στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, αλλά και πολιτικής απραγίας στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είχαμε πριν λίγες ημέρες τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος με αντικείμενο την επανεκκίνηση της διαδικασίας μετασχηματισμού αλλά και της αλλαγής του ονόματος από ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία που θα αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης.
Αποτελεί ασφαλώς συνέχεια της δέσμευσης του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των βουλευτικών εκλογών του 2019 για διεύρυνση και μετασχηματισμό του κόμματος μετά από μία μεγάλη αλλά ασφαλώς όχι στρατηγική ήττα.
Πρόκειται βεβαίως για ένα εγχείρημα πολύ δύσκολο λαμβανομένων υπόψη των παραγόντων που κυριαρχούν στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και της γενικής αποστασιοποίησης των πολιτών από τους πολιτικούς σχηματισμούς κυρίως μετά την οικονομική κρίση του 2009.
Το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως ομοιογενές δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, όπως και οι στόχοι και οι επιδιώξεις της κάθε συνιστώσας. Απροσδιόριστο παραμένει το αν αυτά που χωρίζουν τις διάφορες ομάδες είναι λιγότερα ή περισσότερα από αυτά που τις ενώνουν ώστε να διαφανεί αν επίκειται πολιτική σύγκλιση η οριστική ρήξη στο συνέδριο του φθινοπώρου.
Ήταν αρκετή η επανεκκίνηση για να εκφρασθούν θέσεις και απόψεις διαφόρων στελεχών, που μόνο ταυτόσημες δεν είναι. Οι προεδρικοί συμφώνησαν με τις θέσεις του προέδρου, κάποιοι κομματικοί μίλησαν για προσωποπαγές κόμμα, κάποιοι άλλοι τάχθηκαν υπέρ της κομματικής καθαρότητας παρά της κυβερνησιμότητας και τέλος κάποιοι άλλοι έφθασαν στο σημείο να αποκηρύξουν ακόμη και τους όρους κεντροαριστερά και σοσιαλδημοκρατία.
Λησμόνησαν ασφαλώς οι περισσότεροι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μεγάλος και τρανός από κεντροαριστερούς και σοσιαλδημοκράτες που μέχρι τότε στήριζαν το ΠΑΣΟΚ, και απογοητεύτηκαν πλήρως από την πολιτική που αυτό άσκησε στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Παραβλέπουν το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και δεν είναι ριζοσπάστες αριστεροί, αλλά κεντρώοι, κεντροαριστεροί και σοσιαλδημοκράτες. Είναι πολίτες που νοιάζονται και επιδιώκουν μία κυβερνώσα αριστεράπου θα υπηρετεί τα συμφέροντα της χαμηλής και μεσαίας τάξης, των εργαζομένων, των συνταξιούχων,των αγροτών και όχι μία αριστερά του περιθωρίου και της διαμαρτυρίας. Είναι πολίτες που προσδοκούν τη σύναψη μιας νέας συμφωνίας με την καινούρια ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει από το συνέδριο του φθινοπώρου και θα αποτελέσει τον οδικό χάρτη κυβερνητικών δράσεων όταν ο λαός τον επιλέξει ως κυβέρνηση.
Αυτά ακριβώς φαίνεται να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη του ο Αλέξης Τσίπρας γι’ αυτό υπήρξε και η αποστροφή του λόγου του πως ο ηγέτης πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις έστω και αν χρειαστεί να στεναχωρήσει φίλους και συντρόφους. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να λησμονεί και τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου που κάποια ιστορική στιγμή είπε προς τα στελέχη του κόμματος, πως όποιος διαφωνεί μπορεί να κατέβει από το τρένο. Αν χρειαστεί ας το επαναλάβει και αυτός. Μάλλον θα του βγει σε καλό. Ο ηγέτης πρέπει να οραματίζεται, να σχεδιάζει να υλοποιεί και όταν απαιτείται να είναι αποφασιστικός. Στελέχη και συνιστώσες που για τους δικούς τους λόγους αντιτίθενται στο μεγάλο εγχείρημα θα πρέπει να αντιμετωπισθούν και κατάλληλα και αποτελεσματικά.
Στην όλη προσπάθεια όμως πρέπει να γίνει απολύτως σαφές πως δεν αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικό στόχο αλλά ούτε καν ευκαιριακή επιδίωξη η διάλυση του ΚΙΝΑΛ. Ο πολιτικός ρόλος που έχει να παίξει το ΚΙΝΑΛ είναι εξαιρετικά σπουδαίος καθότι θα δίδει λύσεις σε πολιτικά αδιέξοδα που μπορεί να προκύψουν μετά από εκλογικές αναμετρήσεις. Τα κακά του διπολισμού και των μονοκομματικών κυβερνήσεων είναι ιστορικά καταγεγραμμένα και το ΚΙΝΑΛ μπορεί να αποτελέσει τον κύριο αποτρεπτικό παράγοντα επανάληψής τους.
