σιμά είν' η φλαμουριά
στον ίσκιο της καθόμουν
να ονειρευτώ συχνά.
Εχάραζα στη φλούδα της ονόματα ιερά
και πάντα εκεί γυρνούσα
σε λύπη ή σε χαρά.
Βίλχελμ Μίλλερ
Μ' αυτό το τρυφερό τραγούδι με την απλή φόρμα και την εκπληκτικά ρομαντική μουσική, τη Φλαμουριά (Lindenbaum) του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη Φρανς Σούμπερτ (Franz Schubert 1797-1878), μεγαλώσαμε και μ' αυτό ονειρευτήκαμε ως παιδιά και ως έφηβοι τη φυσική ζωή μέσα στην ανθοστόλιστη Άνοιξη.
Τώρα που οι φίλοι του βουνού όσο πάει και λιγοστεύουν, αφού τους περισσότερους τους τράβηξε η πλανεύτρα η θάλασσα και η ζωή κοντά της, η Φλαμουριά δεν... άντεξε άλλο τη μοναξιά... δραπέτευσε απ' το βουνό και βρέθηκε στην πόλη για να... σώσει τους ανθρώπους της, χαρίζοντας σ' αυτούς εκείνα τα οποία έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, όπως είναι το οξυγόνο, η φυσική ομορφιά, ο βαθύς ίσκιος ειδικότερα χρήσιμος τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, τα όμορφα λευκοκίτρινα άνθη με το μεθυστικό άρωμά τους.
Στις όμορφες και γραφικές πλατείες των ορεινών χωριών της περιοχής μας όπως είναι αυτές του Μεγαλόβρυσου, της Σκήτης και άλλων, οι Φλαμουριές τους δεν... ταξίδεψαν μέχρις εδώ, παραμένουν εκεί και... μεγαλουργούν, σε πείσμα εκείνων που τα επισκέπτονται μόνο και μόνο για να περάσουν λίγες ώρες γαστριμαργικής ικανοποίησης κάτω από τον ίσκιο τους.
Περιδιαβαίνοντας για λίγο στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, έτσι για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στον αναγκαστικό περιορισμό των μετακίνησεών μας, μπήκαμε και στους πεζόδρομους με τις φουντωμένες Φλαμουριές, που σε λίγες μέρες ετοιμάζονται να μας προσφέρουν το μυρωμένο άνθος τους. Αξίζει για λίγο να σταθείς κάτω από μια Φλαμουριά, να ξεϊδρώσεις, να καθίσεις στο παγκάκι, να πάρεις βαθιές βουνίσιες ανάσες και να ονειρευτείς.
Θέλω να πιστεύω πως θα ήταν ευγνώμονες οι πολίτες της πόλης, εάν ο Δήμος ή η Περιφέρεια υιοθετούσε έναν δρόμο περιφερικά του αστικού ιστού, όπου θα φύτευε σε διάταξη Φλαμουριές. Γιατί οι Γερμανοί ήταν εξυπνότεροι που απέκτησαν την πανέμορφη και πασίγνωστη λεωφόρο “Υπό τας Φιλύρας”, Under der Linden, στο Βερολίνο; Απόφαση θέλει, κάποια χρήματα και πολύ μεράκι.
Η Φλαμουριά (ελνστ.) ή αλλιώς Φιλύρα η γναφαλώδης η αργυρόφυλλος που είναι γνωστή από την ελληνική μυθολογία, ζει περίπου 200 χρόνια, φτάνει σε ύψος τα 30 μέτρα, είναι φυλλοβόλο με καρδιόσχημα φύλλα και τα αποξηραμένα άνθη της γίνονται ένα ενδιαφέρον αφέψημα (τίλιο) που έχει φαρμακευτικές ιδιότητες. Ο Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.Χ.) στο βιβλίο του “Περί Ύλης Ιατρικής”, αναφέρεται στις φαρμακευτικές ιδιότητες της Φιλύρας: “Τα φύλλα μετ' οίνου πειόμενα προς ερπετών δήγματα ποιεί. Επί τετραπόδων... πείνετε και προς δυσεντερίαν και διάρροιαν” εκδ. Μίλητος σελ.165.
Η Φιλύρα στη μυθολογία μας ήταν θεότητα (Νύμφη) της ανάρρωσης, της ευωδίας και των αρωμάτων που την ερωτεύτηκε ο θεός Κρόνος. Το ανακαλύπτει η σύζυγός του Ρέα και αυτός για να συνεχίσει με την ερωμένη του, μεταμορφώνεται σε άλογο, συνευρίσκεται με τη Φιλύρα και γεννιέται ο Χείρων, ο μυθικός Κένταυρος μισός άνθρωπος και μισό άλογο. Ο Κρόνος για να της απαλύνει τον ψυχικό πόνο και την ντροπή, τη μεταμόρφωσε στο πανέμορφο αυτό δέντρο.
Τέλος, για να γυρίσουμε στην αρχή και να υμνήσουμε την Άνοιξη, δανειζόμαστε λίγα λόγια από ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη:
Να την αγαπάς την Άνοιξη
Όχι για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς
Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει
Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.
Διότι αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου,
πρέπει να μάθεις να τη χτίζεις
Την Άνοιξη αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις (απόσπασμα).
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
