Μπροστά στο νέο έτος

Ενας χρόνος πέρασε. Και ένας νέος μπήκε στη ζωή μας. Απλή αλλαγή σκυτάλης στην ιστορική μας βίβλο ή μία θαυμαστική επεξεργασία των κατορθωμάτων της γενεάς μου; Σε κρίσεις και εκτιμήσεις που σταδιακά, σκοτίζουν τον ανοικτό ορίζοντα και ξεδιπλώνουν μπροστά μας ένα σκοτεινό κατάστιχο προβλημάτων;

Ένας χρόνος πέρασε και ένας άλλος μπήκε. Μου αναιρεί κάθε αισιοδοξία. Μου πνίγει τους ενθουσιασμούς μου. Δεν μπορώ ούτε να ησυχάσω ούτε να χαρώ τον ερχομό του νέου χρόνου. Αισθάνομαι να με θολώνει την ψυχή μου το πηχτό σκοτάδι της απογοήτευσης, της οδύνης, του πόνου και της οργής, κάθε φορά που ο νους μου γυρίζει πίσω και ενθυμούμαι τα γεγονότα που σημάδεψαν τον λαό μας εδώ και έναν χρόνο. Δεν μπορώ να λησμονήσω τις καθημερινές ντουντούκες της κυβέρνησης που σάλπιζαν τη μαζική μας οργάνωση στο σπίτι μας και μόνο, ούτε τους πολυάριθμους επιστήμονες που έπαιρναν τη σκυτάλη και διαλαλούσαν και αυτοί στις συμπιεσμένες κοινωνικές ομάδες να πράξουν το ίδιο. Μαζική η ενημέρωσή μας για τις εξελίξεις ή τις διαπλοκές του αοράτου εχθρού, του κορονοϊού μέσα στον ιστό της κοινωνίας μας. Οι βηματισμοί μας και οι έξοδοί μας είναι προκαθορισμένοι από την κεντρική εξουσία. Δεν μας αφήνει περιθώρια για αυτόνομα σχέδια, αλλά και ούτε διστάζει να μας επιβάλλει τις κυρώσεις της, για κάθε ανυπακοή μας και κάθε αντίθετη συμπεριφορά στα εκείνη αποφασίζει.
Το σχήμα αυτό δεν εγγράφει πρόοδο στη ζωή μας. Καταπίεση εγγράφει. Άγχος και πόνο. Οδύνη και θλίψη που παγώνουν την ψυχή μας και σαλεύουν τον νου μας. Με τον κορονοϊό να επιτίθεται κατά ασυνήθιστο τρόπο, τα Νοσοκομεία μας να ασφυκτιούν από ασθενείς, τις Μ.Ε.Θ. να αδυνατούν να δέχονται ασθενείς, τους θανάτους να μας συγκλονίζουν, την Τουρκία να μας απειλεί και το φρόνημα του λαού να βρίσκεται στα τάρταρα, είναι ορισμένα από τα πάμπολλα προβλήματα που το 2020 κληροδότησε στον νέο χρόνο. Τα πλήθη διασταυρώνονται ή διαπληκτίζονται στους δρόμους, στους τόπους του μόχθου, της ψυχαγωγίας και της αδελφικής κατανόησης, δεν οικοδομούν και δεν βιώνουν την αγαστή συνεργασία, για την από κοινού αντιμετώπιση του αοράτου εχθρού.
