κρατηθούμε στο διεθνές στερέωμα με την ιστορία μας εν πολλοίς πλαστογραφημένη, τη γλώσσα μας υβριδικά μεταλλαγμένη και με θαμπή τη θύμηση ότι οι Έλληνες έδωσαν τα φώτα στον κόσμο. Τα φώτα όμως των Ελλήνων συνοδεύουν πλέον τα βήματα των ξένων, ενώ τα δικά μας βήματα σκοντάφτουν μέσα στο σκότος των εθελότυφλων συνειδήσεών μας.
Και κοντά σ’ αυτά κληρονομήσαμε τις πιο σπάνιες αρετές, για να τις μεταμορφώσουμε τελικά σε φοβερά ελαττώματα, πετάξαμε στον καιάδα της ιστορίας ενσυνείδητα τα πιο αγνά εθνικά μας πρότυπα, ενώ παράλληλα και ταυτόχρονα αναδείξαμε σε ηρωικές μορφές πάμπολλους εθνικούς μειοδότες και στυγνούς εθνικούς μας προδότες. Και καθόλου δεν εκπλήσσομαι, που τις τελευταίες ημέρες ορισμένοι – εύχομαι να μην είναι κύκλοι συντονισμένοι – ενόψει του εορτασμού της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την επανάσταση του ‘21, προσπαθούν να σπιλώσουν τη μνήμη του κατεξοχήν ακραιφνούς εθνικού μας προτύπου, του ανθρώπου στον οποίο οφείλουμε εντέλει ως έθνος την κρατική μας οντότητα πάνω στον διεθνή χάρτη, του Ι. Α. Καποδίστρια.
Οργίζομαι όμως πρώτα ως Έλλην και ύστερα ως πολίτης μ' εκείνους που ελαφρά τη συνειδήσει αποκαλούν δικτάτορα και τύραννο μια προσωπικότητα που θυσίασε τα πάντα στον βωμό της πατρίδας του. Κι αν τις δυο αυτές λέξεις (δικτάτωρ – τύραννος) τις χρησιμοποιούσαν εν επιγνώσει με την αρχική τους σημασία, Λατινική και Ελληνική, τότε θα έλεγα έασον χαίρειν! Επειδή όμως και τις δύο αυτές λέξεις τις «καρφώνουν», φοβούμαι, από σκοπιμότητα και με όλη την οξείδωση με την οποία τις έχει φορτώσει ο χρόνος πάνω στην αγλαή μνήμη του μοναδικού αυτού Έλληνα ηγέτη και παιδαγωγού του λαού, αναγκαζόμαστε ως Ομάδα Ιστορικής Έρευνας να δώσουμε κάποιες απαντήσεις τεκμηριωμένες, μπας και μπορέσουμε να βάλουμε φρένο σ’ οποιουσδήποτε επίδοξους επικριτές.
Για να καταγράψει κανείς το έργο του είναι υπερβέβαιο ότι μπορεί να γεμίσει βιβλιοθήκες. Έτσι θα περιοριστούμε σε πολύ λίγα στοιχεία για την οικονομία του χώρου και μόνο. Επιφυλασσόμαστε όμως να δώσουμε λεπτομερή στοιχεία σε λίγους μήνες στο υπό έκδοση βιβλίο «Ιωάννης Α. Καποδίστριας».
Ήταν τύραννος! Επειδή επιχείρησε να χτυπήσει τον κοτσαμπασισμό στις ρίζες του. Επειδή αντιτάχτηκε στους Φαναριώτες, στους σοφολογιώτατους, στους Νησιώτες πειρατές, στους Μανιάτες μπέηδες. Επειδή αντιτάχτηκε στην Αγγλική πολιτική, επειδή ήταν ο μόνος που είπε όχι στους ξένους. Επειδή στήριξε σ’ όλη τη ζωή του λόγω και έργω τον απλό λαό, και για τον λαό αυτόν έδωσε όλα του τα υπάρχοντα. Απ’ την ώρα μόνο που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ξόδεψε πάνω από 1.000.000 γρόσια, χώρια όσα άλλα είχε ξοδέψει πριν. Κι αυτός ο άνθρωπος απ’ την πατρίδα του δεν πήρε ούτε γρόσι! Ήρθε στην Ελλάδα πάμπλουτος και πέθανε πάμφτωχος! Τελικά, κύριοι, οι δικτάτορες και οι τύραννοι αυτή την πρακτική ακολουθούν; Αν ναι, κακώς τους πολεμούμε...
