Τέσσερις ημέρες γνώριζε τον θάνατο του αγαπημένου φίλου του ο Ιησούς κι όμως δεν έσπευσε να τον σώσει, επίτηδες. Ο Λάζαρος δεν έπρεπε απλά να πεθάνει. Έπρεπε η σάρκα του να «υποταχθεί στη φθορά» και να αρχίσει η αποσύνθεσή της. Έπρεπε οι ζωντανοί να βιώσουν οι ίδιοι τον θάνατο, το πένθος, την ίδια την ανθρώπινη φύση τους. Τέσσερις ημέρες μετά, αλλά και έξι ημέρες πριν ο ίδιος παραδοθεί στα Πάθη Του. Με την Ανάσταση του Λαζάρου ο Ιησούς «γράφει» το προοίμιο, όχι μόνο της δικής Του σταυρικής θυσίας, αλλά την αρχή της συντριβής του Θανάτου και της γενικής αναστάσεως της ανθρώπινης φύσεως. Δεν επιθυμεί να αποδείξει την παντοδυναμία του. Άλλωστε, η ανάσταση του Λαζάρου, αποτελεί το τρίτο θαύμα του Ιησού Χριστού, καθώς ο Ιησούς Χριστός είχε αναστήσει την κόρη του Ιαείρου και τον γιο της χήρας στην πόλη Νάιν και μάλιστα σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατό τους. Επιθυμεί να προετοιμάσει όχι μόνο για τη δική Του Θυσία, αλλά και για την Ανάσταση, τη δική Του και ολόκληρης της Κτίσης. Επιθυμεί να βιωθεί τόσο η θνητότητα, η σήψη και το πένθος, όσο και η Ανάσταση, η θεραπεία του πανανθρώπινου τραύματος του Θανάτου. Βέβαιος ο Θάνατος για τους Ανθρώπους, βέβαιη και Ανάσταση!
Αναπόφευκτες οι συνδέσεις με το σήμερα. Είναι άραγε ευτύχημα ή δυστύχημα που η περίοδος του περιορισμού μας συμπίπτει με την κορυφαία περίοδο της Χριστιανοσύνης; Που αντί να ακούμε τις ψαλμωδίες των παιδικών μας χρόνων, βιώνουμε πολλαπλούς «εγκλεισμούς»; Κι όμως, ίσως τα πνευματικά μηνύματα της περιόδου του Πάσχα είναι πολύτιμη πυξίδα για τη δύσβατη περίοδο που διανύουμε. Ίσως αυτή είναι μια ευκαιρία οι ευαγγελικοί λόγοι και οι ψαλμοί να γίνουν πραγματικό βίωμα. Να βιώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε μπροστά μας, χωρίς το photoshop των περιοδικών, χωρίς τα παραμορφωτικά «φίλτρα» του Facebook, την ανυπέρβλητη αλήθεια της παροδικής και αδύναμης ανθρώπινης φύσης. Μήπως αυτή η αναγκαστική, άνωθεν και έξωθεν επιβεβλημένη, «παύση» διαρκείας όλου του κόσμου από το ξέφρενο στροβίλισμά του, μας προετοιμάζει για μια άλλη μεγάλη αλλαγή; Ακριβώς όπως η Ανάσταση του τετραήμερου Λαζάρου προετοίμασε για το Θαύμα των Θαυμάτων;
Αυτή τη στιγμή βιώνουμε την πιο ριζική και εντυπωσιακή αλλαγή πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού υποδείγματος, δηλαδή τρόπου δράσης και συμπεριφοράς, σε παγκόσμιο επίπεδο και με άγνωστη διάρκεια. Σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται αντιληπτή η αξία της σοβαρής και υπεύθυνης ηγεσίας, της ηγεσίας που γνωρίζει, αποφασίζει, φέρνει αποτελέσματα και εμπνέει. Για πρώτη φορά δεν έχει σημασία ποιος θα κάνει πιο πολλά και πιο γρήγορα «βολέματα», αλλά ποιος πραγματικά μπορεί να δώσει λύσεις, αλλά και να συμπαρασταθεί ηθικά. Αντίθετα, λαϊκιστές πολιτικοί που αδυνατούν να διαχειρισθούν την κρίση βλέπουν τη δημοτικότητά τους να «κατρακυλά». Από την άλλη, το δόγμα «Ψωνίζω, άρα Υπάρχω» που νοηματοδοτούσε τη ζωή μας, κατέρρευσε εν μία νυκτί. Δεν μπορείς να ψωνίσεις, δεν μπορείς να «ποστάρεις», δεν μπορείς να φτιάξεις μια άλλη διαδικτυακή ζωή, να πάρεις κι άλλα like. Η κουλτούρα του «αναλώσιμου», του αναλώσιμου ρούχου, της αναλώσιμης σχέσης, της αναλώσιμης ηθικής, δεν έχει πια ερεθίσματα για να τραφεί και να μείνει ακόρεστη. Ούτε κανείς ξέρει πότε θα ανακάμψουν οι αλληλεξαρτώμενες οικονομίες μας από την τωρινή, άλλοτε αδιανόητη, οιονεί κολλεκτιβοποίηση, εξίσωση δηλαδή των εισοδημάτων και συνθηκών διαβίωσης, όλων των ομάδων, όλων των κοινωνιών.
Κάθε Ανάσταση προϋποθέτει τον δικό της Θάνατο. Οι Κινέζοι ονόμασαν τον COVID-19 "Ιό της Αλήθειας", γιατί αποκαλύπτει τα κενά των κοινωνιών, των κρατών, αλλά και των ατόμων. Η ανθρωπότητα θα μεταμορφωθεί. Ο τωρινός εγκλεισμός μας καλεί να αναζητήσουμε ποιο κομμάτι μας έχει πια πεθάνει, να το αποδεχθούμε και να αλλάξουμε. Το ψυχικό μας «είναι» να Αναστηθεί - ως άλλος Λάζαρος.
Φέτος δεν θα κάνουμε Ανάσταση στην εκκλησία, αλλά μπορεί αυτή να είναι η πιο ειλικρινής μας Ανά(σ)ταση. Καλό Πάσχα!
Από την Αθηνά Σιαφαρίκα, δικηγόρο (MJur Oxford), υπ. βουλευτή ΝΔ
