Πάμε όλοι μαζί: «Και «ου» και «α» και Νίκο Χαρδαλιά στο σπίτι θα περάσουμε αυτή την Πασχαλιά».
Ναι, παίδες μου αγαπημένοι! Σπίτι, σπίτι. «Όχι, όχι, μην επιμένεις, θα κάτσω σπίτι».
Ω, τι υπερτάτη ευτυχία είναι αυτή! Σπίτι, μπαλκόνι, ήρεμα κι απλά. Πολιτισμένα, ευρωπαϊκά, κι όχι... κολοκοτρωνέικα, «στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά Μαρία Πενταγιώτισσα» κι άλλα τέτοια αντι-οικολογικά σ’ αυτήν τη vegan εποχή μας.
Θες να τα βάλουμε κάτω ; Όχι πες μου, τι είναι τελικώς το περίφημο «πατροπαράδοτο» Πάσχα; Μια... βλαβερά και βασανιστική συνήθεια είναι, που περνά από γενιά σε γενιά και την οποία στη... φορτώνουν από μικρό μαζί με τις ενοχές σου. Εμένα ας πούμε, κάθε Πάσχα, με πακετάρανε μαζί με αβγά, κουλούρια, ψησταριές, έντερα και συκώτια στο πορτμπαγκάζ, τη μια για να πάμε στους θείους στο χωριό, την άλλη στον φίλο του μπαμπά, τον κυρ-Μήτσο, την παρα-άλλη στους συμπεθέρους, όταν αρραβωνιάσαμε την ξαδέρφη Σοφούλα και έπεσε γενικό προσκλητήριο, να πάρουμε τ’ αρνιά μας και να πάμε να ψήσουμε όλοι μαζί, για να δείξουμε στους απέναντι ότι είμαστε μεγάλο σόι κι όχι τίποτε παλιοτελευταίοι.
Ε, τι νομίζεις πως έκανα κι εγώ όταν μεγάλωσα; Τις ίδιες ψησταριές, τα ίδια άντερα και σπληνάντερα, πακέταρα στο πορτμπαγκάζ. Ααα, παρεμπιπτόντως, τοποθετούσα και τα κούτσκα, όπου τεσπα έμενε λίγος χώρος. Ε, εντάξει τώρα... Παιδιά είναι και συ, τι θα πάθουν; Όπου και να πηγαίναμε πάντως, ο ένας απ’ τους δύο μεγάλους της οικογένειας είχε μούτρα. ‘Άμα -μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις- το μαζεύαμε για τα θ’κα μ’ τα βλαχόσογα, μούτρα η Χρυσάνθη. Άμα πήγαιναμε στα θ’κα της, ιιιιιι,... εκεί να δεις τι χαρά που την έπαιρνε! Άτιμες ρε, άτιμες!
Τώρα όμως, το ζήτημα στο λύνει ντε φάκτο και ντε γιούρε ο... Χαρδαλιάς, κατηγορία άντρας βαρύς και πρόστυχος. Ναι, αυτό το ξεμποστανιασμένο τεκνό με το άσπρο πουκάμισο του γκαρσονιού και το κιτσάτο πλαστικό μπουφάν της Υπηρεσίας που θα έκανε ακόμη και τον ανεκτικό Λάκη Γαβαλά να λιποθυμήσει πάραυτα. Ο άντρας ο «πολλά βαρύς» λοιπόν, βγάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας που του δίνουν κι ένα κύρος, μια authority, σε κοιτάζει με το θανατηφόρο ύφος που κοίταζε ο Τζέραρντ Μπάτλερ στους «300» τον Ξέρξη, σου δείχνει τη βεράντα και σου φωνάζει:
- This is Paschaaa!
Και τα προβλήματα σου τακτοποιήθηκαν! Αυθωρεί και παραχρήμα! Σκέψου ότι εγώ με τη Χρυσάνθη, που κανονικά τέτοιες μέρες εκδίδαμε πολεμικά ανακοινωθέντα του τύπου «Αρνί παρήγγειλες;» «Πάρε και τρεις σκωταριές». «Τι θα πει πολλές είναι; Δεν σου ‘πα πως θα ’ρθει και η ξαδέρφη με τον Τάσο;», σκέψου λοιπόν ότι συμφωνήσαμε και συναποδεχθήκαμε ότι το μόνο που μας χρειάζεται φέτο είναι να πάρουμε κάνα μπουτάκι αρνίσιο και that’s all folks. Θα το βάλουμε στον φούρνο με σκορδάκι και πατάτες, διότι, ε, τώρα, Πάσχα στη βεράντα τι να λέει; (είπε η Χρυσάνθη)- αμ, λέει και παραλέει, λέω εγώ (από μέσα μου εννοείται, η Χρυσάνθη είναι κάπως αυταρχικός τύπος).
Τα καλά του «Πάσχα στο σπίτι» τα απολαμβάνω από τώρα, οπότε και παραμένω χυμόπουλος στον καναπέ, αντί να τρέχω στο χασάπικο να παραγγέλνω αρνιά, κεμπάπια, κοκορέτσια κι άλλα τέτοια είδη... υγιεινής. Κι επειδή όσο μεγαλώνω γίνομαι ένας αρχιτσιγκούναρος του κερατά, κάθομαι και υπολογίζω πως είναι το πρώτο Πάσχα που θα βγω και με κέρδος !
