πως η αλαζονεία τιμωρείται... Μου έτυχε πολύ νωρίτερα, τον περασμένο Μάρτιο, τότε που, αιφνιδιασμένοι, είχαμε κλειστεί σαν τυφλοπόντικες στα λαγούμια μας και σπάζαμε πλάκα ανεβάζοντας «εξυπνάδες» για τον ιό στο Facebook ή στέλναμε SMS για να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους φορώντας πίσω - πίσω αθλητικές φόρμες. Ήταν λοιπόν κείνες τις μέρες που διασταυρώθηκα στον δρόμο με έναν φίλο, ο οποίος είναι μάλιστα μορφωμένος, με διπλώματα και με παπλώματα. Είχα καιρό να τον δω, χαρούλες κι αγκαλιάσματα, αλλά, για να σου πω, του λέω, μήπως να μιλάμε από μακριά;
Σχεδόν παρεξηγηθήκαμε... Σοβαρά, μου απαντά ενοχλημένος, πιστεύεις κι εσύ αυτές τις αηδίες; Κι άρχισε να μου αραδιάζει τα γνωστά επιχειρήματα του τύπου «ξέρεις εσύ κανέναν που αρρώστησε», χαλάρωσε μεγάλε, το ματσάκι είναι σικέ, να μας ελέγξουν είναι ο στόχος τους, (το ποιοι δεν το κατάλαβα ποτέ). Κι ακόμη μου ’λεγε για εμβόλια και κονόμες εκατομμυρίων από τις εταιρείες, για τις μάσκες που μας φόρεσαν εν είδει φίμωτρου για να μας καταστήσουν απρόσωπα και άβουλα όντα που δεν θα μιλούν κλπ κλπ.
Νόμιζα πως μου έκανε πλάκα. Μα μιλούσε σοβαρά. Κι εγώ θεωρούσα ότι ο Τραμπ και κάνα δυο άλλοι όμοιοί του ήταν οι μόνοι ηλίθιοι πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αλλά, καθώς λένε, οι ηλίθιοι δεν νικιούνται ποτέ κι εγώ έχω ξοδέψει σ’ αυτήν τη ζωή τόσα καντάρια λέξεις για να πείσω ανθρώπους που δεν πείθονται ώστε πλέον έχω παραιτηθεί. Κι έτσι δεν είπα λέξη στον φίλο μου. Παρά μονάχα λυπήθηκα όταν αργότερα έμαθα πως νοσηλευόταν σε έναν ειδικό θάλαμο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Λυπήθηκα μα και φοβήθηκα. Διότι, έστω και στιγμιαία είχαμε έλθει σε επαφή. Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος, απ’ ό,τι μαθαίνω, έχει γίνει διαπρύσιος κήρυκας υπέρ της μάσκας και καλεί όσους μπορεί να επηρεάσει να συμμορφωθούν με τους κανόνες υγιεινής.
Διδακτική ιστορία, αν και συνηθισμένη πια. Δεν θα σταθώ σ’ αυτήν. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει κάποιου είδους Νέμεσις, ένα είδος Θείας Δίκης για τους αλαζόνες τύπου Τραμπ, Μπολσονάρου, Μπόρις Τζόνσον για να σταθούμε σε μερικά από τα πιο διάσημα θύματα του κορονοϊού. Το θέμα είναι να αντλήσουν τα κατάλληλα συμπεράσματα, να αλλάξουν και οι ίδιοι σαν άνθρωποι.
