Αλέξανδρος, ο Ισκαντέρ, ο γυιός του ονείρου

Από την Αριατέα Κωστίμπα - Βαλιώτου
Τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ. στα ανάκτορα της Πέλλας πρωτεύουσας της Μακεδονίας, ξημερώματα της 22ας του αθηναϊκού μήνα Εκατομβαιώνος ή του μακεδονικού Λώου, μια χαρούμενη αναστάτωση επικρατεί. Ο γηραιός γιατρός της βασιλικής

οικογένειας Νικόμαχος έφερε αίσια σε πέρας τον τοκετό της βασίλισσας. Ήρθε στον κόσμο διάδοχος του μακεδονικού θρόνου. Μόλις, τώρα δα, ακούστηκε το πρώτο του κλάμα. Η πιστή τροφός Αρτεμισία με περισσή τρυφερότητα και προσοχή τον τύλιξε στο απαλό του σπάργανο.
Και το όνομα αυτού Αλέξανδρος!
Τι εύηχο και ποιητικό όνομα! Τι ευγενική η σημασία του! Παραπέμπει σε αυθεντική ιπποτικότητα, σε ανυστερόβουλη προστατευτικότητα... Αλέξανδρος ο προφυλάττων τους ανθρώπους!
Ο βασιλιάς πατέρας μακριά από την οικογένεια. Σε κατακτητικό πόλεμο στην Ποτίδαια. Ο αγγελιοφόρος Έυιππος καλπάζοντας πάνω στο καστανό σαρματικό άλογό του, ταχύς σαν τον άνεμο, ύστερα από πολύωρο ταξίδι, φέρνει τη χαρμόσυνη είδηση. Γεννήθηκε γυιός! Και υγιής. Πανευτυχής ο Φίλιππος! Πολεμικές επιτυχίες, ανακοίνωση νίκης του τέθριππού του, στους ολυμπιακούς αγώνες και τώρα, τώρα το καλλίτερο! Γέννηση υγιούς διαδόχου! Γλέντι τρικούβερτο στα μακεδονικά στρατόπεδα και σ’ ολόκληρη τη χώρα!
Και μεγαλώνει το πριγκιπόπουλο με περισσή φροντίδα, δεχόμενο διαπαιδαγώγηση από εξέχοντες δασκάλους, τον Λεωνίδα συγγενή της μάνας του και τον Λυσίμαχο τον Ακαρνάνα. Στα χρόνια της εφηβείας στο σχολείο της Μίεζας, η διάπλαση του ήθους και του ψυχισμού του σημαδεύεται καθοριστικά από την πολύπλευρη προσωπικότητα του Σταγειρίτη φιλόσοφου Αριστοτέλη.
Η Ιλιάδα υπήρξε πάντα το αγαπημένο του ανάγνωσμα. Η ταύτισή του με τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα και η πεποίθηση της γενετικής καταγωγής του απ’ αυτόν, εκπορεύονταν και εξυπηρετούσε συνονθύλευμα λόγων και πολιτικής σκοπιμότητας και επηρέασης του λαού και υποβόσκουσας αυταρέσκειας.
Στην εξωτερική του εμφάνιση, όσο και στην ιδιοσυγκρασία όπως καταμαρτυρούν τα γλυπτά του Λύσιππου και οι αναφορές των ιστορικών Πλούταρχου και Διόδωρου, υπήρξε ενδιαφέρων συγκερασμός στοιχείων, δύο εκρηκτικών προσωπικοτήτων του Φιλίππου και της Ολυμπιάδος, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του.
Μετά τη δολοφονία του Φιλίππου αρχίζει η προετοιμασία για την επική πορεία και μέχρι εσχατιάς της άρκτου για κυριαρχία του τότε γνωστού κόσμου. Το ομηρικό πολεμικό ιδεώδες κυρίαρχο στη σκέψη του. Θάρρος απαράμιλλο, επιμονή, μεγαλοφυές στρατηγικό δαιμόνιο, ακόρεστη επιθυμία για δόξα, άμετρη φιλοδοξία εμπλέκονται με στοιχεία εκδικητικότητας, αυταρχισμού, αλλά και ευγένειας στη συμπεριφορά του. Σημαντικές πόλεις, κάστρα του Δαρείου υποτάσσονται χάρις σε ευφυή πολεμικά στρατηγήματά του. Ακόμα μια φορά ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ. Το μεθύσι των επιτυχιών, όμως, είναι κακός σύμβουλος. Θολώνει τη διαύγεια της σκέψης.
