στα μούτρα μιας υποτιθέμενης ερωτικής αντιζήλου. Είναι οπωσδήποτε φοβερό, αλλά είναι το δέντρο, όχι το δάσος. Αυτό που στην αργκό αποκαλούσαμε πάντα «γκομενοδουλειές» συνήθως καταλήγει σε κανένα φραστικό ξεκατίνιασμα. Φωνές, βρισίδια, κλάματα, ζήλειες, υστερίες, παύση. Που πάει να πει σε πράγματα αναμενόμενα και εγγεγραμμένα στη λογική μιας ερωτικής απογοήτευσης. Σε μια ακραία εκδοχή, θα φτάσει και σ’ ένα ξεμάλλιασμα, άμα τα πνεύματα οξυνθούν. Αλλά το περιβόητο πια επεισόδιο με το βιτριόλι προφανώς και έχει πιο απλωμένες άκρες...
Ποιες ενεπλάκησαν στην εν λόγω υπόθεση; Δύο ...«όμοιες» περιπτώσεις, απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε από τις φλουταρισμένες φωτογραφίες που κατέκλυσαν το διαδίκτυο και οι οποίες δεν δείχνουν πρόσωπο, αλλά στήθος, μπούτια και γυμνούς γλουτούς, λες και δεν μιλάμε για γυναίκες, αλλά για σεξουαλικά αντικείμενα του πόθου.
Ξανθιές, κούκλες και οι δύο, στα τριάντα και κάτι. Έφυγαν από τις μικρές επαρχιακές κωμοπόλεις όπου μεγάλωσαν για να ζήσουν τη ζωή στην Αθήνα, βρίσκοντας δουλειά σε γραφεία ως γραμματείς...
Ποιο είναι το αρχικό όραμα; Προφανώς μια ζωή ανεξάρτητη... Άλλες οι δυνατότητες της πρωτεύουσας... Τελειώνεις το Λύκειο, τελειώνεις και ένα ΙΕΚ... Και τι κάνεις; Μένεις ας πούμε στο χωριό στο Αγρίνιο, ή στη Λάρισα; Θα σε φάει η τοπική καφετέρια – τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα, οι ίδιες πάντα αδιάφορες φάτσες, οι ίδιοι «πέφτουλες», τα ίδια «βλαχαδερά», οι ίδιες ατάκες... Κι άντε να τη βγάλεις με μικροδουλίτσες των 300-400 ευρώ... Και στο σπίτι να σε τρελαίνουν στην γκρίνια, τι έγινε, βρήκες καμιά δουλειά, «παίζει» καμιά σχέση; «Βιτριολικές» καταστάσεις, στην κυριολεξία.
Στο μυαλό όλων αυτών των νέων κοριτσιών, υποθέτω πως η Αθήνα είναι μια οδός ελευθερίας. Μια δουλειά που να βγαίνουν φράγκα και μετά ένα νοικιασμένο δυαράκι, χαμένο κάπου στο δάσος των πολυκατοικιών στα Πατήσια, στου Ζωγράφου, στο Παγκράτι, όπου δει, αρκεί να είναι το δικό σου σπίτι. Φίλες, φίλοι, παρέες, σχέσεις ντύσιμο επιπέδου «My style Rocks», νύχι, μαλλί, ταξίδια, διακοπές, ποτάκια σε ωραία στέκια. Και ακριβά κινητά... Διαρκές σερφάρισμα και μια εικονική ζωή με αναρτήσεις στο Facebook ή το Instagram.
Χωρίς διάθεση γενίκευσης, έτσι όπως παρατηρώ πια να εξελίσσεται η ελληνική κοινωνία, έχω την εντύπωση πως η Αθήνα «στραγγίζει» συνεχώς τις πιο δυναμικές, ανήσυχες και φιλόδοξες κοπέλες της χώρας. Και αγόρια βέβαια, αλλά το θέμα μας σήμερα έχει πρόσημο θηλυκό.
Εταιρείες, μεγάλοι επιχειρηματικοί Όμιλοι, δικηγορικά γραφεία, ασφαλιστικά γραφεία, τουρισμός, δημόσιες σχέσεις, όλος αυτός ο επιχειρηματικός εσμός στηρίζεται από όλο αυτό το ατέλειωτο (και συνήθως ...ξανθό) γυναικομάνι που ντύνεται στην τρίχα, που βάφεται και αρωματίζεται έντονα, που δουλεύει σκληρά και βγάζει τη γραμματειακή δουλειά και που γενικά νιώθει και ικανοποιημένο. Θεωρεί ότι πια έχει ενταχτεί στην πρωτευουσιάνικη ζωή. Έχει ξεφύγει από τον επαρχιώτικο «λάκκο». Στο μυαλό των περισσότερων από τα κορίτσια αυτά δεν είναι άμεσα ένας καλός γάμος. Το πρότυπο των μαμάδων τους, που τις πάντρευαν από τα είκοσι και κάτι, έχει αλλάξει. «Ζήσε» τις λένε... Να γνωρίσεις δύο και τρεις ανθρώπους, να δοκιμάσεις σχέσεις, να ωριμάσεις. Απλά να προσέχεις... Και οπωσδήποτε να παίρνεις προφυλάξεις... Κάπως έτσι, το πρότυπο της «μεγάλης ζωής» έχει και τη γονική νομιμοποίηση.
