Για όλους εμάς τους άλλους δεν υπάρχει σωτηρία. Ή μάλλον υπάρχει, είναι αυτή του τρίτου ορόφου, αλλά γράφεται με το Σ κεφαλαίο και την ξέρει μόνο η οικογένειά της. Οι υπόλοιποι ζούμε στο σκοτάδι και στη μαυρίλα περιμένοντας την κανονική να έρθει μάταια στην καθημερινότητά μας.
Στην κοινωνία και την πολιτική η σωτηρία φρενάρει στη μεταλαβιά του Κουμουτσάκου και το χειροφίλημα του Χαρδαλιά (ακούμπησε, δεν ακούμπησε το ράσο, ερευνάται ακόμη), στα σχολεία σκοντάφτει στις καταλήψεις και τρώει τα μούτρα της στα αιτήματα των παιδιών. Αυτές δεν είναι καταλήψεις, είναι καταθλήψεις και μάλιστα έτσι γραμμένες, αφού οι περισσότεροι μαθητές είναι ανορθόγραφοι και ανελλήνιστοι. Προκαλούν, όντως, βαθιά θλίψη και μεγάλη απογοήτευση.
Είναι γεγονός ότι κάθε Σεπτέμβριο, εδώ και χρόνια, ζούμε μια άλλη πανδημία, εντελώς διαφορετική, η οποία δεν απειλεί τη ζωή μας, αλλά τα ψυχικά αποθέματα της υπομονής μας. Μια παρωδία, μια φαρσοκωμωδία την οποία ευχαριστιέται μόνο ο πνευματικά άρρωστος και που έχει παγιωθεί ως εγγενής παθογένεια, η οποία διαπερνά όλους τους θεσμούς. Η οικογένεια των δραστών αγνοεί για το πού βρίσκονται τα βλαστάρια της την ώρα που ανοίγουν οι φούρνοι, τη στιγμή που ο νυχτοφύλακας πίνει τον δεύτερο καφέ. Μανάδες και πατεράδες βουλιάζουν στη φάση του βαθέως ύπνου, αλλά τα τέκνα σκαρφαλώνουν σε κάγκελα και τρυπώνουν στα σχολεία σαν υπερμεγέθεις ποντικοί.
Ποντικοί που ούτε καν το τυράκι τους δεν έμαθαν να τρώνε σωστά. Αν έβλεπε κανείς με τι αδεξιότητα, τι προχειρότητα και τι ανικανότητα οι καταληψίες μπλοκάρουν τις εισόδους των σχολείων θα ένιωθε μια απέραντη απελπισία. Τόσα χρόνια το εθιμικό δίκαιο των καταλήψεων επικρατεί αλλά ακόμα δεν κατάφεραν οι αντισυστημικοί επαναστάτες του i-phone να μάθουν να ενώσουν ένα λουκέτο με μια αλυσίδα. Ούτε διαρρήκτες της προκοπής δε μπορεί να παράγει η χώρα. Τόσα χρόνια τα σχολεία μας προσφέρονται για πρακτική και το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό.
Οι υπόλοιποι γονείς, των παιδιών δηλαδή που δεν έχουν καμία συμμετοχή, μένουν θεατές στη σχεδιασμένη «ασέλγεια» σε βάρος των δικών τους παιδιών, αποδέχονται με αδράνεια τον παρασιτισμό στη σχολική κοινότητα και ως εκ τούτου βοηθούν στη διαιώνιση της άρρωστης κατάστασης. Χάνονται, έτσι, μαθήματα, χάνονται χρήματα (σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ κάθε μαθητής Λυκείου κοστίζει στο Δημόσιο για τη μαθητεία του από 4.000 ως 5.000 ευρώ), χάνονται ευκαιρίες.
Η αστυνομία, από την άλλη, περιπολεί νωχελικά από απόσταση, δεν εισέρχεται χωρίς πρόσκληση στο υπό κατάληψη κτίριο, ενώ στην άμεση επαφή με τους επίδοξους καταληψίες συμβουλεύει απλώς για τη μη τέλεση ζημιών! «Και μείς τα κάναμε αυτά, μη κάνετε μόνο ζημιές»!!!
