Νίκη Κεφαλέα -Παναγούλη
Η καρδιά μου είναι σαν ξεριζωμένο δέντρο. Με γεμίζει πόνο και θλίψη. Χάνονται καθημερινά χιλιάδες συνάνθρωποί μας και η ψυχή μου ματώνει. Ένας ολέθριος αγώνας που φέρνει πολλές πληγές. Ζούμε μια φρικτή πανδημία στον πλανήτη Γη! Καταστρέφει τα πάντα και νιώθω ένα απέραντο κενό. Με τρομάζουν οι άσχημες συνθήκες και ψάχνω στον ορίζοντα ένα φως!
Η ζωή μας άλλαξε και περιμένω να ξεπροβάλλει η ελπίδα. Οι αισθήσεις μου παγώνουν, με όλα αυτά τα θλιβερά γεγονότα, με αγγίζει πολύ ο ανθρώπινος πόνος που ακουμπάει βαθιά στην καρδιά μου.
Νιώθω τα κύτταρά μου άδεια, που δε χωράνε άλλον πόνο. Κυριαρχεί ο τρόμος...
Η φύση περιμένει μια ηλιαχτίδα να μας κρατήσει ζωντανούς.
Ο πόνος και η δυστυχία καλλιεργεί αγάπη σε όλους τους συνανθρώπους μας.
Εύχομαι μια γλυκιά αύρα να δροσίσει την ψυχή μας, να έχουμε δύναμη, κουράγιο και να χαρούμε το υπέρτατο αγαθό της υγείας που μας χάρισε ο Θεός!
Να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί, να χορτάσουμε τη ζωή.
Μια κατάθεση ψυχής, να φωνάξουμε:
Η ελπίδα ζει!
