είχε έρθει αντιμέτωπος ο άνθρωπος, καθώς και φάρμακα και εμβόλια μιας και γι' αυτούς τους έμπειρους επαγγελματίες είναι μια δύσκολη και άγνωστη κατάσταση. Βλέπουμε πολύ καλά ότι είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τους ιατρούς, τους επιστήμονές μας. Το σύστημα (για την Ελλάδα μπορώ να αναφερθώ) πάσχει λόγω χρόνιας γνωστής έλλειψης έμπειρου προσωπικού, υλικών και μέσων. Είναι γεγονός ότι από τις προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού που δειλά-δειλά άρχισαν να γίνονται, κάποιοι απ' αυτούς τους επαγγελματίες φαίνεται ότι, σε σχέση με τους πιο έμπειρους συναδέλφους τους, βρίσκονται σε πιο μειονεκτική θέση μέσα σ' αυτό το χάος, δυσκολεύονται να διαχειριστούν ξαφνικά και δικαιολογημένα μια τέτοια κατάσταση, μιας και '' μπήκαν κατευθείαν στα βαθιά''. Σε ομαδικές συνομιλίες με γιατρούς Έλληνες και του εσωτερικού και του εξωτερικού στις οποίες συμμετέχουμε και αρκετοί φοιτητές, αντιλαμβανόμαστε τον μεγάλο κίνδυνο και τον φόβο και των ιδίων των γιατρών που τον αντιμετωπίζουν, ιδιωτών και ιατρών δημοσίων νοσοκομείων κυρίως, διαβάζουμε τις εμπειρίες τους που γράφει ο καθένας, τα διαγνωστικά λάθη που είναι πιθανό να γίνουν, ενώ βρισκόμαστε ακόμα σε φάση διερεύνησης, τη διαφορετική εικόνα που δίνει ο ιός αυτός σε πολλούς ασθενείς και τη μεγάλη προσπάθειά τους και αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάσταση είναι πλέον ένα παιχνίδι για γερούς λύτες και ως εκ τούτου είναι σημαντικό να γίνονται από όλους μας ατομικά υπεύθυνες κινήσεις αλλά κυρίως από την πολιτεία για τα μέτρα και τις αποφάσεις που παίρνει. Τα Μέτρα Αυτοπροστασίας (ΜΑΠ) είναι δυσεύρετα και γρήγορα εξαντλήσιμα για τους ήδη απασχολούμενους γιατρούς νοσηλευτές και παραϊατρικό προσωπικό. Βρισκόμαστε στο 6ο έτος των σπουδών μας στην Ιατρική Σχολή και νομίζω ότι τη μεγαλύτερη γνώση και θεωρητική (πιο συγκροτημένη θεωρητική) γνώση αλλά και πρακτική κυρίως τη λάβαμε φέτος. Άρα αυτόματα αυτό σημαίνει ότι τα μικρότερα έτη περισσότερο βάρος θα αποτελούσαν υπό αυτές τις συνθήκες, παρά θα μας προσέφεραν ως μαθητευόμενους μέσα στον συνωστισμό και μέσα στο χάος που επικρατεί. Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο εκτίθενται περισσότερα άτομα στον χώρο του νοσοκομείου τα οποία θέτουν σε κίνδυνο και τις οικογένειές τους. Ταυτόχρονα όπως προανέφερα τα ΜΑΠ είναι ελάχιστα και σίγουρα όχι ικανά για να εξυπηρετήσουν και φοιτητές ανασφάλιστους και έτσι μπορεί έρθουμε αντιμέτωποι με τον ιό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και στην Ελλάδα όπως και σε άλλες πληττόμενες χώρες ιατροί με εμπειρία χρόνων έχουν εκτεθεί και έβαλαν σε κίνδυνο και άλλους συναδέλφους τους, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να απειληθεί το «βαρύ πυροβολικό» ενός νοσοκομείου για αυτή τη μάχη. Επομένως εμείς με τη λιγοστή εμπειρία θα επιτείνουμε την κατάσταση. Αν ο «κόμπος φτάσει στο χτένι» και βρεθούμε σε επίπεδα Ιταλίας όπου το σύστημα δεν αντέχει άλλο και είναι αναγκαία η άμεση στελέχωση των