ταχύτατα αισθητή, στην καθημερινή μας ρουτίνα. Ο λόγος φυσικά στην εκπαίδευση και στη διδασκαλία εξ’ αποστάσεως ή αλλιώς στην τηλεκπαίδευση. Ένας προσωρινός μεν, αλλά τρόπος ζωής, για όσους δεν μάχονται στην πρώτη γραμμή, φοιτούν όμως, διδάσκουν και εργάζονται από το σπίτι, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα για την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Ένας τρόπος εκπαίδευσης που από εναλλακτικός και σύχρονος, αλλά συνάμα προαιρετικός, μετατράπηκε βίαια, σε επιτακτική ανάγκη του παρόντος. Ξεκινώντας, ας ανατρέξουμε λίγο, στο πρόσφατο παρελθόν και ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε την τελευταία φορά που συμμετείχαμε σε μια εκπαιδευτική διαδικασία, διαδικτυακά. Προσωπικά, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή, δυσκολεύτηκα να θυμηθώ έστω και μία. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ίδιο συνέβη σε όσους διαβάζουν το άρθρο αυτό. Πιθανότατα αυτό θα συνέβαινε και με τη συντριπτική πλειοψηφία όσων ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο πλαίσιο της αναδρομής αυτής, αναρωτήθηκα και για το εξής. Πόσες φορές η αναστολή των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων για λόγους συνθηκών φάνηκε μονόδρομος (μα μόνο έτσι δεν ήταν) και στάθηκε αφορμή στο παρελθόν, για να μείνει το εκπαιδευτικό σύστημα με σταυρωμένα τα χέρια; Στην εποχή της παγκόσμιας επιρροής και με την επίγνωση, πως η τεχνολογία έχει έρθει για να κάνει τη ζωή μας ευκολότερη, θα ήταν σόφρων να αναλογιστούμε αν τελικά δώσαμε στο σύστημα παιδείας τη σημασία που του αρμόζει αλλά και τα μέσα τα οποία χρειάζεται για να εκσυγχρονιστεί επιτέλους. Άλλωστε μιας και για πολλούς οι μηχανές είναι σβηστές, θα έπρεπε να μας προβληματίσει ο λόγος για τον οποίο, άλλες ευρωπαϊκές χώρες μερίμνησαν και φρόντισαν ο λαός τους να είναι έτοιμος για μία τέτοια αλλαγή. Άραγε πόσο καιρό έχει να δει το εκπαιδευτικό μας σύστημα μια γενναία αλλαγή; Πόσα χρόνια έχουμε τα εργαλεία αυτά στα χέρια μας, και η ανία μάς καταβάλλει; Σήμερα και καθ’ όλη τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων, σχολεία και Πανεπιστήμια καλούνται να προσαρμοστούν με τα νέα δεδομένα. Είναι αναγκασμένα να παράξουν γνώση διαδικτυακά. Μαθητές, φοιτητές και καθηγητές να εξοικιωθούν επίσης. Δυστυχώς μια πανδημία κάθε άλλο παρά αναμενόμενη ήταν, φέρνοντάς μας προ εκπλήξεως με όσα συμβαίνουν. Αποσκοπώντας όμως, να μην αποκαλούμε το παρελθόν μακρινό, ύστερα από αυτή, προσφύγαμε σε τρόπους και λύσεις που επιδεικτικά είχαμε παραμελήσει. Η ετοιμότητα του Υπουργείου Παιδείας λοιπόν να λάβει μία τέτοια απόφαση και με συνοπτικές διαδιαδικασίες, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση να πραγματώνονται υπό το πρίσμα διαδικτυακών ιστοτόπων, εδώ και δύο σχεδόν βδομάδες, αποτελεί ευτύχημα. Σαφώς ευχάριστη έκπληξη, αποτελεί αισίως και η πρόθεση για ένα τέτοιο θαρραλέο βήμα. Ένα βήμα που δεν τόλμησε κανείς στο παρελθόν. Και η ανταπόκριση. Η αντίληψη της πραγματικότητας από μία μεγάλη μάζα Ελλήνων πολιτών, νέων και μεγαλύτερων, της αναγκαίας προσαρμογής, της εξοικίωσης αλλά πάνω απ’ όλα της όρεξης να μην εθελοτυφλήσουμε ξανά και τη σελίδα στο εκπαιδευτικό σύστημα να την αλλάξουμε όλοι μαζί! Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω πως κατά κοινή παραδοχή, κανένα είδος εκπαίδευσης δεν μπορεί να αντικαταστήσει ολοκληρωτικά, το πατροπαράδοτο. Τον πίνακα, το χαρτί και το μολύβι. Τη φυσική αλληλεπίδραση. Φαίνεται όμως πως οι εξελίξεις ταράξανε τα νερά και σίγουρα στον τομέα της παιδείας θα αποτελέσουν ένα σημαντικό ερέθισμα. Ένα ερέθισμα για μία ριζική αλλαγή, μία αλλαγή πλεύσης που υπερβολικά καθυστερήσαμε και μία αλλαγή που ύστερα από δύο και τρεις μήνες συνεχούς τριβής μαζί της αν μη τι άλλο παρά αυτονόητη οφείλει να είναι!
* Από τον Κυριαζή Σωτηρίου
* Ο Κυριαζής Σωτηρίου είναι Λαρισαίος, υπεύθυνος Τύπου και Ενημέρωσης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πανεπιστημίων και πρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης.
