Κυριακή του παραλύτου ή της των πάντων παράλυσης

Από τον Πέτρο Ιωάννου

 

Την Κυριακή 3 Μαΐου η Χριστιανοσύνη τίμησε την πίστη των Μυροφόρων γυναικών. Οι επιστήθιες μαθήτριες του Χριστού αγνόησαν την τρομοκρατία των φαρισαίων, του ιερατείου, κι έσπευσαν στο μνήμα του δασκάλου τους για ν’ απονείμουν τιμές. Καθ’

οδόν αναρωτιόνταν “Τις αποκυλήσει υμίν τον λίθον”, αναλογιζόμενες το εμπόδιο της ογκώδους ταφόπετρας, παρ’ όλα αυτά προχωρούσαν και ήταν οι πρώτες που αντίκρυσαν την Ανάσταση.
Θάταν παράλειψη αν ξεχνούσαμε τη στάση της Αντιγόνης απέναντι στον Κρέοντα κι άλλων που διακρίθηκαν στ’ ανθρώπινα - πολιτικά δικαιώματα και στην επιστήμη όπως: Ιωάννα της Λωρένης, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μαρί Κιουρί, Ρόζα Πάρκς, Ίντιθ Γουόρτον, Τζέιν Όστεν, Μάργαρετ Φούλερκ, Έλεν Κέλερ, Άννα Έλινορ Ρούζβελτ, Αμέλια Έρχαρτ, Ίντιρα Γκάντι, Έβα Περόν, Ντόροθι Χόντγκιν, Όντρεϊ Χέπμπορν, Άννα Φράνκ, Μιλάντα Χαράκοβα (γλίτωσε απ’ τους Ναζί, εκτελέσθηκε από “συντρόφους”) Μπεναζίρ Μπούτο, Νταϊάνα.
Χιλιάδες γυναίκες αγωνίστηκαν με γενναιότητα στη φρίκη του Α’ και Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και χιλιάδες βιάσθηκαν απ’ τους Αμερικανούς ελευθερωτές και τον κόκκινο στρατό. Ο αγώνας και η πατριωτική τους διαδρομή, λησμονήθηκαν, λες κι ο πόνος κι ο ηρωισμός τους υπολείπονταν των ανδρών.
Αύριο η Εκκλησία εκθειάζει την πίστη ενός παράλυτου. Επί 38 χρόνια μόνος κι αβοήθητος, στο περιθώριο της ζωής, δίχως οικογένεια, φίλους, συγγενείς και γνωστούς, κατ’ εντολήν του Ιησού, βρίσκει την περπατησιά του, αίρει τον κρεβατόν του και αντιμετωπίζει πάλι την εχθρότητα του Νόμου... γιατί το κουβάλησε ημέρα Σάββατο!
Τα συμπεράσματα δικά σας. Σπάνια πίστη, φιλότητα, ευγνωμοσύνη, ειδικά στις μέρες του κορονοϊού, όπου άλλοι γίναμε καλύτεροι και άλλοι χειρότεροι! Στο αβέβαιο υγειονομικό περιβάλλον προστίθεται και το οικονομικό. Επιχειρήσεις κλειστές ημίκλειστες, ανοιχτές. Εργασία εκ περιτροπής κι αμοιβές ανάλογες. Δοκιμαζόμαστε όλοι;
Οι ναοί, μετά από βέτο της Συνόδου λίγο πριν το διάγγελμα (είμαστε ήσσονος σημασίας απ’ τα κομμωτήρια;), ανοίγουν! Απορώ όμως γιατί το τελεσίγραφο δεν έγινε για την Ανάσταση;
Κατά Γιουβάλ Νωά Χαράρι, (Ισραηλινός συγγραφέας) “...η καταιγίδα θα περάσει, οι περισσότεροι θάμαστε ζωντανοί, αλλά θα ζούμε σ’ άλλον κόσμο. Πολλά μέτρα έκτακτης ανάγκης, θα γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Αυτά που γίνονταν σε χρόνια, γίνονται σε λίγες ώρες. Χρησιμοποιούνται νέες κι επικίνδυνες τεχνολογίες, επειδή ο κίνδυνος απραξίας είναι μεγαλύτερος. Ολόκληρες χώρες γίνονται πειραματόζωα. Θα συμφωνούσαν σ’ αυτό, κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, εκπαιδευτικοί;