όποιων δομών υγείας, τότε όλοι ανεξαρτήτως του τι γνώση έχει ο καθένας, θα πρέπει και θα μπούμε στη μάχη! Και νομίζω πιο συνετό σ' αυτή τη φάση, αν χρειαστεί να βοηθήσουμε, σε συνεννόηση με τον πρόεδρο της σχολής ως το 6ο έτος να επιστρέψουμε στις κλινικές μας όλοι ώστε και να συνεχίσουμε τις σπουδές μας που πάνε παραπίσω αλλά και μέσω της άσκησής μας στις διάφορες κλινικές να βοηθήσουμε τους γιατρούς τους ειδικευόμενους και να τους αποφορτίσουμε αρκετά όπως κάναμε μέχρι τώρα για την εκπλήρωση των σπουδών μας. Τέλος θεωρώ ότι αυτό που είναι χρέος μας ως φοιτητές σ' αυτή τη φάση να κάνουμε είναι να στηρίζουμε κι εμείς με επιστολές μας τα αιτήματα των γιατρών για ΜΑΠ για προσλήψεις, για επιτάξεις ΜΕΘ και εργαστηρίων κλπ. Επιμένουμε δηλαδή κυρίως σε μόνιμες λύσεις και φυσικά να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις και όχι να ζητάμε ταχύρρυθμα μαθήματα χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι με μια λάθος διαχείριση διακυβεύεται η υγεία πολλών συνανθρώπων μας. Μπορεί να αποβεί μια τέτοια στάση άνευ οργάνωσης, επικίνδυνη αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες. Από μέρους της πολιτείας, μήπως αυτή η χωρίς πολλή σκέψη πράξη, το να ανοίξει δηλαδή μια πλατφόρμα για δήλωση εθελοντισμού από μέρους των φοιτητών, δημιουργεί απλά στους συμπολίτες μας την ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση έλαβε ''μέτρα'' αντί να εξαντλήσει πρώτα κάθε άλλη επιλογή όπως καθημερινά με επιστολές υποδεικνύουν οι γιατροί, και δημιουργεί και μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και βοήθειας, αλλά αυτή δεν θα είναι η πραγματικότητα που θα μας βοηθήσει όλους; Όλοι μας ως φοιτητές, θα επαναλάβω, αν εξαντληθεί κάθε δυνατή επιλογή, θα μπούμε στον αγώνα οργανωμένα για να διασφαλίζουμε όσο μπορούμε τη σταθερότητα της πατρίδας μας και την υγεία των συμπατριωτών μας και των οικογενειών μας γιατί επιλέξαμε αυτό το λειτούργημα ως επάγγελμα και στην έσχατη στιγμή ως άνθρωποι θα μπούμε στη μάχη αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε όλοι μας, πότε είναι η σωστή στιγμή και τις δυνατότητές μας ώστε όταν η κατάσταση φτάσει στο τέλος να έχουμε τις λιγότερες απώλειες και το καλύτερο πλάνο δράσης. Παρόλα αυτά, όσα γράφω είναι για να δημιουργηθεί απλώς ένας γόνιμος προβληματισμός και να ακουστεί μια διαφορετική άποψη με σεβασμό στον αγώνα φυσικά τόσων επιστημόνων και ανθρώπων! Εκφράζω αυτή τη γνώμη ως τελειόφοιτη φοιτήτρια Ιατρικής που έχει κάποια γνώση της κατάστασης. Όλοι μας αγωνιούμε και όλοι είμαστε ευαισθητοποιημένοι πρώτα απ’ όλα ως άνθρωποι και τρέφουμε μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για την προσφορά! Στέλνω ένα μήνυμα αλληλεγγύης προς όλους, ως Έλληνες και ως πολίτες του κόσμου, απευθύνω ένα «μεγάλο παρακαλώ» προς όλους τους συμπολίτες να τηρούν με τη μεγαλύτερη δυνατή ευλάβεια τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα να επιστρατευτεί η λογική όλων μας ώστε όλοι μαζί να τα καταφέρουμε!
Ι.Κ., φοιτήτρια Ιατρικής
