Όπως είναι γνωστό, από την εποχή του Δράκοντα και του Σόλωνα τέθηκαν οι βάσεις της λειτουργίας της Δημοκρατίας, που στόχευε στη δικαιοσύνη, στην ισονομία, την ισοπολιτεία και στην προστασία του αδύνατου λαού.
Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, φέρεται πως, προκειμένου να προταθεί κάποιος για το αξίωμα του βουλευτή, περνούσε από ενδελεχή έλεγχο προσόντων και προϋποθέσεων, όπως αν ήταν έντιμος, αν πλήρωνε με συνέπεια τους φόρους, αν ήταν ευσεβής προς τους θεούς, ενώ οι ανέντιμοι και με ύποπτο ή άγνωστο παρελθόν δεν προεκρίνοντο από τις Φυλές τους.
Να σημειωθεί ότι ο μισθός του βουλευτή ήταν πολύ χαμηλός, η δε απασχόλησή του πολύωρη και επίπονη (προφανώς η Βουλή δεν ήταν χώρος για αναίτιες κοκορομαχίες ούτε υπνωτήριο σώματος, ιδεών και προτάσεων) και φυσικά η βουλευτική ιδιότητα δεν ήταν επαγγελματικό αποκούμπι.
Φέρεται επίσης πως, προκειμένου δε να γίνει κάποιος βουλευτής, ο Νόμος απαιτούσε:
1) Να είναι Αθηναίος πολίτης
2) Να κατέχει την ελληνική θρησκεία και παιδεία.
3) Να μην είναι κίναιδος.
4) Να καταγραφεί όλη η περιουσία του, μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε, καθώς και η περιουσία της οικογένειάς του (προφανώς τότε δεν υπήρχαν off shore εταιρείες).
Αν ως βουλευτής πλέον πρότεινε και περνούσε νόμο που αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί το ποσό της ζημίας από την καταγεγραμμένη περιουσία του και αν αυτό δεν επαρκούσε έπρεπε να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Αν ζημίωνε ηθικά την Αθήνα η ποινή ήταν «αυθημερόν τελευτησάτω».
Εμείς οι νεοέλληνες πάντα επικαλούμαστε και καυχόμαστε για την πολιτιστική μας κληρονομιά, όμως δυστυχώς τίποτα δεν διδαχθήκαμε από τους προγόνους μας.
Μοναδική ίσως εξαίρεση ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος αρνήθηκε τον μισθό του Κυβερνήτη από το Δημόσιο λέγοντας: «... θέλομεν αποφύγει και ήδη το να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της επικρατείας, απεχόμενοι, εν όσω τα ιδιαιτέρά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν... ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι από πληθύν ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν.»
Στο σύγχρονο ελληνικό Κράτος Πρωθυπουργός νομιμοποίησε τη μίζα, υπουργοί με την υπογραφή τους λεηλάτησαν το Ελληνικό Δημόσιο, είχαν off shore εταιρείες για να μην πληρώνουν φόρους, κυκλοφορούσαν με πλαστές πινακίδες για να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, ταύτιζαν το νόμιμο με το ηθικό και ύστερα βρίσκονταν και βρίσκονται κύριοι πληθώρας ακινήτων, τα οποία μισθώνουν σε λαθραία εισελθόντες στη χώρα απολαμβάνοντας σημαντικά οφέλη, αλλά και μετοχών αμύθητης αξίας. Και για όλα αυτά δεν τιμωρήθηκε σχεδόν κανείς. Η Δημοκρατία μας λοιπόν, πάσχει σοβαρά, γιατί δε δύναται να προστατεύσει τον αδύναμο λαό.
Επίσης, πρώην υπουργός των Οικονομικών ζημίωσε το Ελληνικό Δημόσιο κατά 86 δισ. ευρώ τουλάχιστον και επιβραβεύθηκε με την εκλογή του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, η δε ζημιογόνος για το Δημόσιο συμπεριφορά του δεν εξετάζεται από τη Βουλή και όλο το οικονομικό βάρος πέφτει στην πλάτη του ελληνικού λαού.
Η Δ.Ε.Η. σήμερα βρίσκεται -κατά τον νυν υπουργό- στα πρόθυρα της χρεοκοπίας από πολιτικές επιλογές, ενέργειες και παραλείψεις πρώην υπουργών που προκάλεσαν τεράστιες ζημίες στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, όπως π.χ. με την αγορά έναντι 4 δισ. ευρώ της χρεοκοπημένης αντίστοιχης Δ.Ε.Η. των Σκοπίων, προς εξυπηρέτηση φίλων του εκεί Πρωθυπουργού και τώρα «το μάρμαρο» καλείται να πληρώσει πάλι ο ελληνικός λαός με αύξηση στα τιμολόγια.
Όταν για όλα αυτά δεν τιμωρείται κανείς με το πρόσχημα να μη γίνει η Ελλάδα ένα απέραντο Δικαστήριο, τότε η Βουλή των 300 του 21ου αιώνα μ.Χ. ομοιάζει με εκείνους που γλεντοκοπούν σε πρώτο τραπέζι- πίστα στα μπουζούκια σκορπώντας γαρύφαλλα εκατομμυρίων κι έπειτα φεύγουν κρυφά αφήνοντας τον λογαριασμό να τον πληρώσουν οι σερβιτόροι, οπότε δικαίως ο λαός φωνάζει «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Από τον Γρηγόριο Δασταυρίδη, δικηγόρο επί τιμή
