ΕΝΩ ΗΞΕΡΑΝ, ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ;

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΛΥΜΑ (VIII)

Ξεκινώ το γράψιμο αυτού του άρθρου με ελπίδα και θέληση να τελειώσω σήμερα, όσα θέλησα να μοιραστώ μαζί σας ή με όσους μπορέσουν έστω σήμερα να διαθέσουν ένα δεκάλεπτο του χρόνου τους, να το διαβάσουν. Αν χαθεί το 10λεπτο, ας το κρίνουν στην

τελευταία αράδα μου. Τίτλος του υπέρτιτλου, (και των προηγούμενων σημειωμάτων) είναι το deal, ή ελληνιστί η συναλλαγή προς αλληλοκάλυψη των ευθυνών τους για την οικονομική καταστροφή στο διάστημα 2004-2015.
Έκλεισα το προηγούμενο 7ο άρθρο με την απόδοση ευθυνών στους μεγάλους, όπως τους αξιολόγησα, υπεύθυνους του εκτροχιασμού. Εκτός του τ. Πρωθυπουργού είναι οι κ.κ. Αλογοσκούφης, Δούκας, Παπαθανασίου και Παυλόπουλος, που έχω περιληπτικά αναφέρει τις ευθύνες καθενός. Στο προηγούμενο άρθρο έγραψα για τις προειδοποιήσεις του υφυπουργού Οικονομικών έως τις 8.12.08 Πέτρου Δούκα. Είχα αναφέρει τις συχνές έγγραφες ενημερώσεις του από το καλοκαίρι του 2008. Δεν είναι μόνον ο Δούκας, αλλά -αν και πολύ αργά- και ο Γ. Αλογοσκούφης σε άρθρο του στα ΝΕΑ της 5.6.2018 με τον τίτλο «Από την κρίση στην ανάκαμψη» κάνει λόγο για δημοσιονομικό εκτροχιασμό τη... δεκαετία προ του 2009» και για «πρωτοφανή διεύρυνση του ελλείμματος ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε όλη την προηγούμενη δεκαετία». Άρα κατά παραδοχή του και την εξαετία της Κυβέρνησης 2004-2009. Όσον αφορά βέβαια την προ του 2004 περίοδο της Κυβέρνησης Σημίτη, ο Αλογοσκούφης (που μοιράζει ευθύνες) διαψεύδεται πανηγυρικά από τη σωρεία των οριστικών στοιχείων του ΟΟΣΑ, της Eurostat, του ΔΝΤ, της Comission και όλων των γνωμοδοτικών τους Οργάνων. Γι' αυτά έχουν γραφεί αρκετά. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να τα βρει στα επτά προηγούμενα άρθρα μου στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ελευθερίας». Στην επιστολή Αλογοσκούφη είναι χαρακτηριστικό το μέρος της, όπου ο τ. Υπουργός γράφει πως «η σταθεροποιητική προσπάθεια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 υπήρξε ανεπαρκής».
Παρά τις κατά διαστήματα έμμεσες με άρθρα τους προκλήσεις των στενών συνεργατών του να μιλήσει, ο κατά το δέμας πληθωρικός και τον λόγο αμίλητος κάτοικος της Ραφήνας επέλεξε την εκκωφαντική σιωπή, για το πώς και γιατί άφησε τα πράγματα να οδηγηθούν στο χείλος της αβύσσου. Ο Καραμανλής εσιώπησε, σιωπά και θα σιωπά διά βίου! Δεν πρόκειται απλά για σιωπή ενόχου. Υπακούει στην προκύπτουσα από τα γεγονότα συμφωνία κοινής αφωνίας για την οικονομία των ετών 2004-2009 από πλευράς Τσίπρα. Το αντίδωρο Καραμανλή ήταν η σύμπραξη προς διακυβέρνηση της χώρας από τον Τσίπρα μέσω του ακραιφνούς Καραμανλικού Πάνου Καμμένου. Σκέλη της συμφωνίας: Οι υπερψήφιση Παυλόπουλου για ΠτΔ, οι υπουργοποιήσεις αρκετών βουλευτών Καμμένου, η δίωξη κοινών πολιτικών αντιπάλων και η σύσταση εξεταστικής Επιτροπής για την οικονομία μεταξύ 2012-2014 (!). Θα θυμίσω, πως η προσυμφωνία συγκυβέρνησης των ΑΝΕΛ, αποκαλύφθηκε στο ευρύ κοινό είκοσι σχεδόν μέρες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 από τα τηλεοπτικά σποτάκια του Πάνου Καμμένου. Σε αυτά εμφανίζεται ο μικρός Αλέξης (διάβαζε Τσίπρας), να υπακούει τον τρυφερό Πάνο (διάβαζε Καμμένο). Το βράδυ της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ, ανεβαίνει στο πάλκο ο Καμμένος αγκαλιά με τον Τσίπρα και το πρωί της επόμενης οι δυο τους φωτογραφίζονται στα γραφεία της Κουμουνδούρου. Στη συνέχεια μοιράζονται ρόλοι σε καθαρόαιμους καραμανλικούς. Κομβική θέση δίνεται στον τ. Αντεισ. Α.