Αποτέλεσμα το βαθύ ράγισμα στις εγκαρδιακές σχέσεις εμπιστοσύνης, μεταξύ αυτού και του στρατεύματός του. Τα υπεροπτικά λόγια του «Αν δεν σας αρέσει, φύγετε, Άπιτε, Άπιτε» παγώνουν, παραλύουν την ψυχή. Δυσαρέσκειες, αποδοκιμασίες γεννιούνται, ίντριγκες, δολοπλοκίες, συνωμοσίες εξυφαίνονται. Θανατικές ποινές επιβάλλονται και εκτελούνται, νόμιμα ή παράνομα, βάζοντας τέλος στη ζωή βετεράνων, άλλοτε έμπιστων αξιωματούχων. Ο φόνος του φίλου του Κλείτου, ο οποίος του έσωσε τη ζωή στη μάχη του Γρανικού, από τον ίδιο τον Αλέξανδρο, λόγω μέθης και ασυγκράτητης οργής στοιχειώνει τη σκέψη, την ψυχή, όλη του την ύπαρξη. Ο θρήνος αβάστακτος, οι τύψεις σαν ερινύες ταράζουν τις ημέρες και τις νύχτες της ζωής του. Η παράδοσή του στη μέθη για να βρει λησμονιά και ψυχική γαλήνη βαθμιαία γίνεται ανεξέλεγκτη. Και ξαφνικά «κεραυνός εν αιθρία». Επέρχεται θάνατος, θάνατος απρόσμενος. Ένα είδος ανεξιχνίαστου πυρετού τον τσάκισε. Η ανομολόγητη θλίψη, οι συνεχείς ψυχοσωματικές καταπονήσεις συνέβαλαν ίσως στο πέσιμο της αυλαίας της ζωής του. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος, άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα. Στις 30 του μηνός Δαισίου, μεταξύ Μαΐου - Ιουνίου. Στα 33 του χρόνια. Ένας ικανότατος στρατηλάτης, ένας μεγάλος ιμπεριαλιστής δεν υπάρχει πια. Μια παγωμάρα θανάσιμα βασανιστική απλώθηκε στο άγγελμα της θλιβερής είδησης. Και μετά, μετά μια νέα εποχή ανέτειλε για την οικουμένη. Η ζωή, τα κατορθώματα, τα πάθη του, εξήψαν την ανθρώπινη φαντασία. Και μέσα στην αχλή της μυστηριακής ατμόσφαιρας της λαγγεμένης Ανατολής, γεννήθηκαν διηγήσεις αστείρευτες, θρύλοι ρομαντικοί θαυμαστοί και ονειρεμένοι. Ο Αλέξανδρος, ο Ισκαντέρ, ο γυιός του ονείρου, ανυψώνεται σε προσωπικότητα με μυθικά σχεδόν γνωρίσματα και στοιχεία. Μορφές των παιδικών του φίλων και συμπολεμιστών Ηφαιστίων, Πτολεμαίος, Κρατερός, Σέλευκος, Ευμένης, ξεπετάγονται μέσα από συναρπαστικές εξιστορήσεις, προκαλώντας ρίγη θαυμασμού, αλλά και θλιβερής αποδοκιμασίας. Σημαντικές γυναίκες της ζωής του - Ολυμπιάδα, Κλεοπάτρα, Λεπτίνη, Βαρσίνη, Στάτειρα, Σισύγαμβις, Παρυσάτις, Ρωξάνη, άφησαν με την προσωπικότητά τους σφραγίδα ανεξίτηλη πάνω στην ψυχή του. Και πλάστηκαν για αυτές θελκτικές ιστορίες θαυμαστά παραμύθια, που σαγηνεύουν το πνεύμα, ενθουσιάζουν την ψυχή, κάνουν τους ανθρώπους να συγκινούνται, να ονειροπολούν, να προβληματίζονται και βαθιά να στοχάζονται.