Μήτε κάποιος ποιητής. Η λέξη αυτή είναι βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού. και είναι τόσο γνωστή, όσο και ο άνθρωπος. Αναφέρεται στο μεγάλο θέμα της δημιουργίας. Στην ενεργοποίηση και τη δημιουργία αγαθών από τον άνθρωπο. Στη λειτουργία της κοινωνίας και της επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της. Για τα χαρίσματα και την πρακτική των παραγωγών, φρονώ, πως δεν έχετε ανάγκη να ακούσετε κάποια δική μου διδαχή. Όλοι είμαστε μέχρι ένα σημείο παραγωγοί και μπορούμε άνετα να ασκήσουμε άλλος λίγο και άλλος περισσότερο τη δραστηριότητα αυτή. Δεν μπορώ να διακρίνω αν όλοι εσείς που διαθέτετε τον χρόνο σας, για να προσεγγίσετε τη δική μου προβληματική, αν έχετε διάφανη εικόνα της τρέχουσας κοινωνικής μας συμπεριφοράς απέναντι των αγροτών. Οι άνθρωποι του μόχθου της παραγωγής και της προσφοράς, με τα ροζιασμένα χέρια και τα ρυτιδωμένα πρόσωπα, αυτοί που μοχθούν καθημερινά κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, μέσα στις παγωνιές και κρύα του χειμώνα και τις ζέστες και τους καύσωνες του καλοκαιριού, για να παράξουν ό,τι καλύτερο μπορούν για το δικό μας το τραπέζι, να τυγχάνουν θύματα εκμετάλλευσης, από ορισμένους «νταβατζήδες» που ανέλεγκτα δρουν και δραστηριοποιούνται μέσα στον χώρο τους. «Ξεχνάς ότι είσαι παραγωγός; Δείτε με ποιο θράσος, με ποια ειρωνεία και σκληρότητα, με ποιο ύφος και «κούρδωμα» απάντησε ο διαμεσολαβητής σε αγορά αγροτικών προϊόντων, στο αίτημα του παραγωγού, αν η τιμή θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη. Αυτή η απαξίωση, η υποβάθμιση του παραγωγού, σύνηθες φαινόμενο, από ορισμένα αρπακτικά που το σύστημα μας γέννησε, ανέθρεψε, γαλούχησε και διατήρησε στη ζωή μας, είναι στοιχείο που δεν μας τιμά ως χώρα, ούτε κυρώνει την αξία του ανθρώπου, τον σεβασμό της προσωπικότητάς του και το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησής του. Δεν υπάρχει βρωμιά που να μη ρανσάρεται και να μη γίνεται ποιότητα ζωής. Τα κοράκια και τα πιράνχας, που βρίσκονται κοντά στους αγρότες, βδέλλες πραγματικές στον σβέρκο τους.
Στο πιο πάνω παράδειγμα, από τη διαμεσολάβηση για την πώληση μεγάλων ποσοτήτων κηπευτικών προϊόντων σε αλυσίδα σούπερ μάρκετ, ο μεσάζων θα εισπράξει το ένα τρίτο της τιμής αυτών. Τα υπόλοιπα δύο τρίτα της τιμής θα πηγαίνουν, ένα τρίτο στον παραγωγό και το άλλο στον αγοραστή. Ο τελευταίος είναι εκείνος που καθορίζει μονομερώς και την τιμή των αγαθών. Διερωτώμαι αν πέρασε κάποιος οδοστρωτήρας και τα ισοπέδωσε όλα. Και τα έμψυχα και τα άψυχα. Και τους ανθρώπους και τα προϊόντα. Με πονούν και με θλίβουν όλα αυτά. Αυτή η εκμετάλλευση των γεωργών πρέπει κάποτε να σταματήσει. Αυτοί που κάθονται στους θρόνους της κοσμικής εξουσίας και εκείνοι που ευαγγελίζονται τις κοινωνικές αλλαγές πρέπει να βρουν κάποτε το θάρρος και την τόλμη, αυτό το εκπτωτικό και σαρωτικό φαινόμενο της υποβάθμισης των αγροτών να σταματήσει. Να εντοπίσει τις παραμέτρους του και να προτείνει σαφή και έντιμη αποκατάσταση της αξίας των προϊόντων που θα πηγαίνει στις τσέπες των παραγωγών και όχι στους τερμίτες και τους αεριτζήδες. Το αντικείμενο του αγροτικού μόχθου, όποιο και αν είναι αυτό που αποτυπώνεται στην εντέλεια από την ανθρώπινη θέληση και προορίζεται για τους ανθρώπους πρέπει να τυγχάνει της προστασίας του κράτους και όχι να αφήνεται στους αετονύχηδες και τους ψευτοπροστάτες των αγροτών.