Αυτός επίσης ο τύραννος θυσίασε τα πλούτη, το όνομα, την άνεση, την ασφάλεια, την προσωπική του ευτυχία, την υπέρλαμπρη διπλωματική του σταδιοδρομία ως ο Νο δύο μετά τον Τσάρο στη Ρωσία, και από αρχομανία ήρθε να κυβερνήσει στην Ελλάδα το χάος! Αν αυτό δεν είναι η έκφραση της αγνής και ανιδιοτελούς φιλοπατρίας, τότε ας έρθουν οι επικριτές του να μας δώσουν τον ορισμό της φιλοπατρίας. Κι αν όλες αυτές τις θυσίες τις έκαμε από αρχομανία, και την αρχομανία του αυτή ήρθε να την πραγματώσει πάνω σ’ έναν λαό, όπου ο καθένας τραβούσε το μακρύ του και το κοντό του, τότε, ναι, ήταν αρχομανής, εγωιστής, συγκεντρωτικός, οικογενειοκράτης, αρχολίπαρος, καταχραστής...
Ήταν απολυταρχικός! Πέταξε στα αζήτητα το Σύνταγμα της Ελλάδας! Άραγε αυτοί που παίρνουν και υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, σκέφτηκαν ποτέ τους ότι δε νοείται Σύνταγμα σε χώρα ανύπαρκτη; Μήπως η τότε Ελλάδα ήταν κράτος οργανωμένο και αναγνωρισμένο και δεν το ξέρουμε; Σκέφτηκαν όμως οι επικριτές του ότι αυτό το «Σύνταγμα» ήταν όργανο της ολιγαρχίας του τόπου με εκφραστές τους τον αλήστου μνήμης Μαυροκορδάτο και τους συν αυτώ; Μήπως τελικά είναι ψέμα το ότι στο άκουσμα και μόνο της λέξης Σύνταγμα ο απλός λαός ένιωθε φρίκη; Μάλλον πολλοί το αγνοούν. Όπως αγνοούν ότι οι πολέμιοι του Καποδίστρια έβαλαν τη λέξη στο στόμα ανθρώπων απλοϊκών, ευκολόπιστων και αμόρφωτων που θεωρούσαν το σύνταγμα ως πρόσωπο αρσενικού γένους (Ου Σύνταγμας, έλεγαν) που με τον ερχομό του θα σώσει τη χώρα απ’ την καταστροφή του τυράννου της ...
Πώς λοιπόν μπορούσε να συνεργαστεί με τους Ευρωπαίους επί ίσοις όροις στις διαπραγματεύσεις για τον βαθμό ανεξαρτησίας και τα σύνορα του νέου κράτους, εάν δίπλα του είχε ανθρώπους που πίστευαν ότι μόνον ένα Σύνταγμα θα μας σώσει;... Άρα δεν περιφρόνησε τους Έλληνες. Είχε πλήρη επίγνωση της αξίας του και με την αξία του προχωρούσε. Ναι, ξεκίνησε με μια απολυταρχική δημοκρατία προσδοκώντας να καλλιεργήσει τους Έλληνες μέσω της παιδείας. Και όταν αυτό καταλάβουν ότι το Σύνταγμα στα χέρια ενός λαού απαίδευτου και αδαούς ισοδυναμεί με ξυράφι στα χέρια νηπίου, τότε μόνο στόχευε να προχωρήσει στην εγκαθίδρυση της συνταγματικής δημοκρατίας.
Τέλος με παρρησία, δίνουμε τον εξής χαρακτηρισμό για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Αποτελεί:
Το Πρότυπο του Ανθρώπου
Τον Ορισμό της Διπλωματίας
Το Σύμβολο της Πολιτικής Αρετής
Για την Ομάδα Ιστορικής
Έρευνας «Δημ. Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
