία για την κατασκευή του υπόγειου χώρου στάθμευσης βάζοντας και αντισταθμιστικά οφέλη για τον Δήμο από την κατασκευάστρια και πλειοδοτούσα εταιρεία.
Η συμφωνία προέβλεπε ότι η εταιρεία θα κατασκευάσει όλες τις βάσεις και τους χώρους πάνω στις οποίες θα κτιστεί το κτίριο. Πέραν αυτού θα πλήρωνε και τις απαραίτητες μελέτες για το κτίριο. Οι τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου εργάστηκαν με μεγάλη προθυμία αλλά και επαγγελματική συνείδηση. Για τη μελέτη επιλέχθηκε ένα από τα καλύτερα αρχιτεκτονικά γραφεία της χώρας, το γραφείο του Σκρουμπέλου που εξειδικευόταν σε τέτοια έργα.
Άρχισε η κατασκευή του υπόγειου χώρου και παράλληλα γίνονταν η μελέτη με την συνεργασία των υπηρεσιών του Δήμου αλλά και των ανθρώπων του Δημοτικού μας θεάτρου. Ο Κώστας Τσιάνος συναντήθηκε με τον κ. Σκρουμπέλο και συζήτησαν για την κατασκευή του θεάτρου και η συμβολή του ήταν καταλυτική. Βέβαια είχαμε άλλο πρόβλημα, ως συνήθως, η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων -με έδρα τον Βόλο- γνωμάτευσε ότι είχαν βρεθεί κάποιες κατασκευές που δημιουργούσαν πρόβλημα. Άλλος αγώνας να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα. Εμείς παράλληλα κινούμασταν να δούμε πού θα εντάξουμε το έργο για να το κατασκευάσουμε. Το ταμείο του Δήμου δεν ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο έργο το κόστος του οποίου ακουμπούσε τα 15 εκατ. ευρώ.
Απευθυνθήκαμε στο Υπουργείο Πολιτισμού ζητώντας τη συνολική χρηματοδότησή του. Οι αρμόδιοι μάς είπαν ότι το συνολικό ποσό που είχαν για τέτοια έργα σε όλη την Ελλάδα ήταν κοντά στα 10 εκατ. ευρώ. Με πολλές πιέσεις, μας είπαν ότι μπορούν να δώσουν μέχρι 4 εκατ. αν τα θέλετε καλώς αλλιώς τα δίνουμε αλλού. Δεν θα αφήναμε αυτήν την ευκαιρία. Συζητήσαμε με τον μελετητή πώς θα μπορούσαμε να τα αξιοποιήσουμε κατά τον καλύτερο τρόπο, ώστε να είχαμε μια ολοκληρωμένη φάση και το κτίριο που θα κατασκευαστεί να μην κινδυνεύει να καταστραφεί, έως ότου βρεθούν τα υπόλοιπα χρήματα. Πράγματι ο μελετητής με τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου συνεργάστηκαν, ώστε να γίνει αυτό το ωραιότατο κτίριο και παράλληλα ένα μέρος του να μπορεί να χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις, διότι έχει σημασία ένα κτίριο να μένει ζωντανό με την έστω και μερική χρήση του. Σε διαφορετική περίπτωση, σύντομα οι ζημιές θα έκαναν την εμφάνισή τους. Δεδομένου ότι έχουμε και τους ασυνείδητους που ό,τι καλό υπάρχει με ωραίες επιφάνειες φροντίζουν να το καταστρέφουν με ανούσιες μουτζούρες και όχι μόνο. Βέβαια πρέπει να σημειώσω ότι όλοι οι τεχνικοί γνώριζαν ότι όταν με το καλό βρεθούνε τα χρήματα θα χρειαζόταν μια επικαιροποίηση της μελέτης για τις υπόλοιπες εργασίες, ίσως και κάποιες μεγαλύτερες ή διορθωτικές παρεμβάσεις.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ούτε ο Δήμαρχος ούτε η Δημοτική Αρχή μπορεί να παρεμβαίνει σε τέτοια θέματα. Αυτά μόνο οι κατ’ εθισμό κοινοί συκοφάντες τα λένε όπως και φρόντισαν να τα πουν, αλλά φταίνε και αυτοί που μιλάνε που ενώ δεν είναι αρμόδιοι να μπαίνουν σε τέτοια ζητήματα, μιλάνε για να μιλάνε.
Είμαστε περήφανοι που παραδώσαμε αυτό το κτίριο και ανοίξαμε τον δρόμο για την παραπέρα χρηματοδότηση. Διότι αφ’ ενός αφήσαμε στην επόμενη Δημοτική Αρχή του Σεπτεμβρίου του 2014 εκτός από το «τσιμεντένιο κέλυφος» και 12 εκατ. ευρώ για να μπορεί να χρηματοδοτήσει τέτοια έργα. Παράλληλα, διεκδικούσαμε χρήματα από το ΕΣΠΑ, ακόμα από τη Γενική Γραμματεία Θεσσαλίας πριν να έχουμε την Αιρετή Περιφέρεια από την οποία από το 2011 μόλις πήρε την ευθύνη του ΕΣΠΑ ζητούσαμε την πλήρη χρηματοδότηση του έργου. Το 2019 αποφάσισε να δώσει 5 εκατ. και καλά έκανε.
Από τον Κώστα Τζανακούλη, πρώην δήμαρχο Λαρισαίων
