Εθνολαϊκισμός: Η ιδεολογική ρομφαία της ολιγαρχίας

Από τον Δημήτρη Τσικούρα λογοτέχνη

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρείες», ή για να είμαι πιο επιεικής σε εταιρείες

ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Καβάλησε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και με αυτό λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία.
Σε ό,τι αφορά στον «λαϊκισμό» και στις νεότερες χρήσεις του, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην γίνουμε παίγνιο στα χέρια των ιδεολόγων της ολιγαρχίας. Άλλοτε, η έννοια του λαϊκισμού όριζε τη συμπεριφορά εκείνου του πολιτικού προσωπικού που επιδίωκε την εξαπάτηση του λαού, την καταδολίευση των συμφερόντων του, με σκοπό να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του και να ηγεμονεύσει.
Σήμερα, με την έννοια του λαϊκισμού ορίζεται κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Συγκεκριμένα σαν λαϊκιστής χαρακτηρίζεται εκείνος που αναφέρεται στην ανάγκη ο σκοπός της πολιτικής να είναι το συμφέρον της κοινωνίας και όχι των αγορών, όποιος επικαλείται την ανάγκη η κοινωνία να γίνει θεσμικός εταίρος της Πολιτείας. Έτσι λαϊκιστής αποκαλείται αυτός που στρέφεται κατά της μονοσήμαντης κυριαρχίας των αγορών και της εξαθλίωσης των κοινωνιών. Αυτός που διακηρύσσει την ανάγκη να φύγουμε από το καθεστώς της εκλόγιμης μοναρχίας, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τις αγορές, και να προσαρμόσουμε το πολιτικό σύστημα σε αντιπροσώπευση ή δημοκρατία.
Η επιτήδεια αυτή αλλαγή περιεχομένου της έννοιας του λαϊκισμού αποσκοπεί στην ενοχοποίηση και επομένως στην απαξίωση κάθε εγχειρήματος που θα απέβλεπε στην αμφισβήτηση της τωρινής τάξης και στην αλλαγή των πραγμάτων υπέρ των κοινωνιών. Εξ ου και η έννοια αυτή του λαϊκισμού συνδυάζεται με τη μομφή του εθνικισμού, η οποία στην πραγματικότητα κατά κανόνα επιχειρεί να στιγματίσει τον πατριωτισμό.
Ο εθνολαϊκισμός είναι ιδεολογία και πολιτική της αστικής ολιγαρχίας που αποσκοπεί στο να διεγείρει το μίσος των λαών ενάντια στους άλλους λαούς και να στερεώσει την ψυχή των ανθρώπων και την αντίληψη της κυριαρχίας του ενός κράτους πάνω σ’ έναν άλλο. Γι’ αυτό καλλιεργείται με επιμέλεια από τα κεφαλαιοκρατικά άντρα της πλουτοκρατίας και φυσικά τους ομίλους (trast) οργανωμένων πλουτοκρατικών συμφερόντων με σπουδή και φιλοσοφία στη φύση του θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας και του κεφαλαιοκρατικού προτσές. Παρασύροντας τις ανυποψίαστες λαϊκές μάζες στα κελεύσματά του, με γλωσσική επιτηδειότητα, που πάντοτε βλάπτει σοβαρά τις κοινωνίες των πολλών, με διχαστικά και αποπροσανατολιστικά μέσα που εφευρίσκει μεθοδικά σε κάθε περίπτωση. Έτσι εξηγείται το γεγονός της εύκολης παραπληροφόρησης από τα Μ.Μ.Ε. που έχει στα χέρια της η άρχουσα τάξη των πραγμάτων που εξουσιάζει απατηλά τις πολιτείες και τα κράτη της υδρογείου σφαίρας. Παρατείνοντας τη ζωή του στον πλανήτη μας, το άδικο και εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα αιώνες τώρα, ενώ έκλεισε τον κύκλο του, προ πολλού, και θα έπρεπε να είχε οδηγηθεί στις «αιώνιες μονές» για να συναντήσει τη φεουδαρχία, τη μητέρα της δουλείας και του σκοταδισμού. Δυστυχώς ζει και εξουσιάζει τον κόσμο όλο – σχεδόν – με κάποιες μικρές εξαιρέσεις.
«Εθνολαϊκιστής» αποκαλείται τελικά αυτός που αγαπάει την πατρίδα, τη μήτρα της ύπαρξής του, και θέλει η κοινωνική συλλογικότητα να ευημερεί με ελευθερία, πάντα υπεύθυνη για τη μοίρα της. Οι διεθνείς και οι εγχώριες ολιγαρχικές ελίτ, στο μέτρο που δεν έχουν ιδεολογία να υποστηρίξει το εγχείρημά τους για μονοσήμαντη ηγεμονία, οικοδομούν την ιδεολογία της απαξίωσης του μεγίστου εχθρού τους: της εθνικής-πολιτισμικής συνοχής και της δημοκρατίας. Αυτοί γνωρίζουν ότι οι κοινωνίες αγνοούν: ότι το σημερινό σύστημα δεν είναι πουθενά στον κόσμο ούτε δημοκρατία, ούτε καν αντιπροσώπευση. Ούτε κατ’ ευφημισμόν. Αφού κάθε σκέψη, κάθε συλλογισμός και κάθε λογική πηγάζει από τη φιλοσοφία της ατομοκρατίας (εγώ) και όχι από τις συλλογικές αποφάσεις (εμείς) που λέει και ο Μακρυγιάννης.
Ο εθνολαϊκισμός, η ιδεολογική αυτή ρομφαία της ολιγαρχίας, είναι πολύ χειρότερος κι από τον θανατηφόρο αυτόν ιό της πανώλης που σαρώνει ολόκληρο τον πλανήτη και σκοτώνει κυρίως την τρίτη ηλικία, έναν χρόνο τώρα περίπου ανεξέλικτα. Με μια διαφορά. Ο θάνατος του εθνολαϊκισμού είναι πιο αργόσυρτος και παραπλανητικός – αν το σκεφτούμε βαθύτερα και φιλοσοφικά το ζήτημα. Φυσικά, κοντά στον νου κι η γνώση, που λέει και ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος ο Θεσσαλός.