Οι στιγμές που βιώνει ένας ολόκληρος πλανήτης είναι κρίσιμες. Ζούμε σε συνθήκες που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα αποτελούσαν μόνο αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας λίγων, ή ακόμη και φανταστικά σενάρια της βιομηχανίας του Χόλιγουντ. Από αυτές τις ταινίες που βλέπαμε, και με το ‘’The End’’ που εμφανιζόταν στις οθόνες, τις χαρακτηρίζαμε με μία λέξη: ‘’Αμερικανιές’’.
Κάποιοι μιλούν για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αφού πράγματι οι καταστάσεις γύρω μας παραπέμπουν σε πόλεμο. Ας έρθουμε στα του Ευρωπαϊκού οίκου μας. Στον ‘’πόλεμο’’ όπου καλούμαστε να συμμετάσχουμε ο εχθρός είναι αόρατος, δεν κάνει συμμαχίες, δεν σέβεται ηλικίες, κοινωνικές τάξεις και οικονομική ευρωστία, τα όπλα είναι λίγα, ενώ τα οχυρά που οφείλουμε να προστατεύσουμε για να μην παραδοθούν άνευ όρων είναι δύο. Από τη μία τα Εθνικά συστήματα υγείας, που συνδέονται άμεσα με τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών και από την άλλη οι οικονομίες των κρατών - μελών, που μετά την τελευταία δεκαετία αυστηρής λιτότητας και ακραίας δημοσιονομικής προσαρμογής, δείχνουν πιο ευάλωτες από ποτέ.
Κάτι τέτοιες στιγμές όλοι κρίνονται, ειδικά σε ανώτατο επίπεδο ηγετών, αλλά κυρίως κρίνεται το περιλάλητο πλεονέκτημα της Ευρωζώνης, που δεν είναι άλλο από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Προσφάτως η Κριστίν Λαγκάρντ επανέλαβε την έκκλησή της για κοινή έκδοση χρεωστικού τίτλου στην τηλεδιάσκεψη των ηγετών της Ε.Ε., λέγοντας ότι το μπλοκ αντιμετωπίζει κρίση "επικών" διαστάσεων εξαιτίας της πανδημίας. Ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι προχώρησε σε μια ανατρεπτική και ρεαλιστική πρόταση, ζητώντας ακόμη και τη διαγραφή των τεράστιων ιδιωτικών χρεών, λέγοντας ότι όλος ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες μια οικονομικής κατάρρευσης, που μόνο με συνθήκες πολέμου μπορούν να συγκριθούν. Σε συνέχεια των ανωτέρω, εννέα ηγέτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Πρωθυπουργός, απέστειλαν επιστολή στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ζητώντας την έκδοση κορονο-ομολόγων, ώστε να περιοριστούν οι συνέπειες στις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Η ηγεσία της Ευρώπης δυστυχώς λογάριασε χωρίς την πραγματική ηγεσία της Ευρώπης, που δεν είναι άλλη από τη Γερμανία. Η Άνγκελα Μέρκελ αρνήθηκε για ακόμη μία φορά να αποδείξει στην πράξη ότι σέβεται την αλληλεγγύη των λαών, προτείνοντας στην ουσία τι πράγμα, για όποια χώρα χρειάζεται βοήθεια τούτη την ύστατη ώρα; Νέα σκληρή δανειακή σύμβαση με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανίδα Καγκελάριος ξεστομίζει ένα ψυχρό ‘’nein’’ χωρίς να λογαριάζει αν απέναντί της έχει ανθρώπους ή αριθμούς. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και οικονομολόγοι χαρακτήρισαν την επιμονή της να μην λειτουργήσει συλλογικά, ως αυτοκτονικό ιδεασμό. Αυτήν τη φορά, ευτυχώς απέναντί της δεν στέκεται ένας εύκολος αντίπαλος, όπως ήταν η Ελλάδα του 2010 και του 2015 αλλά αγανακτισμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ζητούν ακόμα και από τους πιο μετριοπαθείς ηγέτες, να υψώσουν ανάστημα, απέναντι στην αλαζονεία. Ειδικά τώρα που είμαστε ακόμη στην αρχή, καθώς σύμφωνα με τους ειδικούς τα δύσκολα είναι μπροστά και ο τυφώνας θα αργήσει να κοπάσει.
Εν καιρώ μίας πρωτοφανούς σε έκταση πανδημίας, και ασύλληπτης εκ νέου οικονομικής κρίσης, δοκιμάζονται όλοι και όλα. Οι συμπεριφορές, οι προθέσεις, οι αντιλήψεις, η προσφορά. Η ισχυρή Γερμανία για την οποία έβαλε πλάτη μία ολόκληρη Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν και ήταν ανίσχυρη, παρά τις θηριωδίες και τα εγκλήματα πολέμου στα οποία είχε υποπέσει, εδώ και χρόνια κάνει ακριβώς το αντίθετο. Με την αμετροέπειά της, πετάει για ακόμη μία φορά στον κάλαθο των αχρήστων την πολυδιαφημισμένη αλλά εμπράκτως απούσα Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Δείχνει με έπαρση, ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μία αποκλειστικά «γερμανική Ευρώπη», της οποίας θέλει να λέει ότι ηγείται.
Το γεγονός ότι από την μία οι Γερμανοί επέλεξαν να μην αντιμετωπίσουν τον κορονοϊό ως κοινό εχθρό, αλλά να κοιτάξουν αποκλειστικά και μόνο το «σπίτι» τους, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Τώρα είναι η ώρα, η Ευρώπη όλων να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αποδείξει στην πράξη την αλληλεγγύη της. Ηγέτες όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Πέδρο Σάντσεθ, ο Αντόνιο Κόστα, ο Τζουζέπε Κόντε και άλλοι, είναι ικανοί να αποδείξουν στην πράξη, και να πείσουν τη Γερμανία, ότι η αξιοπρέπεια των λαών, δεν απειλείται από γινάτια και εγωισμούς αλλά απαιτεί κοινές δράσεις, γιατί απλά ο εχθρός εδώ είναι κοινός.
Όταν, στην Ιταλία και στην Ισπανία οι νεκροί μεταφέρονται με στρατιωτικά φορτηγά, ενώ εκατομμύρια Ευρωπαίων βρίσκονται ‘’φυλακισμένοι’’ στα σπίτια τους, βιώνοντας πρωτόγνωρα αισθήματα φόβου και αβεβαιότητας, δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες, αλαζονεία και ιδιοτέλεια. Θα είναι κρίμα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που τόσα προσέφερε και θα συνεχίσει να προσφέρει, και το οποίο άντεξε τους ισχυρούς οικονομικούς κλυδωνισμούς της τελευταίας δεκαετίας, να καταρρεύσει ξαφνικά ως κάστρο στην άμμο. Ένας μεγάλος ηγέτης θα πρέπει να ξέρει ότι σε μία τέτοια ενδεχόμενη κατάρρευση δεν θα υπάρχουν νικητές και χαμένοι, αλλά θα είναι όλοι χαμένοι.
*Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
