Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού - νομικού
Οι διάφοροι οργανισμοί, είναι γνωστό αυτό, παρουσιάζουν διάφορες παθογένειες οι οποίες εξωτερικεύονται με νοσηρές εκδηλώσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις κοινωνίες και τους λαούς. Και εκεί μπορεί να εντοπίσει κάποιος παθογένειες με τις αντίστοιχες εκδηλώσεις. Στην Ελλάδα είναι εύκολο να διαγνώσει κανείς μια παθογένεια που λέγεται εκπαιδευτικό σύστημα. Μικρή αναδρομή στον χρόνο αναδεικνύει την εξέλιξή του που έχει μία μόνο κατεύθυνση: από τη δυσκολία στην ευκολία. Κάποτε οι απόφοιτοι του Δημοτικού Σχολείου για να εισαχθούν στο Γυμνάσιο έδιναν εισαγωγικές εξετάσεις. Αργότερα καταργήθηκαν για να αντικατασταθούν με τις εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο. Σε λίγα χρόνια και αυτές οι εξετάσεις καταργήθηκαν. Επεκράτησαν οι απόψεις «όχι φραγμοί στη μόρφωση», «όχι στο αίσχος των εξετάσεων» κ.λπ. Για να ικανοποιηθεί αυτή η αντίληψη ήταν φυσικό να αυξηθούν ανάλογα και τα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ενδεικτικά, από 2 Πανεπιστήμια που υπήρχαν προ κάποιων ετών έχουμε σήμερα περίπου 40 Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με 500 τμήματα διασκορπισμένα στα πέρατα της ελληνικής επικράτειας, με ανάλογη αύξηση των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
- Όλα αυτά αποτέλεσαν μία τεράστια «βιομηχανία» παραγωγής πτυχιούχων τους οποίους δεν μπορεί να απορροφήσει η αγορά εργασίας με αποτέλεσμα την ανεργία των πτυχιούχων, την υποαπασχόληση, την ετεροαπασχόληση και τη μετανάστευση. Δυστυχώς πάντοτε, η υπερβολή οδηγεί στον κορεσμό και ο κορεσμός στην απαξίωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά και της γνώσης και της παιδείας. Παράλληλα καλλιεργήθηκε από τον ψυχοπονιάρικο λαϊκισμό του πολιτικού συστήματος η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, παραβιάζοντας βασικές μορφωτικές αρχές και αξίες. Κανένας δεν υπολόγιζε τον Αριστοτέλη που τόνιζε στον μαθητή του Μεγαλέξανδρο ότι δεν υπάρχει βασιλικός (εύκολος) δρόμος που να οδηγεί στη μόρφωση. Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, δύσβατος, ανηφορικός και ίδιος για όλους, βασιλιάδες και κοινούς θνητούς. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και συνεχή πνευματικό μόχθο. Το γεγονός αυτό αγνοείται προκλητικά. Ο νεοέλληνας αγαπάει τα παιδιά του και από παλιότερα έβλεπε την εκπαίδευση και τη μόρφωση σαν όχημα κοινωνικής ανόδου και κατά τη μεταπολίτευση σαν μέσο διορισμού στο δημόσιο. Ο λαϊκισμός και ο Μαυρογιαλουρισμός που κάποτε έταζαν σχολεία εκεί όπου δεν υπήρχαν παιδιά και γεφύρια εκεί όπου δεν υπήρχαν ποτάμια καλά κρατεί.
- Τις διάφορες νοσηρές εκδηλώσεις αυτής της παθογένειας είναι εύκολο να τις παρατηρήσει κάποιος σε πολλά σημεία. Στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχει επικρατήσει η νοοτροπία των γηπέδων. Ο χουλιγκανισμός και ο τραμπουκισμός θεωρούνται πλέον δημοκρατικά δικαιώματα. Καθηγητές Πανεπιστημίου προπηλακίζονται και ξυλοκοπούνται από «φοιτητές», εργαστήρια καταστρέφονται, γραφεία λεηλατούνται και διαλύονται, σχολές κλείνουν επειδή έχουν μετατραπεί σε σκουπιδότοπους και άλλα πολλά και διάφορα. Πουθενά στον κόσμο ολόκληρο δεν συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα. Δεν θα πέσει έξω αν κάποιος υποστηρίξει ότι όλα αυτά ξεκινούν από τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, όπου ανθίζουν όλα τα λουλούδια της βίας, των καταλήψεων, των καταστροφών, των απεργιών από ΟΛΜΕ και μαθητές. Η αξιολόγηση και η αξιοκρατία θεωρούνται διαδικασίες τιμωρίες και υποταγής και η μελέτη, η προσπάθεια και η αριστεία θεωρούνται χαρακτηριστικά της σπασίκλας, των φυτών και των μαμόθρεφτων.
- Το εξοργιστικό είναι ότι για όλα αυτά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Ούτε η πολιτική τάξη, ούτε η κοινωνία εκτός από κάποιες μεμονωμένες φωνές που χάνονται και δεν ακούγονται μέσα στον θόρυβο και τα παράσιτα όλων των άλλων. Ωστόσο, όλοι αυτοί δεν θα πάψουν να τονίζουν, υποκριτικά και δημαγωγικά, ότι η παιδεία ανεβάζει τους πολίτες και τους λαούς. Μάλλον για ειρωνεία θα πρόκειται.
- Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε σοβαρή έρευνα η οποία καταλήγει σε δύο θλιβερά συμπεράσματα: Πρώτον, ότι το 50% των πτυχιούχων δηλώνουν ότι στο Πανεπιστήμιο δεν έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για την επιτυχή άσκηση του επαγγέλματός τους. Και, δεύτερον, ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχων θα πρέπει να αλλάξουν επαγγελματική κατεύθυνση και να μετατακινηθούν εκτός των μεγάλων αστικών κέτρων Αθήνας και Θεσσαλονίκης για εξεύρεση εργασίας.
- Κάποτε ευυπόληπτος πολίτης ήταν ο μορφωμένος πολίτης και συγχρόνως ενάρετος και νομοταγής, με κοινωνική ευαισθησία και προσφορά. Σήμερα ο τύπος αυτός θεωρείται ξεπερασμένος, παλαιών αρχών, ψυχούλα, χωρίς εκτίμηση και κοινωνική αναγνώριση, εκείνος που αποτελεί κοινωνικό πρότυπο είναι ο καταφερτζής, ο καπάτσος, ο αδίστακτος, το κομματόσκυλο, το λαμόγιο και, βέβαια, συγχρόνως και φραγκάτος.
- Αραγε, να είναι όλα αυτά πρόοδος, οπισθοδρόμηση, ή μήπως σημεία των καιρών;