Το 2020 μάς κληροδότησε μόνο πίκρες και βάσανα. Οδύνες και στεναγμούς. Πόνους, θύελλες και τρικυμίες. Προσωπική μου εμπειρία την οποία εξαγορεύω με αυτό εδώ το κείμενό μου και τη μοιράζομαι με τους φίλους μου αναγνώστες, είναι ότι παρόμοια φαινόμενα του περασμένου χρόνου θα ζήσουμε και θα βιώσουμε και τον νέο χρόνο. Εμείς που ζήσαμε τη φωτιά και τη λάβα του δευτέρου κύματος του κορονοϊού, είμαστε σε θέση να καταθέσουμε την τραγική εμπειρία μας και τις ώρες τις καταστροφικής μάχης, γι’ αυτό και δηλώνουμε ότι είμαστε έτοιμοι, τη νέα χρόνια να πράξουμε το καθήκον μας για την αντιμετώπιση του εχθρού που επιβουλεύει την ύπαρξή μας και θέτει φραγμό στα σχέδια και τις επιδιώξεις μας.  Βάζοντας τελεία στα γρατσουνίσματα και τις μελαγχολίες του 2020, ανοίγω το κεφάλαιο του νέου έτους. Στόχος μας η αδιάκοπη βελτίωση και αναβάθμιση της ζωής μας. Η οριστική απαγκίστρωσή μας από τις μέγγενες του κορονοϊού και η σωστή πορεία στη ζωή μας. Τώρα που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους, ο νους και η καρδιά μας, απαλλαγμένη από τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες του παρελθόντος, γεμίζει από νέες σκέψεις, οράματα, όνειρα, προσδοκίες για το νέο έτος. Πάντοτε ο άνθρωπος αφήνει πίσω το παρελθόν και στρέφεται προς το καινούριο, αυτό που ελκύει και πιστεύει, ότι θα του εξασφαλίσει καλύτερα τα δικαιώματά του. Αυτά τα ανοίγματα εγγράφονται μονότροποπα και εμφαντικά σ’ όλους εκείνους που πιστεύουν, ότι το νέο έτος είναι η απαρχή μιας καινούριας χρονιάς, μιας καινούριας ζωής. Είναι φυσικό καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους, ο νους και η καρδιά μας να σκιρτά από χαρά και αισιοδοξία. Να γεμίζει το μυαλό μας, ελπίδες, όνειρα, οραματισμούς, προσδοκίες που το παρελθόν μας σταμάτησε και το παρόν αναζωπυρώνει και πάλι με τον ερχομό του νέου έτους. Πάντοτε, ιδιαίτερα με τον ερχομό του νέου χρόνου, συνηθίσαμε να ανταλλάσσουμε ευχές για «χρόνια πολλά» και «καλή χρονιά».  Εκείνο όμως που από πολλούς διαφεύγει, είναι το γεγονός, ότι ο άνθρωπος αυτές τις ημέρες, για τον νέο χρόνο, το νέο, για τον ίδιο και την οικογένειά του, στρέφει το βλέμμα του γύρω από το νέο, το καινούριο, το πρότυπο, που θα δώσει νέα πνοή και δύναμη στα σχέδιά του να πορευθεί στη ζωή. Ο νέος χρόνος δεν είναι η αγορά δώρων και παιχνιδιών για τα παιδιά και τους οικείους μας. Ρεβεγιόν, παρασκευή γλυκισμάτων, δοκιμή της τύχης μας στα χαρτιά και τα λαχεία. Για πολλούς είναι και χρόνος περισυλλογής και δημιουργίας. Ότι οι νέες ημέρες θα του φέρουν μια νέα ζωή και ένα νέο δημιουργικό ξεκίνημα. Κανένας δεν μπορέσει να φανταστεί τον άνθρωπο απογυμνωμένο από τη δυνατότητα να ονειρεύεται και να ελπίζει. Άνθρωποι που δεν έχουν μέσα τους άγρυπνη, αδιάκοπη, και πρόθυμη την ικανότητα να ονειρεύονται, είναι καταδικασμένοι να ζήσουν στους πρόποδες της ζωής. Οι οδοιπόροι του βίου, οι διάφανοι, οι ανυποψίαστοι, και ανεστυρόβουλοι, προσπαθούν να διατηρήσουν πρόσβαση στην επικαιρότητα και αυτό επιδιώκουν με τη δημιουργία κάτι νέου και καινούριου, που θα προσελκύσει την κοινή γνώμη και το ενδιαφέρον τους.  Το ίδιο συμβαίνει και με τον νέο χρόνο. Προσμένει ο άνθρωπος τον νέο χρόνο με την πεποίθηση και την ελπίδα, ότι οι ημέρες του θα του φέρουν μία νέα ζωή. Και το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: Πού είναι το νέον; Πού βρίσκεται; Ποιος θα μας το δώσει; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία η σωστή απάντηση θα καθορίσει τον ορθό δρόμο μας και την αλάνθαστη πορεία μας στην αναζήτηση του νέου χρόνου.  Στην ανατολή του νέου χρόνου, εμείς στεκόμαστε γελαστοί και αισιόδοξοι. Ατενίζουμε με πίστη και αποφασιστικότητα την πορεία του βίου μας. Μένουμε αλύγιστοι και απτόητοι μπροστά σε κάθε κίνδυνο της ζωής μας και δεν σκύβουμε τον αυχένα μας σε κανένα. Όραμά μας είναι η κάθε πράξη και ενέργειά μας, να μας ανεβάζει ψηλά και μας οδηγεί στην εκπλήρωση των προσδοκιών και των ελπίδων μας. Αυτή είναι η μοίρα μας και έτσι θα πορευθούμε στη ζωή.
Αθανάσιος Φώτος