Πράγματι, θα ευχόμασταν όλοι για τον Τραμπ, όταν με το καλό αναρρώσει, και εφόσον επανεκλεγεί, να είναι ένας άλλος Πρόεδρος, πιο συνετός, πιο μετρημένος, πιο ανθρώπινος. Που θα καταλαβαίνει ότι σ’ αυτήν τη ζωή δεν υπάρχουν μόνο εκατομμυριούχοι που κάνουν ό,τι γουστάρουν με τα δολάριά τους, αλλά πως υπάρχει και ανθρώπινος πόνος. Να καταλάβει σε ποια δραματική θέση βρέθηκαν και τι «Γολγοθά» ανέβηκαν εκατοντάδες χιλιάδες- θύματα του ιού στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Να σκεφτούν τι συμβαίνει στις φαβέλες του Ρίο. Και να στρέψουν το βλέμμα τους στις παλιές βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας, εκεί όπου ακόμη και σήμερα, η πείνα, η φτώχεια και η ανεργία πάνε χέρι - χέρι με την αρρώστια ξαναγυρίζοντας τον λαό στο εφιαλτικό εκείνο σκηνικό του 19ου αιώνα που περιέγραψε αριστοτεχνικά ο Ντίκενς, εκεί όπου άνθρωποι και ποντίκια συναγωνίζονταν στους λονδρέζικους υπόνομους για το ποιος θα επιβιώσει. Θα αντιληφθούν άραγε οι Τραμπ αυτού του κόσμου πως οι άνθρωποι δεν είναι απλά νούμερα και στατιστικές από αυτές που τόσο εύκολα ανακοινώνουν καθημερινά οι Φαούτσικι άλλοι διάσημοι λοιμωξιολόγοι; Εκατομμύρια άνθρωποι αρρώστησαν στην πλούσια Αμερική και δεν είχαν καν τη δυνατότητα να δουν έστω έναν απλό γιατρό. Γιατί εκεί δεν υπάρχει το φτωχό και καταφρονεμένο ελληνικό ΕΣΥ που, τσάτρα - πάτρα, θα σε συμμαζέψει και θα σου «χώσει» κάμποσα φάρμακα μέχρι να γίνεις καλά, αν είναι στη μοίρα σου να την σκαπουλάρεις. Εκεί τίποτε δεν είναι τζάμπα. Οι υπηρεσίες υγείας πληρώνονται και πληρώνονται πανάκριβα, κι αν έχεις φράγκα έζησες κι αν δεν έχεις πέθανες μαύρε μου... Θα σε αποχαιρετήσουν σε κανέναν επαρχιακό ναό Κουακέρων στο Μισσισίπι, το Νιού Ορλέιν ή στη Βόρεια Ντακότα μαζί με τα λοιπά θύματα του ημερήσιου ιατρικού δελτίου, θα σου ψάλουν και κάνα δυο «σπιρίτσουαλς» κι όξω απ’ την πόρτα. Υπήρξες; Κι αν υπήρξες ποιος θα σε θυμάται πια; Κανέναν δεν θα απασχολήσει ξανά η δόλια η ύπαρξή σου.
Αλλά ποιος τρέφει πια αυταπάτες; Το πιθανότερο είναι ότι κανένας Τραμπ δεν θα αλλάξει. Τα μεγάλα δυτικά τραστ δεν θα συναινέσουν ποτέ στην ίση κατανομή του πλούτου που είναι και το ζητούμενο για να αποκτήσει ο πλανήτης καλύτερη υγεία. Δυστυχώς, ούτε αυτή η πανδημία θα μας κάνει σοφότερους. Και μάλλον το έχουν καταλάβει πια τα «μαυράκια» αυτού του κόσμου που μέχρι τώρα η Δύση αντιμετώπιζε με... ανθρωπιστικές αποστολές και... ιεραπόστολους για παρηγοριά. Δεν τους αρκεί πια, δεν συγκινούνται. Όχι άλλο... «ανθρωπισμό», όχι άλλο κάρβουνο... Και οι απελπισμένοι αυτού του κόσμου μπουκάρουν σε ξεχαρβαλωμένες σχεδίες. Ρισκάρουν στη θάλασσα για να πάνε στη Δύση να διεκδικήσουν τις πιθανότητές τους για ζωή. Και όταν γίνονται πολλοί, - και στην Αμερική έχουν γίνει- οι λευκοί βγάζουν τα κουμπούρια. Σε πατάνε στον λαιμό και «δεν μπορείς να αναπνεύσεις».
Τα παλιά προβλήματα της φτώχειας και της αδικίας έχουν σαπίσει. Κακοφόρμισαν. Και η Δύση έχει μείνει πάντα στις ίδιες, ανεπαρκείς πια, συνταγές. Μη θέλοντας να δεχτεί πως ο κόσμος εξελίσσεται. Και μένα μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που πέταξε κάποτε ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς Προέδρους, αυτός που θεμελίωσε την Αμερικανική Δημοκρατία, ο Τόμας Τζέφερσον:
«Τρέμω για τη χώρα μου όταν σκέφτομαι ότι ο Θεός είναι δίκαιος...»
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
