Οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πρέπει να βάλουν σε πειρασμό τον ίδιο τον Θεό. Όπως ο ληστής εξ αριστερών του Εσταυρωμένου ο Γεστάς, που συνέχισε να χλευάζει τον Σωτήρα, μένοντας αμετανόητος. Λέγοντας υβριστικά: «Δεν είσαι εσύ ο Χριστός; Σώσε τον εαυτό σου και εμάς».
Επιμένοντας στη μαζική συνάθροιση εντός ναού τη στιγμή που η κοινωνία δοκιμάζεται. Στις δοκιμασίες δεν αρμόζει η βλασφημία και η αλαζονεία. Είτε με λόγια είτε με πράξεις. Στις δοκιμασίες ο άνθρωπος προστατεύει και δυναμώνει την πίστη του. Προσευχόμενος και δείχνοντας, ειδικά εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της μόνης Αληθινής εξ Αποκαλύψεως Θρησκείας, ότι υπέρτατη του ανθρώπου υπάρχει η Θεία δύναμη.
Το ίδιο και για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Για το οποίο η εκ Χριστού διαδικασία ανά τους αιώνες άλλαξε. Και τώρα, προσωρινά μπορεί να προσαρμοστεί αυτή η κανονιστική διαδικασία με τρόπο που κατά τα ανθρώπινα αλλά και κατά τα επιστημονικά δεδομένα της παρούσης δοκιμασίας, ούτε να σκανδαλίζει, ούτε να αμφισβητείται, ούτε να απαξιώνεται, ούτε και να δημιουργεί «πειρασμό» προς τον ίδιο τον Θεό, εξαιτίας μίας ανθρώπινης επιμονής ή και εμμονής.
Άρα, μένουμε σπίτι αυτό το αλλιώτικο Πάσχα. Όπως και η Ιεραρχία σε αρμονία με την Πολιτεία αποφάσισε.
Η Θρησκευτική εσωτερική ανάγκη κάθε ανθρώπου είναι βέβαιο ότι στη δοκιμασία δεν δοκιμάζεται αντίθετα, η Πίστη γιγαντώνεται. Μα αυτό είναι και η Ομολογία Πίστης. Η Ομολογία τελικά ότι ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, ατελής, αδύναμος όσο και αν στους αιώνες κατάφερε να εξελιχτεί και να εξελίξει.
Άρα, ας αποδείξουμε με την υπεύθυνη στάση μας όλη η Εκκλησία του Χριστού. Κλήρος και λαός. Ότι, δεν κάμπτεται αλλά, ενδυναμώνεται η Πίστη μας από μία στάση ευθύνης. Εναρμονισμένη με τον λόγο του Χριστού.
Που το εγώ το αποζητά για το εμείς. Μένοντας σπίτι. Από αγάπη για τον συνάνθρωπο θα μείνουμε σπίτι τις Άγιες μέρες του ΠΑΣΧΑ. Όχι για μας.
Και θα «εκκλησιαστούμε» με κάθε πρόσφορο τρόπο. Μένοντας σπίτι. Χωρίς να κοινωνήσουμε. Θα είμαστε μόνοι, αλλά όχι μοναχικοί. Θα είμαστε όλοι μαζί. Κλήρος και Λαός ακόμα πιο κοντά στον Χριστό και στο Θείο Δράμα αυτή τη φορά. Διότι, καλούμαστε το 2020 σε μία δοκιμασία πρωτόγνωρη.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν, μπορεί να μοιραστούν τα Βάγια της Κυριακής. Όπως και το Χρίσμα του Ευχελαίου της Μεγάλης Τετάρτης.
Όπως και το Άγιο Φως της Μεγάλου Σαββάτου της Ανάστασης του Χριστού μας. Πώς άραγε;
Εμείς θα παραμείνουμε σπίτι. Και ένας από κάθε σπίτι, ένας από κάθε πολυκατοικία, τηρώντας τις αποστάσεις του 1-2 μ. και με τα ατομικά μέτρα προστασίας (μάσκα, γάντια) να σχηματίσουμε μία Χριστιανική αλυσίδα Ομολογίας Πίστης. Αναμένοντας καρτερικά μπροστά στο σπίτι μας, αλλά με Ελπίδα να φτάσουν και σε μας τα Βάγια, το Χρίσμα, το Άγιο Φως.
Εθελοντές ο Κλήρος και όσοι ελάχιστοι Πιστοί απαιτηθούν για να μοιράσουν τα Βάγια και το Χρίσμα.
Και το Μεγάλο Σάββατο μπροστά στο σπίτι μας πάλι, ένας σε κάθε σπίτι, ανάβοντας ο ένας από τον άλλον το Άγιο Φως της Ανάστασης ξεκινώντας από τον Κλήρο σε κάθε Εκκλησιά και μεταλαμπαδεύοντας το έτσι στην ανθρώπινη αλυσίδα. Μία «Ολυμπιάδα Πίστης». Έτσι, το Άγιο Φως θα πάει παντού.
Με την επιβεβλημένη ασφάλεια, με τη δέουσα τάξη, με υπομονή και καρτερικότητα, με ενδυναμωμένη Πίστη. Χωρίς συνωστισμό, χωρίς ασπασμούς αλλά και χωρίς φόβο.
Ένα διαφορετικό Πάσχα. Ένα Πάσχα που τελικά θα μας φέρει πιο κοντά. Και σαν Κοινωνία αλλά, και πιο ταπεινά κοντά στον Χριστό.
Γιατί, Θέλω να το Ζήσω, ή μάλλον, να το νιώσω αυτό το διαφορετικό Πάσχα! Και να μείνει τελικά στην ιστορία της ενορίας μου, της πόλης μου, της Μητρόπολής μου, ένα Πάσχα «ξεχωριστό».
Γι’ αυτό και προτείνω προς την Εκκλησία και την Πολιτεία τα παραπάνω.
Ζητώντας εκ των προτέρων τη συγγνώμη και τη διαμεσολάβηση συγχώρεσης, από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας Ιερώνυμο, αν προείπα κάτι στα παραπάνω λαθεμένα.
Από τον Κωνσταντίνο Διαμάντο
