αναμνήσεις, μια που είμαι γεννημένος το 1950 στον Πυργετό από μάνα Κρανιώτισσα και από Πυργετινό πατέρα, θα προσπαθήσω να συμπληρώσω την ιστορία του με κάτι, ακόμα, σχετικό με τον «Λαχτάρα».
Επειδή ο συγκεκριμένος χωματόδρομος, που οδηγούσε απ’ τον σιδηροδρομικό σταθμό στην Κρανιά, περνούσε μέσα απ’ τον Πυργετό, για εμάς τα μικρά παιδιά της εποχής εκείνης ο «Λαχτάρας» ήταν ένα αξιοθέατο και σκέτος πειρασμός, όταν τον βλέπαμε να περνά την ώρα, που παίζαμε στην αλάνα. Δεν είχαμε, άλλωστε, στο χωριό, παρά 12 παλιά φορτηγά, ένα τρακτέρ προπολεμικό, που σε ξεκούφαινε, όταν έμπαινε σε λειτουργία, και μια κούρσα, που ο ιδιοκτήτης τη χρησιμοποιούσε για ταξί και τη λέγαμε χαριτολογώντας «Μπαζμπάνου». Στη θέα, λοιπόν, του «Λαχτάρα» διακόπταμε, συνήθως, το παιχνίδι και τρέχαμε ξοπίσω του, ειδικά όταν ήταν άδειο από επιβάτες, όχι μόνο για να τον δούμε, αλλά και να σκαρφαλώσουμε επάνω του όντας, μάλιστα, εν κινήσει.
Ακόμη και σήμερα η φιγούρα του είναι καρφωμένη στη μνήμη μου. Εξείχε, αν δεν απατώμαι, η μούρη του, ήταν μικρό σχετικά το αμάξωμά του και διέθετε σκάρα στο πίσω μέρος του για μπαγκάζια (αποσκευές) και εξωτερική σκάλα, που οδηγούσε στην οροφή, η οποία χρησιμοποιούνταν και ως μπαγκαζιέρα. Η ταχύτητά του, όπως ήταν φυσικό, ήταν μικρή, όχι μόνο γιατί ήταν σακαράκα, αλλά και γιατί ο δρόμος ήταν ανηφορικός, γεμάτος στροφές και χωματένιος. Αυτό το τελευταίο είχε σαν συνέπεια να σηκώνεται σύννεφο η σκόνη, που άφηνε πίσω του. Ως εκ τούτου, κάθε φορά, που σκαρφαλώναμε και καθόμασταν είτε στην πίσω σκάρα, είτε στην εξωτερική σκάλα, σκονιζόμασταν τόσο πολύ, που καταντούσαμε αγνώριστοι.
Εξυπακούεται, ότι ο ιδιοκτήτης και οδηγός του «Λαχτάρα», επειδή ανησυχούσε και φοβόταν μην πάθουμε κανένα κακό, δεν μας άφηνε σε χλωρό κλαρί, όταν έπαιρνε είδηση, για το τι συνέβαινε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του. Σταματούσε, μας κατσάδιαζε, μας κυνηγούσε, αλλά εμείς τρέχαμε και αδυνατούσε να μας φτάσει. Άλλωστε, όταν αυτός ξεκινούσε, επαναλαμβάναμε και πάλι τα ίδια και τα ίδια, μέχρι που αναγκάζονταν και το έπαιρνε απόφαση, ότι δεν μπορούσε ν’ απαλλαγεί από μας.
Το μαρτύριό του και η λαχτάρα του τελείωνε, συνήθως, όταν απομακρύνονταν αρκετά απ’ τον Πυργετό, αλλά, κάποιες φορές, όταν, γι’ αυτούς που γνωρίζουν την περιοχή, φθάναμε στο ωμέγα ή, αλλιώς, στα τρία κλώσματα, (στροφές), που βρίσκονταν στα μισά, περίπου, της διαδρομής Πυργετός Κρανιά. Αυτό συνέβαινε, όταν μαζί μας κουβαλούσαμε ο καθένας και το «γκύλι» του, το παιχνίδι, δηλ. που παίζεται με ένα τσέρκι βαρελιού, που για να μείνει όρθιο και να κυλήσει χρειάζεται είτε κατήφορο, είτε σπρώξιμο με αυτοσχέδιο τιμόνι καμωμένο με, σχετικά, χοντρό σύρμα τηλεγράφου. Και επειδή η απόσταση από εκεί μέχρι τον Πυργετό ήταν περί τα τέσσερα χιλιόμετρα, αυτή ήταν μια σημαντική διαδρομή αγώνα, για το ποιος θα φθάσει πρώτος στο τέρμα χωρίς να του πέσει το «γκύλι».
Ο «Λαχτάρας», λοιπόν, αποτελούσε σημαντικό πρωταγωνιστή των παιδικών μου χρόνων, που έσπαζε, πότεπότε, τη ρουτίνα της καθημερινότητας και της έδινε ενδιαφέρον και ευχαριστώ τον κ. Γιάννη Μπασλή, που μου τον θύμισε.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