Για πιάσε μολύβι και χαρτί και θα δεις. Θες, δεν θες μια κατοστάρα για το βαφτιστήρι; Εγώ μια φορά το ’κανα, και το σκυλομετάνιωσα, αλλά... τι να πεις, βρέθηκα μπόσικος. Πίναμε με τον κολλητό τσίπουρα στο ουζερί του Τάσου, κι εκεί, στο αργά φεύγα που ’χαμε γίνει λιάδα, μου σκάει το παραμύθι, ρε συ, είσαι να γίνουμε και κουμπάροι, να μου βαφτίσεις τον Κωστάκη;- μπράβο;- γιατί όχι είπα εγώ- βίβα κουμπαράκι μου!- Και ναι μεν το μεθύσι έφυγε αλλά η κουμπαριά έμεινε. Τα λάθη πληρώνονται. Και όρσε τώρα εσύ να κουβαλάς λαμπάδες στον Κωστάκη που έφτασε να πάει φαντάρος κι ακόμα τον χαρτζιλικώνουμε, άσε που μας έχει πρήξει, «ρε συ νονέ, εσύ που έχεις τα κονέ, θα κανονίσεις για καμιά μετάθεση;» (το θες το σιχτίρ πιλάφι σου Κωστάκη μου).
Το Πάσχα το κανονικό ο Έλλην ορθόδοξος τραβάει τα πάθη του Χριστού στους Γολγοθάδες των σούπερ μάρκετ. Και κουβάλα αβγά, πάρε τσουρέκια, πάρε σαλάτες, τζατζίκια και μουστάρδες. Και ξανατράβα γιατί δεν θα μας φτάσουν οι μπίρες και τα κρασιά, πιάσε και κάνα δυο πακέτα χαρτοπετσέτες να μας βρίσκονται. Ποια κατάνυξη που σου ’λεγε ο θεολόγος στο σχολείο; Πάλι καλά που ο κατασυκοφαντημένος αυτός καλλιτέχνης, ο πατήρ-Πέτρος Γαϊτάνος ο αοιδός, σώζει τα προσχήματα κι ακούς και καμιά ψαλμωδία στο ξέμπαρκο.
Πάσχα στο σπίτι! Το καλυτερότερο. The best of the best! Σιγά μην κάτσω μεγαλοσσαββατιάτικα να σουβλίζω εγώ αρνιά, πασπαλισμένος με αλατοπίπερα σαν κολιός στη σαλαμούρα! Κι ούτε να σηκωθείς Κυριακή, την χαραή, πριν προλάβεις καν να χωνέψεις τη μαγειρίτσα, να στοιβάζεις κάρβουνο και να μπουρλοτιάζεις την ψησταριά για να ’ρθουν τα ξενυχτισμένα νιάτα, και να σου κάνουν και κριτική από πάνω, «ρε συ πατέρα, δεν το ‘δεσες καλά τ’ αρνί...». Κάνε την επανάστασή σου ραγιά! Όχι άλλο κάρβουνο (στην ψησταριά!).
Πάσχα στη βεράντα... Αραχτός στην πολυθρόνα, καφεδιά, κινητό και κάργα σερφάρισμα. Βάζεις και μια λάιτ μούζικα στο You Tube κι άστο να παίζει. Κάτι σε Barry White, που πάει με ένα ελαφρύ ούζο και πράσινες ελιές. Όχι άλλη Γωγώ Τσαμπά και Αλέκο Κιτσάκη, όχι άλλα νησιώτικα του Πάριου, ντάρι - ντάρι ντάρι - ντάρι στο γιαλό πετούν οι γλάροι και βίβα μας συμπέθερε να μας ζήσουν τ’ αρραβωνιασμένα. Κυρίως, όχι άλλο τζατζίκι.... Όχι άλλο τζατζίκι διάβολε! Πάσχα στο σπίτι σημαίνει πως πας μεσημέρι για ύπνο ανάλαφρος, δίχως λιπίδια, τριγλυκερίδια και χοληστερίνες, να τρέχεις μετά να συμμαζεύεις τ’ ασυμμάζευτα και ποιος ξαναρχίζει περπάτημα στο «Μπάι Πας» του Αλκαζάρ;
Κι απορώ και ξίσταμαι μ’όλους αυτούς τους χαχόλους, τους γκράντε μακάκες που, αμυνόμενοι δήθεν των πατροπαράδοτων ημετέρων παραδόσεων, λύσσαξαν να ξεγλιστρήσουν και να πάνε στα εξοχικά, όπου είναι βέβαιον ότι θα... ξεπατωθούν στο ξεχορτάριασμα, και θα πιαστούν ολόκληροι τινάζοντας και αερίζοντας στρώματα για να καταλήξουν στη μόνιμη μεταπασχαλινή επωδό:
«- Αμάν πια, κι αυτές οι γιορτές, μια σκέτη κούραση είναι... ».
Πάμε πάλι: Και «ου» και «α» ξεκούραστοι θα μείνουμε χάρη στον Χαρδαλιά! Όλε!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
