Μεταξύ του διευθυντή και του νεαρού ακολούθησε ο ακόλουθος διάλογος:
«Πώς κατάφερες να κάνεις αυτές τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»
«Όχι, του απάντησε ο νεαρός».
«Ο πατέρας σου κατέβαλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου», απάντησε. «Πού εργάζεται η μητέρα σου;»
«Η μητέρα μου πλένει ρούχα για άλλους».
Ο διευθυντής ζήτησε τότε από τον νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.
«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»
«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο».
«Θέλω να σου ζητήσω κάτι», του είπε μετά ο διευθυντής. «Όταν επιστρέψεις στο σπίτι, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».
Ο νεαρός, όταν επέστρεψε στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς τον γιο της.
Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του πονούσε αφόρητα όταν τις άγγιζε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του.
Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.
Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας: «Μάνα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα…», ενώ τα δάκρυα δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να τρέχουν από τα μάτια του.
Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.
«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο;»
Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο. Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα.
Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία».
Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε έναν συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχθούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί».Ηθικό δίδαγμα:
Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει αφειδώς, ό,τι θέλει, πολλές φορές μαθαίνει να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Έτσι δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του και φυσικά όλων των άλλων.
Όταν μπει στην αγορά εργασίας, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά,σε περίπτωση δε που αναρριχηθεί στα ψηλά δώματα της ιεραρχίας, θα μετατραπεί σε τύραννο για τους υφιστάμενούς του και χαλί να τον πατήσουν οι προϊστάμενοί του!
Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι, σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν θα αισθανθούν την πραγματική αξία της επιτυχίας.
Θα διαμαρτύρονται και θα γκρινιάζουν αδιάκοπα, θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν.
Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω. Η συμμετοχή στις οικογενειακές εργασίες δεν είναι ντροπή!
Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι έχουμε πάντα την ανάγκη της βοήθειάς των παιδιών μας, αλλά με αυτό τον τρόπο τους ανοίγουμε τον δρόμο της σίγουρης επιτυχίας.
Έτσι τους δείχνουμε τη στηριγμένη σε σωστές βάσεις αγάπη μας και το πιο σημαντικό: τους μαθαίνουμε να εκτιμούν την αξία της εργασίας και της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτύχουν τους θεάρεστους στόχους τους.
Μπορεί ένα παιδί να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρονται απλόχερα όλα τα υλικά αγαθά, να υποστηρίζεται σε όλες τις δραστηριότητές του, να έχει όλες οι ανέσεις, αλλά…
Πηγή: livelagadas, iPaideia.gr, mymind.gr
(«Μάνα, συγγνώμη και … σε ευχαριστώ!)
Από τον Δρα Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή,
αναπλ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