Η πολιτεία, τέλος, μοιάζει με τους γονείς. Κοιμάται, αλλά όχι μόνο τα βράδια. Κοιμάται χρόνια ολόκληρα και τις μέρες και τις νύχτες. Κοιμάται όρθια σα το μουλάρι. Δίνει έτσι δικαίωμα σε γενιές Ελλήνων να ταυτίσουν την αντίδραση με την αλητεία, την αλητεία με την ατιμωρησία, την ατιμωρησία με τη μαγκιά. Και το χειρότερο αφήνει τη δίκαιη διεκδίκηση λαβωμένη και ημιθανή, τον αληθινό συναγερμό χαμένο μέσα σε εκατοντάδες ψεύτικους, τον πραγματικό και σπάνιο λόγο που δεν πρέπει απλώς να κλείσει ένα σχολείο αλλά κι ίσως να γκρεμιστεί παραχωμένο σε χιλιάδες υποκριτικές δικαιολογίες.
Σχολεία με ελλείψεις ή όχι, ακόμα και προσφάτως ανακαινισμένα, διδακτήρια φροντισμένα κατά το δυνατό από τους δήμους, καθαρισμένα με μεράκι από συμβασιούχους εργαζόμενους γίνονται κουφάρια αδειανά, όπου εισέρχονται έρποντας τις πρωινές ώρες για να τα βανδαλίσουν αποπροσανατολισμένοι έφηβοι. Παιδιά χωρίς μέλλον, τα δικά μας παιδιά, μπουκάρουν σα κοινοί κλέφτες στο δικό τους σπίτι με τις πιο ηλίθιες προφάσεις για στρογγυλές τυρόπιτες και τετράγωνους ζεστούς χαλβάδες από το παζάρι που δε γίνεται φέτος. Πιτσιρικάδες, που στα πάρκα είναι ο ένας πάνω στον άλλο, αγωνιούν υποτίθεται για τις αποστάσεις στις τάξεις και μετρούν την (όντως απαράδεκτη) μάσκα με το υποδεκάμετρο, μόνο και μόνο για να τη φορέσουν σα το κράνος στον αγκώνα. Και Louis Vuitton να ήταν θα είχε πολύ σφιχτό το λάστιχο.
Σχολεία μικρά και μεγάλα καταλήγουν κλοτσοσκούφι στα πόδια ξεχασμένων, παρατημένων παιδιών, αλλά και ξεστρατισμένων νεαρών ενηλίκων. Διδακτήρια μετατρέπονται σε ένα βράδυ σε πτυελοδοχεία, όπου ο κάθε στρατευμένος από την αγέλη των συνομηλίκων ή από τον επαγγελματία καθοδηγητή της κομματικής νεολαίας φτύνει το αδιέξοδό του, τον θυμό του επειδή είναι αυτός κι όχι κάποιος άλλος. Λέει και του λένε ότι τούτο είναι αγώνας, εναντίωση στο σύστημα, επανάσταση στο κατεστημένο, αλλά είναι στ’ αλήθεια ομολογία προσωπικής ήττας, συνθηκολόγηση με τα χειρότερα ταπεινά ένστικτα, επίθεση στον εν δυνάμει καλύτερο εαυτό του.
Το σχολείο νικιέται από την καφρίλα, η παιδεία από την αγελαία συμπεριφορά, η δημοκρατία από τον ωμό φασισμό. Ποια οργανωμένη διαδικασία, ποια ιεράρχηση βημάτων διεκδίκησης, ποιες μαθητικές κοινότητες, ποια αντιπροσώπευση, ποια γενική συνέλευση, ποια διαβούλευση, ποια ψηφοφορία, ποια δημοκρατική διαδικασία.
Μια κουκούλα, δυο γονείς που κοιμούνται και το σκοτάδι αρκούν.
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
