Διαπιστώνουμε, καταρχήν, ότι ένας αόρατος ιός, με συμπτώματα, φαινομενικά, ήπια, ακίνδυνα και όχι ιδιαίτερα θνησιγενή, οδήγησε στην αρχή, τουλάχιστον, της εξάπλωσής του στον εφησυχασμό και στην υποτίμησή του, μια που ξεκίνησε απ’ την τόσο μακρινή σ’ εμάς Κίνα. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να ειρωνεύονται τους Κινέζους για την πειθαρχία τους και τις υπερβολές των οργάνων του κράτους τους στην προσπάθεια αντιμετώπισής του.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και μια που ο κόσμος μας λόγω παγκοσμιοποίησης, ανοιχτών συνόρων και τεχνολογίας έγινε μια γειτονιά, ο συγκεκριμένος ιός άρχισε να εξαπλώνεται, ραγδαία, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη μας, κάνοντας την επιστημονική κοινότητα να μιλά, πλέον, για πανδημία, τα κράτη, το ένα μετά το άλλο, να παίρνουν τα μέτρα τους και εμείς να τιθέμεθα προ των ευθυνών μας.
Κάποιοι, βέβαια, στη χώρα μας παρά τις εκκλήσεις και τα μέτρα, που ανακοινώνονται, και παρά τα όσα συμβαίνουν στις αγορές και στην παγκόσμια οικονομία, συνεχίζουν τον χαβά τους και επιμένουν να σφυρίζουν αδιάφορα και ανεύθυνα, κυκλοφορώντας και συνωστιζόμενοι σε χώρους, που δεν επιτρέπεται, αγνοώντας τους κινδύνους, λες και είναι μόνοι τους σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Άλλοι, πάλι, φοβούμενοι την απομόνωση και, κυρίως, τον θάνατο, αποδεικνύονται τόσο ψοφοδεείς, ώστε να πέφτουν εύκολα θύματα κερδοσκόπων, μια που, πανικόβλητοι, τρέχουν και αδειάζουν φαρμακεία και ράφια καταστημάτων, και με το παραμικρό σύμπτωμα τρέχουν στα νοσοκομεία αγνοώντας τις συμβουλές των γιατρών για ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και παραμονή στο σπίτι. Όλοι αυτοί παραβλέπουν, ότι, κάθε χρόνο, από εποχική γρίπη πεθαίνουν, περίπου, 700.000 άνθρωποι, ανά τον κόσμο, χωρίς να υπολογίζονται οι θάνατοι λόγω γήρατος, καρδιακών νοσημάτων, καρκίνου, τροχαίων ατυχημάτων και άλλων ασθενειών. Όλα αυτά, γιατί η συμπεριφορά του ιού αυτού είναι άγνωστη και φάρμακο για την αντιμετώπισή του δεν βρέθηκε, ακόμη.
Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, ωστόσο, κρατούν την ψυχραιμία τους και αλλάζουν, σιγά σιγά, τρόπο ζωής, προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί πιο σύντομα και πιο αποτελεσματικά η κατάσταση, πιστεύοντας, ότι, αργά ή γρήγορα, θα συμβεί κι αυτό, όπως συνέβη, στο παρελθόν, με τόσους άλλους ιούς και νοσήματα.
Δημιουργείται, ωστόσο, η εξής απορία. Ο κορονοϊός είναι αόρατος και, κατά πάσα πιθανότητα, προσωρινός και εφήμερος, αφού η επιστήμη, για άλλη μια φορά, ψάχνει και θα βρει τον τρόπο. Επειδή, όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι ικανός, αυτός ο ελάχιστος, να προκαλεί θανάτους, έστω και μικρής κλίμακας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, δικαιολογημένα, ανησυχούμε και πολλοί πανικοβαλλόμαστε εξαιτίας του. Σημειωτέον, ότι ο θάνατος είναι φοβερός, αλλά αναπόφευκτος και απρόβλεπτος για όλους, ανεξαιρέτως, τους ανθρώπους.
Ο Θεός της Ελλάδας, όμως, ή, καλύτερα, της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι και αυτός αόρατος, αλλά παντοδύναμος, αιώνιος και, κυρίως, νικητής του θανάτου. Τότε, γιατί τόση πρεμούρα και παράκρουση για έναν ιό, που, προσωρινά, θριαμβεύει, ενώ, αντίθετα, γιατί τόση αμφισβήτηση, εμπάθεια και έλλειψη εμπιστοσύνης από ορισμένους, απέναντι στο Δημιουργό μας και νικητή του θανάτου;
Γι’ αυτό, επειδή αυτές τις μέρες, παράλληλα με τη μάχη κατά του κορονοϊού, διανύουμε περίοδο νηστείας και πνευματικού αγώνα, καθώς οδεύουμε προς το Πάσχα, καλό είναι, αφ’ ενός, να εκτελούμε όλοι μας με θρησκευτική ευλάβεια και ψυχραιμία, τα όσα μας συνιστούν η επιστημονική κοινότητα και τα όργανα της Πολιτείας μένοντας στο σπίτι.
Είναι, όμως, καλό, αφ’ ετέρου, οι χριστιανοί να δείχνουμε, εμπράκτως, τα φιλάνθρωπα αισθήματα στους συνανθρώπους μας συμμορφούμενοι και στις υποδείξεις της Εκκλησίας, που έδειξε, εμπράκτως, ότι σέβεται και δεν αμφισβητεί την Επιστήμη, κάνοντας ο καθένας μας ορισμένες προσωρινές εκπτώσεις στην άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων χάριν του κοινού καλού. Άλλωστε, ο Θεός της αγάπης είναι πανταχού παρών, η δε λατρεία του, η ατομική προσευχή, η εγκράτεια μέσω νηστείας και πολλές άλλες χριστιανικές αρετές είναι δυνατές, αδιαπραγμάτευτες και ουχί επιζήμιες.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου, μήπως, τελικά και με βάση αυτά, που βλέπουμε καθημερινά, ο κορονοϊός, που έφερε στην επιφάνεια την ασημαντότητα και τις αδυναμίες μας, μας βγει, τελικά, σε καλό, όταν εκλείψει, αφού δίνει την ευκαιρία αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στις σχέσεις μεταξύ Πολιτείας και πολιτών, και μας αναγκάζει να ανακαλύπτουμε ξεχασμένες αξίες, μεταξύ των οποίων η οικογενειακή θαλπωρή και η ασφάλεια του σπιτιού, η πειθαρχία, η ατομική ευθύνη και αυτοπροστασία;
Από τον Κώστα Γιαννούλα