…Είμαστε ενώπιον δύο επιλογών: ολοκληρωτική παρακολούθηση ή ενδυνάμωση πολιτών; Η δεύτερη έχει δίλημμα! Εθνικιστική απομόνωση ή παγκόσμια αλληλεγγύη;
...Η KGB δεν μπορούσε να παρακολουθεί τα 240.000.000 της Σοβιετικής ένωσης 24 ώρες το 24ωρο ούτε να επεξεργαστεί όλες τις πληροφορίες. Βασισμένη σε πράκτορες κι αναλυτές, πώς να βάλει από έναν πίσω από κάθε πολίτη; Τώρα όμως οι κυβερνήσεις μπορούν να βασίζονται σε πανταχού παρόντες αισθητήρες και αλγορίθμους!”
Μπορεί ν’ αλλάξει ο κόσμος;
Ναι, απαντά η φίλη Πέννυ Ιωαννίδου: “ Όταν η αδύναμη δημοκρατία (ουσία, ανύπαρκτη) θεραπευτεί απ’ την αναλγησία των κατ’ επίφασιν δημοκρατών της αριστερής και δεξιάς ιδεοληψίας, τότε ίσως ο κόσμος μας γενεί άρτιος κι όχι ισόβιος σακάτης της ανθρωπότητος!
Δύο γιατροί και κλινικάρχες (Καλιφόρνια), Erickson - Massihi υποστήριξαν πως η καραντίνα υγιών ανθρώπων αδυνατίζει το ανοσοποιητικό τους σύστημα, κάνοντάς τους ευάλωτους σε πολύ περισσότερες ασθένειες.
Ζητούμενο είναι η ανοσία αλλά για με, μάλλον ισχύει το ζητούνται πολίτες - προσωπικότητες! “Η προσωπικότητά μας είναι κήπος, ενώ η θέλησή μας είναι ο κηπουρός’’ θα πει ο Φραγκίσκος Βάκων και θα προσθέσει “θεατές δικαιούνται νάναι μόνο ο Θεός και οι άγγελοι’’.
Αυτό που ξεχάσαμε εμείς οι Έλληνες, το θύμιζε συχνά ο Ρ.Κένεντι σε συνεργάτη:
 - Ξέρεις πώς θα πει η λέξη χαζός στα ελληνικά; “...αυτός που δεν ασχολείται με την πολιτική. Ασχολούμενος με την πολιτική, δεν μένεις στο περιθώριο...’’.
Στην Ινδιανάπολη στις 4 Απρίλη του 1968 ο Ρόμπερτ Κένεντι ανακοινώνει τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μα ζητά να μην κυριαρχήσει στην καρδιά τους, μίσος και δυσπιστία για την άδικη πράξη. Θα επικαλεσθεί τον αγαπημένο του ποιητή Αισχύλο: “Ακόμη και στον ύπνο μας, ο πόνος που δεν μπορεί να ξεχαστεί, πέφτει σταγόνα, σταγόνα πάνω στην καρδιά, μέχρι που μέσα στην απελπισία, παρά τη θέλησή μας έρχεται μέσα απ’ τη φοβερή χάρη του Θεού”. “Συνεχίζουμε τον αγώνα!, μόνον όταν τα παρατάς χάνεις, όσο συνεχίζεις να μάχεσαι, προοδεύεις και κάποια στιγμή θα κερδίσεις”.
Δύο μήνες μετά και 4,5 χρόνια μετά τη δολοφονία του αδερφού του, οι σφαίρες του παρακράτους τερμάτισαν τον δικό του εκλογικό αγώνα, όχι όμως τις αγωνίες του.
Καμάρωσα την Εθελ Κένεντι, στα 89 της να διαδηλώνει στους δρόμους διεκδικούσα, στα χνάρια του δολοφονημένου συζύγου της.
Όσο λαμπερό είναι ένα φως, τόσο αστράφτει, σκίζει και σκορπά το σκοτάδι, αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει ο καθένας μας ν’ ανάψει ένα κερί, παρά να καταριέται το σκοτάδι;
Καλές μου φίλες και φίλοι, πιστεύω απόλυτα πως ένας παράλυτος μπορεί να γίνει καλά, όχι όμως η παραίτηση - παραλυσία των «ψηφοφόρων».
Χριστός Ανέστη αμίγκος