Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Ηταν ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου. Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του. Η παραλία στη μικρή λουτρόπολη την ώρα εκείνη ήταν έρημη. Η Μάρω βάδιζε στην ακροθαλασσιά μόνη με σκυφτό το κεφάλι και μάτια δακρυσμένα καθώς επανέφερε στη μνήμη της κάποια γεγονότα που συνέβησαν στα φοιτητικά της χρόνια. Φοιτούσε στο 2ο έτος του Πολυτεχνείου. Ο πατέρας της καθηγητής σε κάποιος Πανεπιστήμιο επαρχιακής πόλης, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι γιατροί του συνέστησαν να πάει σε μέρος που υπήρχαν ιαματικά λουτρά.
Ζήτησε μετάθεση σ’ αυτή την περιοχή για να μπορεί να κάνει τη θεραπεία. Κοντά του είχε πάντα την κόρη του τη Μάρω, την οποία μεγάλωσε ο ίδιος από τότε που έχασε τη μητέρα της. Της είχε φοβερή αδυναμία. Ηταν γι’ αυτόν ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή. Δεν την αποχωριζόταν ποτέ. Τον συνόδευε ακόμα και στο θεραπευτήριο. Καθόταν στην αίθουσα αναμονής και τον περίμενε μέχρι τη λήξη της θεραπείας του και να γυρίσουν μαζί στο σπίτι. Το κορίτσι όμως ένιωθε πολύ δυστυχισμένο. Ο πατέρας ήταν άνθρωπος αυστηρών ηθικών αρχών, σοβαρός, ολιγόλογος, πιεστικός. Η Μάρω δεν μπορούσε ούτε φιλίες να κάνει ούτε να διασκεδάσει όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Το βλέμμα του πατέρα της την παρακολουθούσε διαρκώς. Στο Πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές της τη θεωρούσαν ακατάδεκτη και δεν την πλησίαζαν. Κι αυτή ζούσε μόνη το κρυφό της δράμα.
Το μόνο φωτεινό σημείο μέσα στο σκοτάδι της μοναξιάς της ήταν η μορφή του Αλέξη. Ένα παιδί απλό, συνεσταλμένο, άριστος φοιτητής. Η Μάρω τον θαύμαζε κι ένιωθε μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Ηταν σαν να βρήκε σ’ αυτόν την αδελφή ψυχή. Ο καθηγητής καταλάβαινε το ενδιαφέρον της κόρης του για τον φοιτητή του κι αυτό τον ενοχλούσε. Γνώριζε πως ο Αλέξης ήταν φτωχόπαιδο, ορφανός από πατέρα, η μητέρα του δούλευε καθαρίστρια στο θεραπευτήριο και δεν φαινόταν να υπάρχει καμιά προοπτική για το μέλλον του. Κι ο καθηγητής έκανε τόσα φιλόδοξα όνειρα για το κορίτσι του.
Η φοιτητική χρονιά τελείωσε. Ηταν η τελευταία μέρα των εξετάσεων. Εγραφαν οικονομικά. Η Μάρω δυσκολευόταν στη λύση κάποιου θέματος και αναγκάστηκε σε κάποια στιγμή και με κάποιο δισταγμό να ζητήσει τη βοήθεια του Αλέξη που ήταν δυνατός στα οικονομικά. Την είδε ο πατέρας της που μιλούσε μαζί του, έτρεξε κοντά της και την άρπαξε από το μπράτσο. Η φωνή του ακούστηκε άγρια: «άλλη φορά να μην πλησιάσεις το γιο της καθαρίστριας». Τα μάτια της Μάρως βούρκωσαν. Ο Αλέξης πληγώθηκε. Εφυγε χωρίς να πει λέξη. Ηρθε η ώρα να πάρουν οι σπουδαστές τα αποτελέσματα των εξετάσεων και το καθένα να ακολουθήσει το δρόμο του. Το άλλο πρωί η Μάρω με τον πατέρα της έφυγαν για την Αθήνα. Δεν μπόρεσε ούτε να αποχαιρετήσει τον Αλέξη ούτε και να του ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του πατέρα της. Κι αυτό την έκανε να υποφέρει αφάνταστα.
