Από τον Βασιλείο Χ. Στεργιούλη, Θεολόγο
Είναι στιγμές, που συγκλονίζουν την ύπαρξη και την καταξιώνουν. Τη φορτίζουν συναισθηματικά και τη συγκλονίζουν ψυχοσωματικά. Τη γεμίζουν με αξίες και την υψώνουν πάνω από την πεζότητα και την καθημερινότητα.
Είναι στιγμές, που χαράσσονται ανεξίτηλα μέσα μας και αποτελούν φως οδηγητικό της ύπαρξης και της ζωής μας.
Είναι στιγμές, που θα θέλαμε να τις ζούμε πάντα καθώς νοηματίζουν και ευφραίνουν τη ζωή. Χαρίζουν σεμνή περηφάνια και χαρά.
Ανάλογες στιγμές που έζησε και ένιωσε σε πρόσφατη επίσκεψή της στο Βρετανικό Μουσείο περιγράφει συντόμως ομογενής μας στο εκλεκτό φοιτητικό περιοδικό «Η Δράση μας» (τεύχος 520, Ιούνιος-Ιούλιος 2014). Αξίζει να μεταφέρουμε, προς χάρη των αγαπητών αναγνωστών, αποσπάσματα από το αξιόλογο κείμενό της: «Μόλις έφτασα στο Βρετανικό Μουσείο, γράφει, κινήθηκα στην αίθουσα με την Καρυάτιδα και έναν στύλο από το Ερέχθειο. Η Καρυάτιδα βρίσκεται ολομόναχη και κρυμμένη σε μια μικρή αίθουσα δίχως φυσικό φως, θλιμμένη!... Ένιωσα την μοναξιά της... Μου ήρθε η επιθυμία να την πάρω αγκαλιά και να την φέρω πίσω στο σπίτι της, μα αυτό ήταν αδύνατο!... Δάκρυσα όταν έφευγα και πόνεσα και πείσμωσα. Κατευθύνθηκα στην αίθουσα με τα γλυπτά του Παρθενώνα. Τι υπέροχα πράγματα, τι κάλλος, τι δέος, πόσο περήφανη ένιωσα. Προχώρησα μπροστά και βρέθηκα στα αετώματα. Ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς και στην αίθουσα επικρατούσε οχλαγωγία, κόσμος απ’ όλη την οικουμένη.
Όλοι θαύμαζαν με δέος αυτό που προανέφερα...
Στην τσάντα μου είχα την Ελληνική Σημαία. Με έπιασε λύσσα καθώς αντίκρισα κομμάτι της πατρίδας μου, το οποίο είναι κλεμμένο και παρατημένο!
Ακριβώς μπροστά μου υπήρχε ένας Κινέζος. Του χτύπησα την πλάτη και του ζήτησα, αν μπορούσε να με βγάλει μια φωτογραφία.
Ο άνθρωπος δεν ήξερε ότι ήμουν Ελληνίδα. Κάπως δυσανασχέτησε, αλλά με ευγένεια δέχτηκε.
Του είπα να περιμένει μισό λεπτό και έβγαλα από την τσάντα μου τη σημαία. Τη σήκωσα ψηλά και ένιωσα ότι σηκώνω όλον τον Παρθενώνα!
Αυτός στιγμιαία σάστισε, αλλά ευθύς η ματιά του έλαμψε, ο κόσμος σιώπησε – δεν ακουγόταν ψίθυρος – και μου έκαναν χώρο για να φανεί η Ελλάδα. Οι φύλακες είχαν μαρμαρώσει και τα... Μάρμαρα ζωντάνεψαν!
Ο κινέζος με τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και μάλιστα μου το ζήτησε και ο ίδιος με ζήλο και χαρά. Δυστυχώς μόνο αυτή και ακόμα μία είναι άξιες για να φανούν. Όλες οι άλλες είναι τρεμάμενες, φαίνεται πως ο Κινέζος έτρεμε από κρίση πολιτισμού και αυτός!
Όταν τελειώσαμε, φίλησα τη σημαία μας, την έβαλα στο στήθος μου, του είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ κι εκείνος... ΥΠΟΚΛΙΘΗΚΕ!!! Όχι σε μένα... στην ΕΛΛΑΔΑ!
Έφυγα με τα μάτια γεμάτα δάκρυα Υπερηφάνειας. Τιμής, αλλά και...»
Αυτά όλα έζησε και ένιωσε η ομογενής μας στο Βρετανικό Μουσείο. Τα έζησε και αποτυπώθηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή της και στο μυαλό της. Και με τη φωτογραφία της Κωνσταντίνας Μιχαηλίδου μας δίνει μικρή εικονική παράσταση των γλυπτών του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο, με υψωμένη μπροστά τους την κυανόλευκη. Την εθνική μας σημαία. Το ιερό εθνικό μας σύμβολο με τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, που το στεφανώνει ο Τίμιος Σταυρός Του Χριστού.
Είθε να πληθύνουν αυτές οι φωνές και να προβληματίσουν όλους εμάς τους Νεοέλληνες, που διαμένουμε στην Ελλάδα και δεν εκτιμούμε τον μεγάλο εθνικοθρησκευτικό μας πλούτο, που θαύμασαν και θαυμάζουν όλοι, και τασσόμαστε ενάντια σε κάθε προσπάθεια εθνικού και ορθόδοξου φρονηματισμού. Φτάσαμε ως το έσχατο σημείο κατάπτωσης να αντιδρούν κάποιοι στις εθνικοθρησκευτικές εορτές και παρελάσεις και άλλοι να ευνοούν τις παρελάσεις... των ομοφυλοφίλων!
