Η ματιά μου έξω στον δρόμο με κάνει πάλι να ανατριχιάζω. Κόσμος πάει κι έρχεται με ή χωρίς μάσκες. Αυτοκίνητα πολλά, περισσότερα και από πριν ακόμα υπάρξουν οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας... Δεν μπορεί - συλλογιέμαι. Σε έναν πληθυσμό τόσων εκατομμυρίων ψυχών, υπάρχουν οι έξυπνοι, υπάρχουν και οι χαζοί, υπάρχουν οι ανόητοι και οι τρελοί, υπάρχουν οι ψύχραιμοι και οι δειλοί, υπάρχουν οι νομοταγείς και οι παράνομοι, οι ηλίθιοι και οι οξυδερκείς, οι τίμιοι και οι κλέφτες, οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλων των κατηγοριών άνθρωποι, όμως η κυβέρνηση, μια σοβαρή κυβέρνηση, μπροστά στον κίνδυνο της εξάπλωσης της πανδημίας, παίρνει μέτρα που απευθύνονται τουλάχιστον σε νοητικά υγιείς πολίτες. Σε κόσμο που να αντιλαμβάνεται τα βασικά δηλαδή. Σε πολίτες που έχουν το ένστικτο της αυτοπροστασίας και τουλάχιστον το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης απέναντι στον εαυτό τους και απέναντι στα μέλη της φαμίλιας τους.
ΛΕΩ για την αντιμετώπιση του αόρατου εχθρού, που επιχειρεί ως τώρα η κυβέρνηση και οφείλω να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί διέψευσε μέχρις εδώ τις εκτιμήσεις που έκανα για αυτή από την αρχή της υγειονομικής κρίσης. Σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό που σου σκοτώνει χωρίς όπλα τους πολίτες, η κυβέρνηση επέδειξε μια σοβαρή στάση, υπεύθυνη, που αν οι χειρισμοί της και η αποτελεσματικότητάς τους δικαιωθούν στο μέλλον, με τη χώρα στο τέλος να έχει τους λιγότερους θανάτους, τότε ένα χειροκρότημα, όπως κάνουμε τώρα από τα μπαλκόνια, θα της αξίζει...
ΟΜΩΣ, όσον αφορά όλους μας, αν μη τι άλλο, όταν με τις λιγότερες απώλειες περάσει τούτη η μπόρα, θα πρέπει ως λαός να επανεξετάσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τις αξίες που κάποτε μας ξεχώριζαν από τους άλλους λαούς. Και πρώτα απ´ όλα, το χάρισμα της αλληλεγγύης. Δεν μπορεί πέντε χρόνια να βλέπουμε τους πατριώτες μας στα νησιά να φιλοξενούν με οδύνη και θυσίες το πρόβλημα των λαθρομεταναστών και των προσφύγων, εμείς να μην δεχόμαστε καταυλισμούς στην ηπειρωτική χώρα και ξαφνικά μπρος στον κίνδυνο του κορονοϊού να γεμίζουμε τα βαπόρια και να ταξιδεύουμε για προστασία στα εξοχικά μας στα νησιά...
ΥΣΤΕΡΑ να μιλήσουμε για το «χάσμα γενεών» που αποκάλυψε η επέλαση της θανατηφόρας νόσου. Οι νέοι επέδειξαν σκληρή συμπεριφορά απέναντι στους γεννήτορές τους. Απέναντι στους ηλικιωμένους προγόνους τους. Δεν πειθάρχησαν, δεν κλείστηκαν στο σπίτι, παρότι γνώριζαν ότι οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν από τα παιδιά τους τα οποία θα μπορούσαν να τους μεταφέρουν τον θάνατο! Κανενός δεν πήγαινε το μυαλό στο χειρότερο, παρότι οι σπουδές των νέων σήμερα είναι ασυγκρίτως πιο πλούσιες από του παρελθόντος. Να σκεφτούν δηλαδή ότι σε περιπτώσεις θανάτου των γονέων τους, όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να τους δουν ούτε καν να τους αποχαιρετίσουν! Και το τραγικό; Δεν θα μπορούσαν να συντηρήσουν ούτε τις περιουσίες!
ΑΚΟΜΑ θα πρέπει να αναθεωρήσουμε βασικά πράγματα γύρω από την αυτοπροστασία μας. Απόμακρη μου φαίνεται η πιθανότητα έστω και πέντε στους εκατό από εμάς να είχαμε ποτέ σχεδιάσει στη ζωή μας προσωπικό ή οικογενειακό σχέδιο επιβίωσης, από κάθε απειλή. Ούτε καν από τον πλέον, ανά τους αιώνες, πιθανό εχθρό, μια πολεμική σύγκρουση δηλαδή με τη γείτονα. Και βέβαια ούτε λόγος για τις απρόβλεπτες φυσικές καταστροφές. Δυστυχώς η εφήμερη μακροχρόνια εθνική ηρεμία για πάνω από 80 χρόνια (με εξαίρεση την τελευταία σκληρή δοκιμασία των μνημονίων), μας κατάντησε αδρανείς, εθνικά ταπεινωμένους και σχετικά ανυποψίαστους στο αόρατο κακό...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ βρισκόμαστε στο μέσον μιας τεράστιας κρίσης παρέα με όλη την ανθρωπότητα. Πιο οδυνηρή και από τους πολέμους, αφού τουλάχιστον σ´ αυτούς, ο αμυνόμενος άνθρωπος πάντα έβλεπε τον εχθρό. Όταν και αν περάσει αυτή η μπόρα, τουλάχιστον όλοι θα πρέπει να κερδίσουμε κάτι από τη δοκιμασία. Την εμπειρία της αυτοπροστασίας. Γιατί, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι, σε επόμενα πιο μακρινά χρόνια, η ανθρωπότητα δεν θα απειληθεί και από ...εξωγήινους; Ουδείς γνωρίζει το μέλλον.
Από τον Xρήστο Τσαντήλα
