να αναπαύει την ψυχούλα του - ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς καθηγητές της Λάρισας. Ένας πραγματικός σταρ της έδρας! Είχε μιαν απίστευτη ικανότητα να σου αναλύει σοβαρός - σοβαρός Θουκυδίδη με στόμφο και μεγαλοπρέπεια και ξαφνικά να πετάει ένα χωρατό και να κάνει την τάξη να λύνεται στα γέλια! Χείμαρρος χειροκροτημάτων, σφυρίγματα και επιφωνήματα ενθουσιασμού γέμιζαν τότε την αίθουσα, κι εκείνος –είμαι βέβαιος!- απολάμβανε όλη αυτή τη «λαοφιλία» , σε πείσμα των ξινισμένων μούτρων του λυκειάρχη που θεωρούσε – κείνα τα χρόνια του εκπαιδευτικού καθωσπρεπισμού - ότι δεν μπορούσε να συγκρατήσει την τάξη.
- Και τότε οι Αθηναίοι -λέει σε μια στιγμή ο Μπατρακούλης, καθώς ανέλυε το γνωστό επεισόδιο της Σφαγής της Μήλου- κατέπλευσαν στο νησί τον Μάρτιο του 416 π.Χ. και με την ισχύ τους υπέταξαν τους Μήλιους ...
Κι αμέσως μετά, αρχίζει μια .... πραγματεία περί στρατιωτικής ισχύος, δανειζόμενος, όπως κάθε άντρας παραδείγματα από τον Στρατό:
- Διότι, βρε ανόητοι, τι νομίζετε; Ποιος κερδίζει τον πόλεμο; Καλή η παλικαριά, αλλά ... «δει δη χρημάτων και όπλων». Και ενθυμούμαι εις τον Στρατόν, έναν αφελέστατο λοχία ονόματι Κατσιμήτρο που μας μάθαινε το «ζντο» και μας εξανάγκαζε να τρυπάμε σάκους με την ξιφολόγχη.
Εκεί ακριβώς, ο Μπατρακούλης παίρνει ύφος σοβαρό και με θεατρικές κινήσεις πετάει – στεντορεία τη φωνή- μια ατάκα από αυτές που θυμόμαστε και γελάμε μια ζωή :
- Και ζντο και ζντο... Πού πας μωρέ λοχία με την ξιφολόγχη; Εδώ έχουμε πυρηνικά υποβρύχια καημένε, δεν το πήρες είδηση;
Τον θυμήθηκα τον Μπατρακούλη τούτες τις μέρες που οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ (και όχι οι καθηγητές) κάνουν μια ακόμη απεργία – αποχή από τη διόρθωση των γραπτών των Πανελλαδικών διαμαρτυρόμενοι για το Νομοσχέδιο της κ. Νίκης Κεραμέως ... Πού πάτε ορέ «λοχίες»;
Η ατμόσφαιρα μυρίζει ναφθαλίνη... Από τη μια οι συνδικαλιστές στον παραδοσιακό τους ρόλο να αντιδρούν – εξ’ ορισμού και α πριόρι- σε όποιο Νομοσχέδιο έρχεται στη Βουλή με ενέργειες που μοιάζουν πια ... γραφικές.
Στην αντίπερα όχθη, μια ακόμη υπουργός που κάνει το λάθος να νομίζει ότι θα βελτιωθεί η Παιδεία μας με ένα ακόμη Νομοσχέδιο που θα ρυθμίζει πέντε δέκα – διοικητικού χαρακτήρα κυρίως- ζητήματα. Λες και το πρόβλημα της εκπαίδευσής μας είναι αν θα διδάσκονται δύο ώρες παραπάνω η φυσική και μία λιγότερη η χημεία ή τα καλλιτεχνικά... Πού πάτε ορέ εκεί στο Υπουργείο;Την ίδια ώρα οι σημερινοί μαθητές, αδιάφοροι και ανυποψίαστοι για όλα αυτά, ακολουθούν τους τρελούς ρυθμούς στους οποίους «χορεύει» πια όλος ο πλανήτης. Τα παιδιά μας –όπως όλοι οι συνομήλικοί τους ανά την υφήλιο - είναι όλη μέρα στο Fb, ανεβάζουν διαρκώς φωτο στο Instagram, κατεβάζουν άπειρες εφαρμογές στα smartphones, όπως τελευταία το Τικ- Τοκ που φόβισε ακόμη και τον Τραμπ, και ανακαλύπτουν κάθε μέρα «εργαλεία» που δεν μπορούμε πια να παρακολουθήσουμε. Στην πραγματική ζωή, παγκοσμίως, το κινητό τηλέφωνο είναι βασικό εργαλείο λειτουργίας κι εμείς στα σχολεία μας το απαγορεύουμε διά ροπάλου.
