Οφείλουμε επιτέλους να αφήσουμε την εποχή της αθωότητας, της αφέλειας και να διαμορφώσουμε το δικό μας πεπρωμένο. Ειδάλλως, άλλες δυνάμεις θα το διαμορφώσουν αντ’ αυτής. Το έτος 2020 είναι η μεγάλη αποκάλυψη και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Είμαστε πλέον αναγκασμένοι να δράσουμε».
«Όταν ένας από εμάς βρίσκεται αντιμέτωπος τετελεσμένων γεγονότων οφείλουμε να απαντήσουμε συλλογικά, διότι πρόκειται για μια απειλή ενάντια στην κυριαρχία και στα συμφέροντα της Ένωσης, όταν η Τουρκία, παραβιάζει τον θαλάσσιο χώρο κράτους-μέλους της Ε.Ε.».
«Εμβαθύνοντας στην αλληλεγγύη θ’ αντιμετωπίζουμε μαζί τις κοινές προκλήσεις. Εδώ και πολύ καιρό η Ευρώπη έδινε την εντύπωση μιας δύναμης που οπισθοχωρεί. Είμαστε φορείς οικουμενικών αξιών και πρέπει να στοχεύουμε στην επιρροή των εξελίξεων, ορίζοντας κανόνες απαραίτητους, ελεγκτικούς μηχανισμούς, αντί να υφιστάμεθα τις συνέπειες. Είμαι σαφής: Πρέπει να αφήσουμε τις οπισθοχωρήσεις στο παρελθόν, να πράξουμε ανάλογα της ισχύος μας και να διασφαλίσουμε τη σύζευξη της εσωτερικής μας συγκρότησης με την εξωτερική μας αποφασιστικότητα».
Θαυμάσια θέση καλύτερη κι απ’ του Δένδια που υποδηλώνει πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έκανε ως τώρα η Ε.Ε. άρα με 2 λέξεις: είναι γυμνή! Το ότι η ένωση δεν κάνει τίποτα δεν σημαίνει πως σηκώνουμε και μεις τα πόδια στον ανήφορο.
Εικάζεται ότι Η.Π.Α. και Ε.Ε. σύμφωνα με το ενήμερο Foreign Affairs θα εγκαταλείψουν την ουδετερότητα, διακόπτοντας την ως τώρα στρατηγική υπομονής αν ο Ερντογάν στείλει γεωτρύπανο πέριξ της Κρήτης, μιας και ενδιαφέρονται για εκεί η Exxon Mobil, Total, και Eni. Ήδη φέρονται να πίεσαν αρκούντως το Κάιρο για συμφωνία με την Αθήνα.
Θα χτυπήσουν λέει το ξένο περιοδικό, αν σταλεί γεωτρύπανο από Τουρκία. Κι αν δεν γίνει αυτό αλλά ότι έγινε στην Κύπρο πρόσφατα και το 1974;
- Με τα «θα» και τα «αν» θα κάνουμε εξωτερική πολιτική;
- Γιατί για 2η φορά φαίνεται να ναυαγεί η παραγγελία φρεγατών άρα και η συμφωνία στρατιωτικής συνδρομής απ’ το Παρίσι, μετά από πιέσεις Αμερικανών και Γερμανών;
- Ποιος τους είπε στους καρεκλοκένταυρους, ότι η Ελλάδα είναι κρατίδιο;
- Θα μπούμε ποτέ στην ψυχολογία των κατοίκων του Καστελόριζου, της Κρήτης, άλλων ακριτικών νησιών, της Κύπρου παρακαλώ που θυμούνται ακόμη τον Αττίλα και νοιώθουν την προδοσία, τους βιασμούς, τον χαμό των δικών τους, τον ξεριζωμό και τον εξευτελισμό;
Άλλωστε δεν είδαμε ως τώρα ανάλογη επέμβαση, πλην στο Ναυαρίνο, όπου όμως η πρωτοβουλία, μάλλον ενστικτώδης αντίδραση, ήταν του αντιναύαρχου Κόδριγκτον, κι όχι της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας που έσπευσαν να επωφεληθούν απ’ τα συντρίμμια του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, του μεγάλου ασθενούς (Οθωμ. Αυτοκρατορίας).
