Ελλάδος, κύριον Κυριάκον Μητσοτάκην, ίνα τέρψει την ακουστικήν του αίσθηση με άσματα για... τους κατ’ οίκον περιορισμένους Έλληνες, μου θύμισε κάποιον γηγενή, μακαρίτη σήμερα, όστις κάποτε, καθ’ εκάστην εβδομάδα και ιδίως Πέμπτην προς Παρασκευήν, προκαλούσε εκτός από την τύχη του και τη δημοσιότητα με παρουσίαση στα τοπικά ΜΜΕ των κατορθωμάτων του... ΤΙ ΕΚΑΝΕ ο αθεόφοβος; Ανέβηκε λοιπόν μια φορά στο καμπαναριό του Αγίου Νικολάου, του ιερού ναού της Λάρισας, βράδυ αργά προς Παρασκευή και απειλούσε να αυτοκτονήσει, έλεγε ότι θα πηδήξει στο κενό. Πυροσβεστική, αστυνομία από κάτω, κόσμος πολύς, περίεργοι, τρομαγμένοι γείτονες, προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν. Μην το κάνεις, σε παρακαλούμε. Αυτός όμως άλλο ήθελε - όπως απεδείχθη. Να τηλεφωνήσουν στον αρχισυντάκτη της «Ελευθερίας» για να στείλει δημοσιογράφο και φωτογράφο κάτω από το καμπαναριό να καλύψουν τη διαμαρτυρία του. Να γράψει η εφημερίδα τον πόνο του. Το απαιτούσε αλλιώς θα πηδούσε! ΕΤΣΙ κι έγινε. Κάτσε καλά Σπύρο, μην πηδάς Σπύρο και θα τα βρούμε όλα, ό,τι θέλεις Σπύρο κατέβα από κει, μας ταλαιπώρησε πέντε ώρες ο Σπύρος, τελικά κατέβηκε, με χειροκροτήματα του πλήθους. Τον φωτογράφισαν πριν τον μπουζουριάσουν στο περιπολικό, «ρεκλάμα» ο Σπύρος στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας! Τον πήραν και τα κανάλια, στα δελτία ειδήσεων, πρώτη φάτσα ο Σπύρος, «έπαιξε» και πανελλαδικά. Πέρασαν βδομάδες. Ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας ξεχάστηκε, όπως και η πράξη του, ώσπου ένα βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μου. Κύριε αρχισυντάκτα ο Σπύρος είμαι. Στείλε τώρα φωτογράφο. Ανεβαίνω στο καμπαναριό! Πάλι κόσμος από κάτω, πυροσβέστες και αστυνομικοί στον Αγιο Νικόλαο, νέο καψόνι, μου φάνηκε ότι ήθελαν να τον κατεβάσουν και να τον πλακώσουν στο ξύλο. Κάτω ξανά ο Σπύρος μετά από ώρες, πάλι στην εφημερίδα, γεγονός γαρ, φωτογραφίες, φάτσα - κάρτα, πρώτη μούρη, ευτυχώς δεν πήδηξε ο Σπύρος, ούτε αυτή τη φορά... ΣΕ μια βδομάδα ξανά το τηλέφωνο: -Ο Σπύρος είμαι κύριε αρχισυντάκτα. -Ποιος Σπύρος - ρωτάω αν και καταλαβαίνω τη φωνή. -Ο Σπύρος μωρέ, ο καμπαναριάς. -Ε, τι θέλεις πάλι; -Να στείλεις φωτογράφο. Στις 8 θα ανέβω στο καμπαναριό! -Δεν μας παρατάς ρε Σπύρο, και να ήθελα του λέω να στείλω, δεν έχω διαθέσιμο φωτογράφο τώρα. Άντε πήγαινε σπίτι να ξεμεθύσεις πρώτα. -Καλά θα ανέβω τότε αύριο τέτοια ώρα. Έτσι; Να τον έχεις έτοιμο, κοίταξε μην ξεχάσεις τον φωτογράφο ε; Ο ΣΠΥΡΟΣ ο καμπαναριάς, (έτσι τον βαφτίσαμε οι συνάδελφοι στην εφημερίδα) πολλές φορές απείλησε ότι θα σκαρφαλώσει πάλι στο καμπαναριό του Αγίου Νικολάου. Όμως χωρίς φωτογράφο κάθε φορά το ανέβαλε. Ήθελε δημοσιότητα ο Σπύρος, ποτέ δεν θα πηδούσε από το καμπαναριό. Κάτι αντίστοιχο, είμαι σίγουρος, θα έκαναν πολλοί σήμερα χάριν της δημοσιότητας. Μπορεί να μην ανέβαιναν σε καμπαναριά, ίσως να περνούσαν χορεύοντας και τραγουδώντας ακόμα και μπροστά από μια ... προεδρική κατοικία! ΕΧΕΙ όμως δυσάρεστο φινάλε η ιστορία. Ο Σπύρος δεν κατάφερε να δώσει τέλος στη ζωή του πέφτοντας από καμπαναριό. Κάηκε ζωντανός όταν αποκοιμήθηκε με τσιγάρο αναμμένο στο στόμα σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου στην παλιά ψαραγορά ο φουκαράς. Και μάλλον ελάχιστοι τον έκλαψαν. Κέρδισε όμως και πάλι λίγη δημοσιότητα...
Από τον Xρήστο Τσαντήλα