Από τις σκέψεις της τη διέκοψε η μορφή ενός νεαρού που ήρθε και στάθηκε μπροστά της. Η Μάρω κοντοστάθηκε. Η καρδιά της χτυπούσε άτακτα. Εμειναν για λίγο να κοιτάζονται και οι δύο ασάλευτοι, αμίλητοι.
Ο νεαρός διέκοψε πρώτος τη σιωπή.
- Μάρω πώς βρίσκεσαι εδώ τέτοια ώρα μόνη;
- Αλέξη, είπε με τρεμάμενη φωνή η Μάρω, πότε γύρισες; Από τη μητέρα σου πληροφορήθηκα ότι βρίσκεσαι στο εξωτερικό. Επέστρεψα μόλις χθες βράδυ. Και από αύριο αρχίζω εργασία στο θεραπευτήριο ως φυσιοθεραπευτής. Ο πατέρας σου πώς είναι;
- Δυστυχώς η κατάστασή του χειροτερεύει. Τώρα κινείται πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δουλειά του.
- Τώρα θα αναλάβω εγώ τη θεραπεία του, είπε ο Αλέξης χαμογελώντας. Με τις νέες μεθόδους που εφαρμόζουν στην Αγγλία θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω να γίνει καλά.
- Και μιλάς Αλέξη με τόση καλοσύνη για τον καθηγητή σου που σε πλήγωσε κάποτε, χωρίς να του κρατάς κακία; είπε η Μάρω με απορία.
- Όχι μόνο κακία δεν του κρατώ, αλλά του χρωστώ κι ευγνωμοσύνη. Η ημέρα εκείνη στάθηκε ο πιο σημαντικός σταθμός στη ζωή μου. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί τίποτε για το μέλλον μου. Τα λόγια του πατέρα σου και τα δικά σου δάκρυα με έκαναν να πάρω την πιο σοβαρή απόφαση. Σαν θεία φώτιση μου ήρθε κάτι στο μυαλό μου. Ενας φίλος μου σπούδαζε στην Αγγλία φυσιοθεραπευτής. Του έγραψα το ίδιο βράδυ και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να κάνω κι εγώ το ίδιο. Η βοήθειά του ήταν σημαντική. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή υπέφερα πολλά. Συνάντησα άπειρες δυσκολίες. Τις ξεπερνούσα πάντοτε όταν σκεφτόμουν τον πατέρα σου. Από πείσμα ή εγωισμό δεν ήθελα να ξαναγυρίσω πίσω και να είμαι μόνο «ο γιος της καθαρίστριας». Και με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές της μάνας μου τα κατάφερα. Τώρα όμως το πείσμα μου πέρασε. Νιώθω μόνο αγάπη για τον συνάνθρωπο και θα αγωνιστώ να κάνω σωστά το καθήκον μου.
Τα λόγια του Αλέξη έκαναν τα δακρυσμένα μάτια της Μάρως να λάμψουν σαν το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Οι τελευταίες ακτίδες του ήλιου διοχέτευσαν περίσσιο φως στα χαρούμενα πρόσωπα πλέον τα δύο παιδιών. Και από τότε πέρασαν πολλά καλοκαίρια μαζί κουβαλώντας άπειρες αναμνήσεις των ωραίων στιγμών τους, μέσα κι έξω από τη ζωή... Μετά τους δυνατούς παλμούς... της ευτυχίας τους! δεν είχαν ανάγκη κανέναν... Τα είχαν όλα κερδίσει για πάντα. Μπροστά στην πανέμορφη θέα του καλοκαιριού αιώνιοι της αγάπης νικητές....