Μέσα στο τεράστιο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων που αναπτύσσεται σ’ όλα αυτά τα γραφεία θα δεις τα πάντα. Παιδιά να ερωτεύονται μεταξύ τους. Να παντρεύονται συνειδητά και να πάνε καλά, τραβώντας καθημερινά κουπί στις δύσκολες συνθήκες της πρωτεύουσας. Αλλά θα δεις και πάρα πολλές 34χρονες «Ιωάννες», και «35χρονες» κοπέλες σαν τη θύτη της ιστορίας μας. Συνήθως έχουν γνωρίσει «40χρονους» ...«χορηγούς» από το ...πάνω ράφι της εταιρείας. Στελέχη. Ίσως και διευθυντές. Με οικονομικές δυνατότητες. Μαζί σε εξωτικά ταξίδια, ωραία εστιατόρια, ακριβά δώρα, το «στέλεχος» αρχίζει και προβάλλει ως μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση για γάμο. Μόνο που οι κοπέλες βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Κάτι παθαίνουν εκεί στα τριάντα πέντε, κάποιο βιολογικό ρολόι χτυπά και πέφτουν μέσα στην ανασφάλεια, οικονομική αλλά και συναισθηματική. Άρα, φόβος για να μην χαθεί ο «πολύτιμος» θησαυρός. Ο σαραντάρης «χορηγός» που θα μας έλυνε – όπως νομίζουν- το πρόβλημα. Όποια τον αγγίξει ...πέθανε. Και τα μάτια μας δεκατέσσερα στο Facebook. Ποια του έκανε αίτημα φιλίας, σε ποιες έκανε ο τύπος like. Πόσο πρέπει αλήθεια να βασανίζονται τα κορίτσια αυτά που τρέμουν τη μοναξιά και έχουν παγιδευτεί στη -λανθασμένη βέβαια- ιδέα πως παίζουν πια την τελευταία ζαριά για έναν καλό γάμο και, πολύ περισσότερο για να κάνουν ένα παιδί;
Από την άλλη, τα «αρσενικά» της κατηγορίας, που αποκαλώ «χορηγούς», δεν είναι η παλιά κατηγορία αρσενικός «μπούφος». Μιλάς για πληθυσμό εξασκημένο πλέον σε περίπλοκες ερωτικές σχέσεις, σε «τρίγωνα» τετράγωνα, μην σου πω πολύγωνα. Πιάνουν στον αέρα ότι η άλλη νιώθει ανασφαλής, άρα, αναλώσιμη. Όσοι διαθέτουν χρήμα, καλό αμάξι κι ένα καλό κοινωνικό ή επαγγελματικό «στάτους» βλέπουν μια υπερπροσφορά από θηλυκά κι αυτό αυξάνει τη νομιζόμενη θέση ισχύος τους. Στις αντροπαρέες του είδους, το βασικό ιδεολόγημα είναι το γρήγορο σεξ, οι «αρπαχτές» και η αποφυγή κάθε δέσμευσης. «Τρελός είσαι αγόρι μου; Κι άμα σ’ έπρηξε, στείλ’ την». Τόσο απλά... Λες και δεν μιλάμε για ανθρώπους.
Και η ζωή συνεχίζεται δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και είναι σκληρή με τους ανθρώπους. Προφανώς και δεν θα δούμε ξανά εύκολα επιθέσεις με βιτριόλι, αλλά χιλιάδες μικρά ή μεγαλύτερα μικρά «δράματα» θα εξακολουθήσουν να παίζονται καθημερινά στον καμβά των ανθρώπινων σχέσεων.
Το θέμα τελικά είναι πού τοποθετεί κανείς τον εαυτό του. Η 34χρονη θύτης έχασε τη λογική της για έναν ...άντρα. Άξιζε; Ο «40χρονος» πάλι βρήκε μια ακόμη εύκολη περίπτωση για να ικανοποιήσει το εφήμερο πάθος του αρσενικού, μια περίπτωση «ακίνδυνη» για την προσωπική του ελευθερία, από αυτές που δεν σε απασχολούν και πολύ κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά καλή μόνο για τις ...νύχτες. Απέναντί του δεν έβλεπε μια γυναίκα, αλλά ένα «μέσο» ικανοποίησης. Το παιχνίδι είναι γνωστό και επαναλαμβανόμενο. Το θέμα είναι ότι, όσο κι αν το ξέρουμε αρνούμαστε να δεχθούμε τους όρους του. Εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις, πέφτουμε στην παγίδα τους. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Με συγκεκριμένο χαρακτήρα, με πάθη, συναισθήματα και αδυναμίες... Και γιατί αυτή είναι η ζωή. Πότε σκληρή και άδικη, πότε πιο ανεκτική με τους ανθρώπους...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