Τα στιβαρά χέρια των γεωργών που παράγουν τέλεια προϊόντα για τη διατροφή μας, ανεβάζουν την ποιότητά τους, χωρίς να λογαριάζουν ποτέ σκοπιμότητες κατά της ουσίας και της ποιότητας, χωρίς να κλονίζεται η πίστη τους και η ελπίδα, αν υπάρχει καλή τιμή ή όχι, πρέπει κάποτε να βρουν τη δικαίωσή τους. Είναι πλέον καιρός όσοι γδύνουν και μαδούν τους παραγωγούς, κάποτε να τους αφήσουν ελεύθερους. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την φροντίδα της πολιτείας. Οι αγρότες, οι άνθρωποι της παραγωγής είναι γνωστό, ότι πρώτο μέλημά τους είναι η ποιότητα των παραγομένων αγαθών. Δεν τους ενδιαφέρει η τιμή, γιατί γνωρίζουν ότι η ποιότητα θα έχει και την ανάλογη ανταμοιβή και την επιβράβευσή της. Είναι πλέον καιρός. Αυτοί που καθημερινά πιάνουν το αλέτρι και το τσαπί στο χέρι τους. Αυτοί που σκύβουν ώρες ολόκληρες για να συλλέξουν τα αγαθά που παράγει η γη μας με τα δικά τους χέρια, έχουν προβλήματα. Προβλήματα σοβαρά. Τρυγούν τα αγαθά χωρίς να γνωρίζουν τους κινδύνους που απειλητικά, πολλαπλασιάζονται, διογκώνονται και θολώνουν τον ορίζοντα της αυριανής ιστορικής τους πορείας, χωρίς να γνωρίζουν αν θα έχουν μια κρατική βοήθεια. Οι πολλές διάσπαρτες ανάγκες των παραγωγών εξακολουθούν να παραμένουν ανοικτές. Τα ψίχουλα και τα ξεροκόμματα που κάθε φορά η πολιτεία τούς προσφέρει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απλό αναισθητικό για να τους καταπραΰνει προσωρινά.
Ένας κλάδος φαντασμαγορικός και λειτουργικός, όπως είναι οι παραγωγοί, με την αστείρευτη παραγωγικότητά τους που ανανεώνει και επεκτείνει τις εξυπηρετήσεις με τα αγαθά τους που καθημερινά διαθέτει στην κατανάλωση, δεν μπορεί να είναι αφημένος στο έλεος του Θεού. Ο τόπος αυτός δεν θα ανασηκωθεί αν όλοι ημείς δεν σταθούμε δίπλα τους με αγάπη και σεβασμό. Στον μόχθο της εργασίας τους. Και του έργου τους. Στην ποσότητά τους. Στην παραγωγή και τη δημιουργία τους. Μόνο έτσι θα εκλείψει εκείνο το επαίσχυντο: «ξεχνάς πως είσαι παραγωγός;» Ήλθε η ώρα και η στιγμή οι παραγωγοί να βρουν τη θέση που τους ανήκει μέσα στην κοινωνία. Η πολιτεία οφείλει αυτό να το προσέξει, διότι χωρίς αυτούς όλοι εμείς δεν θα μπορούμε να ζήσουμε.
