Είναι, μάλιστα, βιωματικές οι περισσότερες εξ αυτών και σε γλώσσα στρωτή, μια που θέλω να με καταλαβαίνει χωρίς ερωτηματικά και επεξηγήσεις και ο λαϊκός αναγνώστης, και, γι’ αυτό, αποφεύγω την επιστημοσύνη.
Το σημερινό δημοσίευμα, όμως, έχει μια ιδιαιτερότητα και, μάλιστα, απολογητικού χαρακτήρα, μια που κάποιοι αναγνώστες έχουν την εντύπωση, ότι για τις υπηρεσίες μου αποζημιώνομαι οικονομικά και, γι’ αυτό, επιμένω, τόσα χρόνια, να αρθρογραφώ. Θα το επαναλάβω, λοιπόν, για άλλη μια φορά, για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι η συνεργασία μου με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν έχει καμιά οικονομική βάση, αφού ούτε με πληρώνει, ούτε πληρώνω, για να προβάλει τις απόψεις μου. Απλά, το κέφι μου κάνω και την ευχαριστώ, δημοσίως, που μου δίνει βήμα και με εμπιστεύεται, τόσα χρόνια.
Αρθρογραφώ, όμως, και για κάποιους άλλους λόγους, που με γεμίζουν σαν άνθρωπο, και σ’ αυτούς θα σταθώ, παρακάτω. Η αρθρογραφία, βεβαίως, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, γιατί πρέπει να είναι κανείς, συνεχώς, σε εγρήγορση και δεκτικός σε ερεθίσματα, προκειμένου να συλλαμβάνει ένα θέμα, να στύβει, κατόπιν, και να κουράζει το μυαλό του, προκειμένου να το αναπτύσσει και να το παρουσιάζει με πληρότητα και σαφήνεια, για να γίνει αποδεκτό. Περιττό να πω, ότι η πετυχημένη αρθρογραφία προϋποθέτει όρεξη και έμπνευση, γιατί, διαφορετικά, ένα άρθρο είτε αργεί να ολοκληρωθεί, είτε δεν τελειώνει ποτέ, και αν τελειώσει, κάποια στιγμή, δε συγκινεί το κοινό. Τολμώ, ακόμη, να πω, ότι τα δημοσιεύματα μοιάζουν με γέννες, άλλοτε, λιγότερο και, άλλοτε, περισσότερο επώδυνες, και, γι’ αυτό, όταν ολοκληρώνονται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας χαρίζουν ιδιαίτερη ικανοποίηση στο γράφοντα και, πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο.
Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε, ότι ο γράφων, πολλές φορές, κάνει κατάθεση ψυχής και, συνεχώς, εκτίθεται, δημοσίως, και, όπως είναι φυσικό, αντιμετωπίζει την καλόπιστη και, συχνά, την κακόπιστη κριτική, ειδικά, όταν τολμά να ασχολείται με τα κακώς κείμενα του δημόσιου βίου. Γι’ αυτό και, για να είναι σε θέση να σταθεί, ν’ αντέξει και να μακροημερεύσει, πρέπει, εκτός των άλλων, να είναι ειλικρινής και ευπρεπής με το αναγνωστικό κοινό και, παράλληλα, να σέβεται το δικαίωμα στη διαφωνία, αλλά και να είναι συνεπής σ’ όσα λέει και σ’ όσα κάνει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, γίνεται και καλύτερος πολίτης και καλύτερος άνθρωπος.
Αλλά και προς τη μελέτη σπρώχνει η αρθρογραφία, αφού, στην προσπάθειά σου να διαπραγματεύεσαι, σωστά, ένα θέμα και να μην παραπληροφορείς, προσφεύγεις στις πηγές, μελετάς και αποκρυσταλλώνεις άποψη, πριν τη δημοσιεύσεις. Έτσι, γίνεσαι πιο έγκυρος, πιο αποδεκτός και πιο σεβαστός απ’ τους αναγνώστες σου, ορισμένοι εκ των οποίων, μάλιστα, δεν παραλείπουν, με τον τρόπο τους, να σε ενθαρρύνουν και να σε συγχαίρουν, ενώ, όταν, για κάποιους λόγους, κάνεις κάποια διαλείμματα στην αρθρογραφία, εκφράζουν, εμπράκτως, την ανησυχία τους. Μη μου πείτε, πως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κίνητρο και μισθό για ένα γράφοντα.
Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη του, ότι οι σχέσεις των ανθρώπων, με την πάροδο του χρόνου, φθίνουν, ενώ η επικοινωνία μεταξύ τους, για πολλούς και ποικίλους λόγους, γίνεται όλο και πιο προβληματική, τότε μπορεί, ευκολότερα, να αντιληφθεί, πόσο ωφέλιμη και χρήσιμη είναι η αρθρογραφία για τον γράφοντα, αφού του δημιουργεί την αίσθηση ότι επικοινωνεί, διαρκώς, με τον κόσμο και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, σπάει τη μοναξιά και τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Σ’ ό, τι με αφορά, δεν το κρύβω, ότι, επί πλέον, η αρθρογραφία με βοήθησε να ακονίζω το μυαλό μου, ν’ αξιοποιώ δημιουργικά τον χρόνο μου και να μην πλήττω, να κατακτήσω, καλύτερα, τη γλώσσα μου, να ξεπεράσω τις όποιες αδυναμίες και φοβίες κουβαλούσα ως επαρχιώτης, να επιλέξω το προσωπικό μου ύφος για καλύτερη επικοινωνία, να γίνω, αν θέλετε, ακόμα και στην τάξη καλύτερος δάσκαλος και να νιώθω τέτοιος, ακόμη, και όταν γράφω. Με βοήθησε, επίσης, να ξεκαθαρίσω, για πολλά θέματα, τις απόψεις μου και να διατυπώνω με θάρρος και παρρησία τη γνώμη μου, αλλά χωρίς ακρότητες και με σεβασμό στην άποψη των άλλων, να γίνω γνωστός στην κοινωνία και να ξεχωρίσω ανάμεσα σ’ αυτούς, που διεκδικούσαν αξιώματα, ικανοποιώντας, αν θέλετε, και τη ματαιοδοξία, που κρύβουμε μέσα μας.
Γι’ αυτό, αρθρογραφώ και συνεχίζω, και όχι για παράδες.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