Π. Δ. Παπαγγελόπουλο λόγω των συνδέσεών του με τον Εισαγγελικό Κλάδο και την προς αυτόν εμπιστοσύνη του Κώστα Καραμανλή, που τον διόρισε και τον διατήρησε επικεφαλής της Ε.Υ.Π. στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του.
Συναλλακτικό παράγωγο συνθέτει η σιωπή Τσίπρα για τους υπαίτιους της χρεοκοπίας, που τη ρίχνει στον Σόιμπλε, τη Μέρκελ, στο Δ.Ν.Τ. και στον... Σημίτη (λίγο αργότερα). Σιγά-σιγά βγάζει από το κάδρο τον Γ.Α.Π., μετά την ενσωμάτωση των στενών συνεργατών του και την επιχείρηση διεύρυνσης του προσωπαγούς του μορφώματος. Προϊόν συμφωνίας είναι και η σιωπή Καραμανλή για τα πεπραγμένα Τσίπρα μεταξύ 2005 και 2009 και η «κατανόησή» του ακόμη και στη δίωξη και σπίλωση του διαδόχου του στη Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά και κορυφαίων στελεχών της παράταξής του. Εκεί εντάσσονται και οι διώξεις πασόκων, όπως και η εξετ. επιτροπή για το 2012-2014. Η δίωξη Γεωργίου. Η υπερψήφιση Παυλόπουλου. Μιλιά λοιπόν ο Καραμανλής για τον Τσίπρα. Μιλιά και ο δεύτερος για τον πρώτο. Ποιοι (!); Οι ...ταξικοί υποτίθεται εχθροί (!) που θέλουν να απαλλαγούν προσωπικών ο ένας και κομματικών ο άλλος αντιπάλων. Και που ψηφίζουν χωρίς αίσθηση γελοιότητας τη σύσταση εξετ. επιτροπής για την οικονομία το διάστημα 2012-2014! Μακριά οι ολέθριοι χειρισμοί των ετών 2004-2009 και 2015. Καθώς υπάρχουν Έλληνες/Ελληνίδες που πιστεύουν, πως δεν υπάρχει συμπαιγνία συγκάλυψης ευθυνών των παραπάνω, είναι χρήσιμο να αναστοχασθούν. Επί πλέον να βρουν τις αιτίες των πολιτικών συμπράξεων δύο ετερόκλητων και ασύμβατων πολιτικών παρατάξεων. Και τέλος να αιτιολογήσουν εντός τους (επειδή χρωστούν λογαριασμό στα πολιτικά τους προτάγματα) τα ην σιγή ασυρμάτου των Καραμανλή και Τσίπρα για τα εκατέρωθεν πεπραγμένα.
Κλείνω εδώ τον κύκλο του μεγάλου «ξεπλύματος» από και μεταξύ δύο πρωταγωνιστών της χρεοκοπίας. Μιας εθνικής καταστροφής που άρχισε ν' αποτυπώνεται αμέσως μετά το 2004 και ολοκληρώθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ο λαός μας εισέπραξε τα γεγονότα του διαστήματος αυτού και απέδωσε ευθύνες, εκεί που έκρινε και όπως έκρινε. Το γιατί, χρειάζεται συζήτηση, που δεν μπορεί να γίνει εδώ. Ευχής έργο είναι ασφαλώς, να μπορεί να εκλογικεύεται η λαϊκή ετυμηγορία. Και όχι μόνον στην Ελλάδα. Στα μέσα του περασμένου αιώνα Κοινωνίες μεγάλων δημοκρατικών χωρών εξέλεξαν τους ύστερους καταστροφείς τους, να κυβερνηθούν. Και αυτό, παρότι υπήρχαν αποδείξεις για το ποιόν τους. Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Εκλέχτηκαν και οι δυο τους με δημοκρατικές διαδικασίες, που δεν είχαν ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά κατέληξαν δικτάτορες. Ο δεύτερος -αν και λατρευόταν από εκατομμύρια Ευρωπαίων- υπήρξε ο στυγνότερος όλων. Πριν τέσσερα χρόνια στις Η.Π.Α. εξελέγη ο αλλοπρόσαλλος Τραμπ, που εξευτέλισε εαυτόν και το έθνος του, ακόμη και στην ήττα του, αρνούμενος να την αποδεχθεί. Όμως, καθώς το είπε ο Τσώρτσιλ, η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν δεν υπήρχαν όλα τα άλλα.