Στην πραγματική ζωή, τα παιδιά μας, παρέα με τους γονείς τους, χαζεύουν εδώ και καιρό μπροστά σε παγκόσμια ιντερνετικά «Ψαχτήρια» και στις τάξεις, οι σημερινοί «Μπατρακούληδες» εξακολουθούν να «ταλαιπωρούν» τους μαθητές τους με τον ... Υπερσυντέλικο του «λύομαι». Πλην όμως, το ρήμα που επικρατεί παντού δεν είναι ακριβώς ελληνικό, αλλά ελληνοποιημένο και νέας κοπής: Γκουγκλάρω, γκουγκλάρεις, γκουγκλάρει – αλήθεια πώς να είναι ο Υπερσυντέλικος του γκουγκλάρω;
Τι έχει να πει πια ο σημερινός φιλόλογος – και το σχολικό βιβλίο- στο παιδί για τη Μάχη του Μαραθώνα, όταν το γκουγκλάρισμα αυτής της λέξης θα του δώσει μερικά .... εκατομμύρια σελίδων με πληροφορίες, οπτικοακουστικό υλικό, σχεδιαγράμματα, φωτογραφίες, τα πιο προηγμένα γραφικά, «τα πάντα όλα» που ’λεγε και ο μεταστάς Αλέφαντος;
Και ενώ έξω απ’ το σχολείο η «επανάσταση» μαίνεται, το εκπαιδευτικό μας σύστημα (και όχι μόνο το ελληνικό για να μην είμαστε άδικοι) κάθεται και κοιτά τα ... τρένα να περνούν. Με καθηγητές προχωρημένης ηλικίας που φαντάζουν από ψηφιακά αναλφάβητοι έως ... ημιμαθείς αφού, ακόμη και αυτοί που το παλεύουν, δύσκολα μπορούν να ξεπεράσουν το νομοθετικό πλαίσιο που περιχαρακώνει τα σχολεία μας. Καθηγητής που θα θελήσει να χρησιμοποιήσει μέσα στην τάξη το Fb, για να δείξει π.χ. τη σωστή χρήση του, ίσως και να βρεθεί ... υπόλογος για ... ανορθόδοξες μεθόδους διδασκαλίας.
Κάπως έτσι, αν σε προηγούμενους αιώνες το σχολείο ήταν στην πρωτοπορία, παρέχοντας στους μαθητές σταθερές γνώσεις και κώδικες συμπεριφοράς, σήμερα φαντάζει ένα ξεπερασμένο παιδοφυλακτήριο που εξυπηρετεί πρωτίστως τους εργαζόμενους γονείς. Παρεμπιπτόντως, παρέχει γνώσεις του περασμένου αιώνα, δοσμένες πάντα με τη λογική των αγορεύσεων από καθέδρας. Μικρό το ποσοστό των εκπαιδευτικών που έχουν περάσει με τη διδασκαλία τους σε ένα άλλο επίπεδο.
Κι αφού περάσουν όλα τα στάδια, οι μαθητές οδηγούνται στις περιβόητες πανελλαδικές εξετάσεις με σοβαρές γνωστικές αδυναμίες, που προσπαθούν πρόχειρα να μπαλώσουν στο Φροντιστήριο. Για να κριθούν τελικά σε τι; Στο πόσο καλά θυμούνται απ’ έξω ένα βιβλίο; Από το πόσο καλά γράφουν στην Έκθεση ιδέες – κονσέρβα που τους παρέχει τυποποιημένες ο φιλόλογος του Φροντιστηρίου που είναι ήδη στα όρια της υπερκόπωσης; Από το αν θα λύσουν μια άσκηση μαθηματικών ή φυσικής - αν δεν έχει κι αυτή ... λανθασμένη εκφώνηση από την ξενυχτισμένη Επιτροπή Εξετάσεων και γίνει το σώσε μεταξύ των κομμάτων στη Βουλή και στα ΜΜΕ;
Και θα μπουν Πανεπιστήμιο. Πολλά παιδιά σε σχολές που δεν επέλεξαν, που δεν γνωρίζουν, που δεν αγαπούν. Μάλλον... πόλη για φοιτητική ζωή επέλεξαν. Θα εκπαιδευτούν εκεί από ένα και μοναδικό «δωρεάν» σύγγραμμα από καθηγητές που μοστράρουν για «αυθεντίες» λες και υπάρχει σήμερα η έννοια της αυθεντίας. Τελικά θα περάσουν στη νέα εποχή με φτωχή σκευή, κουβαλώντας υλικά και λογικές περασμένων εποχών. Με τις ... ξιφολόγχες του λοχία απέναντι στα πυρηνικά υποβρύχια των νέων καιρών.
Τελικά έχω πειστεί ότι το πρόβλημα της Παιδείας παγκοσμίως –και πολύ περισσότερο σε χώρες όπως η Ελλάδα - είναι πια βαθύτατα φιλοσοφικό. Υπουργοί, συνδικαλιστές, εκπαιδευτικοί και πάσης φύσεως ... «Λοχίες Κατσιμήτροι» αναλίσκονται σε ανούσιες διαμάχες με ...σπαθιά, τόξα, κοντάρια ή ...ξιφολόγχες αρνούμενοι να δουν ότι ο ρόλος του σημερινού σχολείου είναι πρωτίστως η διασύνδεσή του με την ...πραγματικότητα, την πραγματική ζωή και τις ανάγκες της. Οι νέοι «ψηφιακοί» πολίτες στην ουσία αυτό-εκπαιδεύονται μέσα από το Ιντερνέτ περιπλανώμενοι άναρχα για ώρες, χωρίς στόχο, καθόλου δημιουργικά. Εκεί το σχολείο θα έπρεπε να παρεμβαίνει και να καθοδηγεί τον νέο πολίτη. Να του δείξει πώς μέσα στην ψηφιακή εποχή μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του, τις δυνατότητές του και να του πει ότι το Διαδίκτυο δεν είναι εργαλείο για να σκοτώνουν την ώρα τους οι χασομέρηδες, αλλά πραγματικά μια τεράστια δυνατότητα να κλείσει κάποτε το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλούσιων κοινωνιών. Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν πολιτικές ηγεσίες, συνδικαλιστές και λοιποί της εκπαίδευσης είτε πάσχουν από αρτηριοσκλήρυνση είτε τα έχουν παρατήσει απογοητευμένοι;
- Άστα μωρέ καημένε Κατσιμήτρο... Πέτα πέρα την ξιφολόγχη... Κοτζάμ πυρηνικό υποβρύχιο έρχεται κατά πάνω σου, δεν το βλέπεις;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛEΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
