Κατ’ αρχάς θέλω να δηλώσω ότι ανήκω σε αυτούς που δεν είναι άπιστοι και σέβομαι απόλυτα τη θρησκεία μας και τον ρόλο της Εκκλησίας μας. Ως γιατρός όμως δεν μπορώ να μην λαμβάνω υπόψη μου κατά κύριο λόγο τα ιατρικά δεδομένα.
Η εύλογη συζήτηση που γίνεται αυτές τις ημέρες για τον τρόπο μετάδοσης του κορονοϊού και μάλιστα μέσω της θείας μετάληψης νομίζω ότι δεν φωτίζει επαρκώς κατά τη γνώμη μου το όλον θέμα. Η πρόχειρη και επιπόλαιη ιατρική άποψη, ασφαλώς και θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτόν μεταδίδεται και μάλιστα με βεβαιότητα ο ιός. Όμως τα πρακτικά δεδομένα άλλα μαρτυρούν. Εάν πράγματι τα λοιμώδη νοσήματα μεταδίδονταν στους ιερείς, τόσα χρόνια δεν θα είχε απομείνει κανείς απ’ αυτούς, δεδομένου ότι το υπόλοιπον της θείας κοινωνίας καταλύεται από τους ίδιους.
Από καθαρά πρακτική και ιατρική πλευρά θα ήθελα να αναφέρω τα εξής:
Πρώτον είναι γνωστό από πολλές επιστημονικές εργασίες ότι η βαθιά πίστη αυξάνει την άμυνα του οργανισμού καθώς και το προσδόκιμο επιβίωσης.
Δεύτερον η ποσότητα που καταπίνεται είναι πολύ μικρή άρα και οι πιθανότητες μετάδοσης πολύ λίγες.
Τρίτον είναι γνωστό ότι στον στόμαχο όλα σχεδόν τα μικρόβια σκοτώνονται από το υδροχλωρικό οξύ που περιέχεται στο γαστρικό υγρό.
Τέταρτον και σπουδαιότερο είναι ότι το περιεχόμενο της θείας μετάληψης αποτελείται από άρτον και οίνον τύπου μαυροδάφνης με περιεκτικότητα σε οινόπνευμα 16-17%. Νομίζω ότι κανένα μικρόβιο ή ιός δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε τέτοιο υπόστρωμα. Άρα και να υπάρχει κίνδυνος αυτός είναι αμελητέος.
Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι ο ιός εξασθενεί στους 10-15ο οινοπνεύματος και δεν πολλαπλασιάζεται, ό,τι συμβαίνει δηλαδή και με τα εμβόλια. Το κλινικό αποτέλεσμα δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Δεν μπορεί, 2.000 χρόνια κάτι θα είχε συμβεί.
Παρ’ όλα αυτά και με την ευκαιρία αυτή νομίζω ότι ακόμη και για αισθητικούς λόγους θα ήταν προτιμότερο να αλλάξει η Εκκλησία μας και σε εύθετο χρόνο, τον τρόπο της θείας μετάληψης, όπως δηλαδή συμβαίνει στην Καθολική Εκκλησία.
Δεν πρόκειται να θιγεί η ουσία της θρησκείας μας που στηρίζεται στην πίστη στον Θεό και στη διδασκαλία του Ιησού. Αυτά που έχουν καθιερωθεί από τις Οικουμενικές Συνόδους με μεγάλη περίσκεψη και φειδώ θα ήταν σωστό να αναθεωρηθούν όπως π.χ. εκτός από το πρακτικό της θείας ευχαριστίας, τα πολυτελή άμφια κ.λπ.
Δημήτριος Μπαλκομένης
