πριν την ώρα τους και, κατ’ επέκταση, την τεράστια ζημιά του ελληνικού δημοσίου και του Έλληνα πολίτη.
Και για να γίνω πιο σαφής, δεκαετίες τώρα, γινόμαστε, συχνά, μάρτυρες μιας θλιβερής εικόνας, που θέλει δημόσιους και δημοτικούς οργανισμούς, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναστατώνουν, απρογραμμάτιστα, με τα έργα τους κατοικημένες περιοχές, να δημιουργούν μπαλώματα σε, προσφάτως, ασφαλτοστρωμένους δρόμους, αλλά και να ανακατασκευάζουν ορισμένους, που παραδόθηκαν, σχετικά πρόσφατα, και πριν, καν, γίνει απόσβεση κεφαλαίου. Αλλά και παιδικές χαρές, πάρκα, πλατείες και άλλους κοινόχρηστους χώρους βλέπουμε να μετατρέπονται σε χωματερές ή να καταντούν ερείπια, πριν, καλά καλά, προλάβουν να παραδοθούν προς χρήση, ενώ φυτεύονται δέντρα σε δρόμους και πάρκα, απλώνεται δίκτυο για πότισμα, που αφήνεται, συνήθως, στο έλεος του Κυρίου, οπότε τα περισσότερα δέντρα στεγνώνουν, γιατί δεν υπάρχει φροντίδα.
Βλέπουμε, επίσης, πολλά δημόσια κτίρια και, κυρίως, διδακτήρια, ανά τη χώρα, να έχουν το κακό τους το χάλι λόγω έλλειψης σεβασμού προς αυτά, την επαρχία της χώρας μας γεμάτη από εγκαταλελειμμένα, αραχνιασμένα και ετοιμόρροπα διδακτήρια, και, τώρα τελευταία, από κοινοτικά και δημαρχιακά κτίρια θύματα, είτε της αστυφιλίας, είτε των συνεχών αλλαγών στην τοπική αυτοδιοίκηση και, προπάντων, της ανοργανωσιάς του Κράτους μας. Αν κοντά σ’ όλα αυτά προσθέσει κανείς Ολυμπιακά ακίνητα και κτίρια χρεοκοπημένων οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς, επίσης, και ημιτελή έργα, όπως, π.χ., το δικό μας τελωνείο στο Ομορφοχώρι και τα έργα του Αχελώου, τότε, η ζημιά είναι ανυπολόγιστη.
Όλα αυτά, που περιέγραψα, όχι μόνο μας εκθέτουν σαν χώρα, αλλά και επιταχύνουν τη φθορά δημοσίων έργων, δημιουργώντας, παράλληλα, σπατάλες, αλλά και αδικαιολόγητη αναστάτωση και ταραχή στους πολίτες. Γι’ αυτό, θα πρέπει, κατά την άποψή μου, κεντρική εξουσία και τοπική αυτοδιοίκηση να σταματήσουν να ενεργούν, εκ του προχείρου, και να εντυπωσιάζουν τον κόσμο με έργα βιτρίνας, ακολουθώντας την τακτική Μαυρογιαλούρου. Πριν προχωρήσουν στην εκτέλεση ενός έργου, πρέπει να εξετάζουν με σχολαστικότητα, εκτός των άλλων, την αναγκαιότητά του, προκειμένου να είναι χρήσιμο σε βάθος χρόνου και όχι προσωρινά. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο και λαμβάνονταν, σοβαρά, υπόψη, οι συνέπειες της αστυφιλίας και το ότι έξι, περίπου, χιλιάδες κοινότητες και δήμοι ήταν πάρα πολλοί για μια μικρή χώρα σαν τη δική μας, δεν θα είχαμε αυτή τη στιγμή τόσα πολλά αραχνιασμένα διδακτήρια, αλλά και κοινοτικά και δημοτικά καταστήματα.
Χρειάζεται, ακόμη, μακρόπνοος σχεδιασμός, μελέτη και, προπάντων, συντονισμός και συνεργασία μεταξύ οργανισμών και επιχειρήσεων, προκειμένου ν’ αποφεύγονται τα «ράβε ξήλωνε» και ανακατασκευές βιτρίνας σε ελάχιστο διάστημα απ’ την παράδοση ενός έργου. Επί πλέον, πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα, ώστε, όταν παραδίδεται ένα έργο, να μην εγκαταλείπεται στην τύχη του, αλλά η συντήρηση και οι επισκευές, όπου και όταν απαιτούνται, να είναι άμεση και εύκολη υπόθεση, μια που όποιος λυπάται το καρφί, χάνει και το πέταλο και, δυστυχώς, έχουν χαθεί, μέχρι τώρα, πολλά πέταλα. Γι’ αυτό και η συντήρηση δημοσίων έργων πρέπει να προσεχθεί, ιδιαίτερα, και να τεθεί σε άλλη βάση.
Πέραν τούτων, η παραλαβή και παράδοση ενός δημόσιου έργου πρέπει να γίνεται με, όσο το δυνατόν, πιο ουσιαστικό και υπεύθυνο τρόπο, ειδικότερα, όταν η έκπτωση, που δίνεται απ’ τους εργολάβους για την εκτέλεσή του, είναι υπερβολική. Και, επί τη ευκαιρία, μήπως θα πρέπει να μας εξηγήσει κάποιος ειδικός, πώς γίνεται, να παραδίνεται σωστό ένα έργο, όταν, πολλές φορές, στις δημοπρασίες η έκπτωση, που προσφέρεται απ’ τον μειοδότη εργολάβο, για να πάρει το έργο, ξεπερνά ακόμη και το 50% της προβλεπόμενης δαπάνης για την κατασκευή του; Είναι, τάχα, κουβαρντάδες οι μηχανικοί, όταν συντάσσουν τις μελέτες των έργων τους ή μήπως υπάρχουν εργολάβοι τόσο πιεσμένοι ή τόσο γενναιόδωροι, ώστε να δουλεύουν, δωρεάν, ή στην καλύτερη περίπτωση για ένα ξεροκόμματο; Μήπως θα πρέπει, γι’ αυτό, να βελτιωθούν οι ασφαλιστικές δικλείδες για καλύτερα έργα;
Μόνο, έτσι, πιστεύω, ότι θα περιοριστεί η σπατάλη, θα πιάνουν τόπο τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη, θα αποφεύγεται η ταλαιπωρία του κόσμου, θα βελτιώνεται η ποιότητα της καθημερινής του ζωής και θα προσέχουν πολύ περισσότερο, όσοι σχεδιάζουν και υλοποιούν δημόσια έργα.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
