Με αφορμή την 55η επέτειο από τον θάνατο του Φώτη Κόντογλου, έκρινα ωφέλιμο να παραθέσω αυτούσιο έναν διδακτικό μύθο που αναφέρεται στο άρθρο του, με τίτλο: «Το Τρελό Νερό», προκειμένου να γίνει γνωστός και στις νεότερες γενιές. Γράφει λοιπόν: «Μια φορά ήτανε ένας σουλτάνος, καλός και δίκαιος, κι είχε έναν βεζίρη, που ήτανε κι αυτός καλός και δίκαιος, κι ήτανε κι αστρολόγος. Μια μέρα ο βεζίρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό πως θα βρέξει στον κόσμο ένα νερό τρελό, και πως όποιος το πιεί αυτό το νερό θα τρελαίνεται. Και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους, και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα, μήτε τι είναι σωστό και τι είναι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο. Σαν τ’ άκουσε αυτά τα λόγια ο σουλτάνος γυρίζει και λέγει στον βεζίρη: «Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος, πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς, γιατί αλλιώς πώς θα κρίνουμε με δικαιοσύνη;». Του λέγει ο βεζίρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θα πρέπει να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε, και να το φυλάξουνε μέσα στις στέρνες, για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε παλαβά κι άδικα, μα δίκια. Όπως έχουνε χρέος. Έτσι κι έγινε. Σε λίγον καιρό έβρεξε στ’ αλήθεια, και το νερό ήτανε νερό τρελό, και τρελαθήκανε όλοι οι άνθρωποι, και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται, κι είχανε το ψεύτικο για αληθινό, το κακό για καλό, το άδικο για δίκιο. Μα ο σουλτάνος κι ο βεζίρης πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο, και δεν τρελαθήκανε, αλλά κρίνανε τον κόσμο με δικαιοσύνη. Μα ο κόσμος τα ‘βλεπε ανάποδα, και δεν ήτανε ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζίρη, και φωνάζανε πως τους αδικούνε, και κοντεύανε να σηκώσουνε επανάσταση. Μετά από καιρό, σαν είδανε κι αποείδανε, ο σουλτάνος κι ο βεζίρης χάσανε το κουράγιο τους, και λέγει ο σουλτάνος στον βεζίρη: «Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα τους και τα βλέπουνε όλα ανάποδα, κι όπως πάμε, μπορεί και να μας σκοτώσουνε επειδή θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε. Το λοιπόν, βεζίρ εφέντη, άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες, και να πιάσουμε να πίνουμε κι εμείς από το τρελό νερό, να γίνουμε σαν κι αυτούς, και τότε θα μας καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε». Έτσι κι έγινε. Ήπιανε κι αυτοί από το παλαβό νερό και τρελαθήκανε, και κρίνανε τρελά κι άδικα, κι ο κόσμος απόμενε ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε τον σουλτάνο». Επανερχόμενοι στο σήμερα, πιστεύω ότι στο σημείο αυτό ταιριάζει απόλυτα το μήνυμα: «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα», που αναφέρεται στο τέλος κάποιων τηλεοπτικών παραγωγών.
Ο Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι παλιότερα είχε πει: «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση». Σήμερα ζούμε μέσα σε μια κοινωνία όπου ομολογουμένως έχει χαθεί η αίσθηση της κοινής λογικής, όπου μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων - ευαγγελιστών της παγκοσμιοποίησης, διαστρέφει αιώνια στερεότυπα, ιστορία, ήθη και παραδόσεις των Ελλήνων αλλά και άλλων λαών. Ζούμε μέσα σε μια κοινωνία όπου κάθε άνθρωπος που αντιδρά στις επιδιώξεις αυτής της μειοψηφίας και υπερασπίζεται τα δικαιώματα της καθολικής πλειοψηφίας, αυτομάτως βαπτίζεται ρατσιστής, ακροδεξιός, λαϊκιστής, εθνικιστής, μισαλλόδοξος, σκοταδιστής, αναχρονιστικός, πατριδοκάπηλος κ.ά. Αν μη τι άλλο, αυτή η μειοψηφία άθελά της, ενεργεί σαν να έχει σκοπό να αναδείξει τον πλούτο και το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας! Δυστυχώς, δικαιώνεται ο μακαριστός Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης που είχε πει: «Στη χώρα μας, πλέον, δικαιώματα έχουν μόνο οι μειοψηφίες, και καθόλου οι πλειοψηφίες. Οι δεύτερες παρακολουθούν με απορία τις πονηριές των πρώτων και δειλιάζουν ν’ αντιδράσουν μη και θεωρηθούν οπισθοδρομικοί και ανελεύθεροι… Είναι ανάγκη να αντιδράσει η αναπαυμένη πλειοψηφία στις ραδιουργίες μιας άθεης μειοψηφίας, που κόπτεται για ισότητες, ελευθερίες και δικαιώματα των λίγων, προσβάλλοντας βάναυσα τους πολλούς».
Θα ήθελα να κλείσω με ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του Φώτη Κόντογλου, «Καρδία Συντετριμμένη», μεταφέροντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα σε όσους δεν έχουν πιει ακόμη το «Τρελό νερό». Λέγει λοιπόν ο Κόντογλου: «Σ’ αυτόν τον πόλεμο που η αντρεία λέγεται ταπείνωση, και τα βραβεία είναι καταφρόνεση και ξευτελισμός, δεν βαστάνε οι αντρείοι του κόσμου τούτου». Έχω την πεποίθηση ότι αν ζούσε σήμερα ο Φώτης Κόντογλου, θα μας έλεγε ότι: «Η μόνη και ασφαλής διέξοδος από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο, είναι το να μένουμε προσκολλημένοι σ’ Αυτόν, τον Ένα και Τριαδικό Θεό, που μας παρέχει άφθονο το αιώνιο και αθάνατο νερό, “Το ύδωρ το ζων” (Ιω. 4,10)».
Ας είναι αιωνία η μνήμη του Φώτη Κόντογλου!
Από τον Αθανάσιο Κων. Λιακατά,
γεωπόνο