Μια ιδέα θα ήταν, να ’μαστε ρεαλιστές, σαν τον φίλο μου Κώστα Ζουράρι:
- «Αν τα πάρουν , θα τα ξαναπάρουμε...»
- Ω ναι, όπως την μισή Κύπρο...
Στην ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα» ο Γκάρι Όλντμαν υποδύεται τον Τσώρτσιλ που πιέζεται αφόρητα απ’ την παραδοσιακή πτέρυγα των συντηρητικών (Τσάμπερλεϊν – Χάλιφαξ) και τον στρατό να συζητήσουν μέσω Ιταλών με τον Χίτλερ για να γλυτώσει μεγάλος όγκος αγγλικού στρατού στην κατεχόμενη Γαλλία. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ μπήκε ακόμη και στο μετρό για ν’ αφουγκρασθεί τι λένε οι Λονδρέζοι στο ερώτημα: «διαπραγμάτευση και συμβιβασμός με τον Χίτλερ» και εισπράττει ένα μεγάλο «Ποτέ». Απέρριψε τις εισηγήσεις των ρεαλιστών, με το επιχείρημα: «Δεν κάνεις διάλογο με το κεφάλι μέσα στο στόμα της τίγρης». «Τα έθνη που πέφτουν στη μάχη, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ν’ αναγεννηθούν, από κείνα που παραδίνονται ταπεινωμένα στον εχθρό».
«Δεν είναι επιλογή μας ο πόλεμος. Φαίνεται όμως να είναι η επιλογή των άλλων. Σε κάθε περίπτωση δικό μας χρέος δεν είναι ο εθνικός εξευτελισμός αλλά η εθνική αξιοπρέπεια» (Μανώλης Κοτάκης).
Αντί να κλαψουρίζουμε για τις συμπεριφορές των άλλων καλό είναι να κοιτάμε τι κάνουμε εμείς! Να μην μας διαφεύγει ότι οι δυνατοί πάνε με τους δυνατούς! Όλοι, σήμερα ξέρουμε τη σκανδαλώδη εύνοια των δυτικών για το Ισραήλ, αγνοούμε όμως πότε την απέκτησε. Η ροή όπλων απ’ τις ΗΠΑ άρχισε μετά το αποφασιστικό τους χτύπημα εναντίον των Αράβων στον πόλεμο των έξι ημερών.
Κατ’ ιδίαν υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος τα λένε: «ότι δύσκολα θα επιβάλλει κυρώσεις η Ε.Ε., ότι ο Τράμπ νοιάζεται για την επανεκλογή του. Μετέφερε το μήνυμα Μητσοτάκη στον Ερντογάν, ο Τούρκος το απέρριψε. Τέλος, τίποτε το χειροπιαστό». Ας τα πουν και δημόσια. Ας πιέσουν τον πρωθυπουργεύοντα για σκληρότερη στάση. Η ηγεσία του στρατού ήδη είναι της σκληρής γραμμής.
Η λογική του άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα υπονοούμε κι άλλα θέλουμε, δοκιμάσθηκε απ’ τους προηγούμενους κι αποδοκιμάσθηκε πρόσφατα απ’ τον λαό. Οι προηγούμενοι πλήρωσαν τις Πρέσπες, μήπως πάνε γυρεύοντας και οι σημερινοί;
«Ουδείς έχει τον λαό στο τσεπάκι του» (Γιάννης Πανούσης). Ζούμε μια τραγωδία και μέρος της είναι η κάθαρση. Αυτός ο ρόλος (του τιμωρού) ανήκει αποκλειστικά σε μας, στον λαό!
Θα το τολμήσουμε;
Στην πραγματική Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αύριο, δηλαδή προ 10ετιών θα ’πρεπε να γίνουν πράξη, όσα προβλέπει το Δίκαιο της θάλασσας, με ό,τι συνεπάγεται...
Διότι, κατά Αριστοτέλη προτιμότερο είναι να εκδικείσαι τους εχθρούς σου, παρά να φιλιώνεις. Είναι δίκαιο, ν’ ανταποδίδεις αυτό που έπαθες και η αποκατάσταση του δικαίου, είναι πράξη αξιέπαινη.
Ο Πέτρος Ιωάννου είναι καθηγητής,
μέλος της Περιφερειακής κίνησης «Πρωτοβουλία»
