Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Στην προσπάθειά της η Κυβέρνηση, να συμμορφωθεί με όσα της υπαγορεύει και της υποδεικνύει η Τρόϊκα, έρχεται εκ των πραγμάτων, σε σύγκρουση με τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές που, είναι και αυτές γέννημα και θρέμμα του ιδίου αυτού σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που, από κοινού το υπηρετούσαν και του υπηρετούν ακόμα όλα αυτά τα χρόνια, σε βάρος φυσικά του κοινωνικού συνόλου. Συντεχνίες και συνδικαλιστές, παρ’ ότι φέρουν μεγάλη ευθύνη και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, για τη σημερινή ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας, εντούτοις όμως, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση, να χάσουν τα κεκτημένα, που όλα αυτά τα χρόνια με ρουσφετολογικές και χαριστικές πράξεις έχουν αποκτήσει και αποκτούν με όπλο την απεργία και το κατέβασμα του διακόπτη, να συνδιοικούν, τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ) και συγκυβερνούσαν μέχρι σήμερα τουλάχιστον την Πατρίδα μας.
Τρανό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι οι τελευταίες επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες που, κήρυξε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ το μεσονύχτιο της 2-7-2014 και η οποία ως γνωστόν κρίθηκε δικαστικά παράνομη και καταχραστική, επακολούθησε στη συνέχεια επίταξη όλων των εργαζομένων στη ΔΕΗ και τελικά οι συνδικαλιστές, κάτω από την οργισμένη αντίδραση του κοινωνικού συνόλου, αναγκάσθηκαν μπροστά στην ταπείνωση και τον αυτοεξευτελισμό τους να τις αναστείλουν. Οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εποχές που, βύθιζαν με το παραμικρό τη χώρα στο σκοτάδι και στο χάος, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και θα έπρεπε να το σκεφθούν πολύ σοβαρά, πριν προβούν κατακαλόκαιρα σε αυτόν τον μάταιο αγώνα που, ήταν εν προοιμίου καταδικασμένος σε αποτυχία. Εντούτοις όμως οι συνδικαλιστές, προχώρησαν σε αυτό το απενοημένο διάβημα, υποκινούμενοι συγχρόνως, από πολιτικές δυνάμεις του δήθεν προοδευτικού χώρου που, ακόμη δυστυχώς πιστεύουν στην δύναμη και στη γοητεία της τραγιάσκας και της ντουντούκας.
Οι συνδικαλιστές έχουν ταυτιστεί με την ιδέα και τη νοοτροπία ότι οι ΔΕΚΟ ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους εργαζόμενους, είναι δική τους περιουσία και όχι του λαού, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα και επομένως αυτοί πρέπει να τις διοικούν κατά το δοκούν και όπως αυτοί γουστάρουν, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, Νόμος είναι το «Δίκιο του Εργάτη».
Το 1982 ο τότε Διοικητής της ΔΕΗ καθηγητής του Πολυτεχνείου κος Παπαμαντέλος, παραπονέθηκε στον τότε ο Πρωθυπουργό της Χώρας Ανδρέα Παπανδρέου ότι, δεν μπορούσε να διοικήσει όπως θα ήθελε την ΔΕΗ γιατί τον εμπόδιζε ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κος Άμαλος, ο οποίος αργότερα εάν θυμάμαι καλά, έγινε κιόλας και Διοικητής της ΔΕΗ.
Δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε άλλα παραδείγματα και σταματώ εδώ. Μαζί με τη χρεοκοπία της χώρας, φαίνεται να επέρχεται με σιγουριά και η δική τους (χρεοκοπία) και κάπου εδώ τελειώνει η εποχή της ντουντούκας και της τραγιάσκας και η παντοδυναμία των συνδικαλιστών. Για τη σημερινή χρεοκοπία και την κατάντια της χώρας, το συνδικαλιστικό κίνημα φέρει και αυτό μεγάλη ευθύνη. Υπενθυμίζω με δική του αποκλειστική ευθύνη και μόνο έφυγαν από τη χώρα μας τη δεκαετία του 1990 «Pirelli» από την Πάτρα και η «Good Year» από τη Θεσσαλονίκη.
Η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση φαίνεται να μην έχει διδαχθεί τίποτε από το πρόσφατο παρελθόν (εποχή Γεωργ. Παπανδρέου) και εξακολουθεί να λέει συλλήβδην όχι σε όλα και ναι για όλα, υποσχόμενη τα πάντα στους εργαζόμενους, χαϊδεύοντας συγχρόνως τα αυτιά του λαού, αφήνοντας με τον τρόπο της, να εννοηθεί ότι, «λεφτά υπάρχουν» ή θα βρεθούν αρκεί να φύγει αυτή η ξενόδουλη και μνημονιακή Κυβέρνηση, έχοντας ως αιχμή του δόρατος, τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, τους οποίους αργά αλλά σταθερά προσεταιρίζεται. Είναι κρίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον Πρόεδρό του, έναν νέο και πολλά υποσχόμενο πολιτικό, να υιοθετεί αβασάνιστα, αυτά που έφεραν τη χώρα, στη σημερινή χρεοκοπία και κατάντια, ενώ θα μπορούσε, κάτω υπό άλλες συνθήκες να είναι η εν δυνάμει η επόμενη Κυβέρνηση του τόπου. Όσο όμως ο κ. Τσίπρας είναι δέσμιος και άμοιρος των συνιστωσών, που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και επιμένει και εμμένει σε έναν λαϊκισμό παλαιάς κοπής ελεεινής μορφής, αντί να έρχεται στην εξουσία, θα απομακρύνεται απ’ αυτήν και γι’ αυτό εξάλλου δεν συναινεί στην επικείμενη εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, γιατί πιστεύει ο ίδιος και το κόμμα του, ότι οδηγώντας τη Χώρα σας πρόωρες εκλογές το πιθανότερο είναι να τις κερδίσει. Ενώ αργότερα και προϊόντος του χρόνου και εφ’ όσον όπως, δείχνουν οι οικονομικοί δείκτες, αρχίσει η χώρα μας, να ανακάμπτει και να αναπτύσσεται, δημιουργείται γι’ αυτόν διαφορετικό κλίμα που, ενδεχομένως να μην τον ευνοεί για την επικράτησή του και επομένως σκεπτόμενος και ενεργώντας μικροκομματικά βάζοντας πάνω απ’ όλα, το δικό του συμφέρον και μόνο, δεν πρέπει να αφήσει την ευκαιρίαν, που κατ’ αυτόν διαγράφεται και ως εκ τούτου, κατά μέτωπο σφοδρή επίθεση για πρόωρες εκλογές και «γαία πυρί μιχθήτω».
Ο κος Τσίπρας είναι ένας νέος χαρισματικός και άφθαρτος ηγέτης, με διορατικότητα, πολιτική σκέψη και ρεαλισμό και εάν κατορθώσει, να δαμάσει τις συνιστώσεις που, απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και επιβάλλει στο κόμμα του, τη δική του γραμμή, αποβάλλοντας συγχρόνως τον λαϊκισμό που, συνήθως τον διακρίνει και τον χαρακτηρίζει, ενδεχομένως κάτω απ’ αυτές τις προϋποθέσεις, να αναδεικνύετο ως ο Ρέντσι της Ελλάδος. Ποτέ όμως δεν είναι αργά και έχει ακόμα καιρό μπροστά του όχι για να το σκεφθεί, αλλά για να κινηθεί προς αυτήν την σωστή κατεύθυνση. Επ’ αυτού Ίδωμεν.
