Αυτός ο υπολογισμός έγινε για το 2019, χρονιά που η κινηματική κουλτούρα των πρώτων μνημονιακών χρόνων είχε μείνει πολύ πίσω. Είδα τον αριθμό δημοσιευμένο και δεν τον είδα να διαψεύδεται. Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν δυσάρεστες. Αυτές οι πορείες στη μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν ελάχιστη συμμετοχή ανθρώπων. Τις πραγματοποιούν οι κρατικοδίαιτοι επικεφαλής συνδικάτων του Δημοσίου και ΔΕΚΟ, τα διοικητικά συμβούλια των εργατικών κέντρων, κομματικοί αριστεριστές, νεολαίοι των κινηματικών κομμάτων και συλλογικοτήτων. Ελάχιστες φορές κάποιοι άλλοι. Η σιωπηλή πλειοψηφία εργάζεται. Δεν συμμετέχει, και σπάνια έχει και γνώση των κινητοποιήσεων, του διεκδικητικού πλαισίου ή της οικονομικής λογικής των συνδικαλιστικών αιτημάτων. Η παλιά ιστορία των πορειών της Αθήνας απεικονίζει εμβληματικά τη νεοελληνική πραγματικότητα. Το πολιτικό μας σύστημα όμως μ' αυτά και μ' αυτά (στάσεις εργασίας, απεργίες στα σκουπίδια, τη ΔΕΗ, το μετρό κ.ά.) εκβιάζεται, ενδίδει, παρέχει πέρα από τις οικονομικές αντοχές της οικονομίας, συνεπώς δανείζεται (από το 2006 έως το 2009 μανιωδώς με εξωφρενικά επιτόκια 4,6-5,7%) και… χρεοκοπεί.
Σήμερα όμως το θέμα μας είναι αυτές καθαυτές οι πορείες, που παραλύουν την πρωτεύουσα, έχουν απαξιώσει τους βασικούς εμπορικούς της δρόμους και έχουν γίνει αιτία να καταστραφούν αναρίθμητες επιχειρήσεις μικρών βιοπαλαιστών. Μετέβαλαν περιοχές του κέντρου της Αθήνας σε geto και πεδία παραβατικότητας, εμπορίου ναρκωτικών, και πανάθλιων grafities. Για δεκαετίες τώρα το θλιβερό φαινόμενο λίγων εκατοντάδων ή και δεκάδων ανθρώπων που με το "έτσι θέλω" διαλύουν ολόκληρη πόλη με το παραμικρό, δεν αντιμετωπίστηκε από καμιά Κυβέρνηση. Αιτία; Το πολιτικό κόστος και το αλισβερίσι με τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές. Θα το γράψω κυνικά: "Μπάτε σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώστε". Θα με πουν φασίστα, ακροδεξιό, επιεικώς συντηρητικό, ή ο,τιδήποτε άλλο. Τίποτα από αυτά δεν είμαι, και η πορεία μου (καθώς πάρα πολλοί πλέον με γνωρίζουν )το έχει αποδείξει πριν, κατά, μετά τη χούντα και μέχρι σήμερα .Τον αντικοινωνικό όμως ακτιβισμό όσων γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους συνανθρώπους τους απεχθάνομαι. Γιατί άραγε, όσοι θέλουν να πορευτούν σε κομβικά συγκοινωνιακά σημεία, πρέπει σώνει και καλά- και μάλιστα αν συμβαίνει να είναι "... αρέα, αρέα καμιά… σαρανταρέα!" -να πιάνουν στασίδι σε ολόκληρο το οδόστρωμα κεντρικών λεωφόρων της Αθήνας; Γιατί δεν μπορούν να προβληθούν οι όποιες διεκδικήσεις ή διαμαρτυρίες σε μία ή και δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε μεγαλύτερες λεωφόρους; Η κωμωδία ενός πανό 10 μέτρων, που το κρατούν πεντέξι άνθρωποι, πίσω κενό 20 μέτρων με μια-δυό ντουντούκες, συνέχεια κενό και μετά αραιά, αραιά λίγες παρέες τριών τεσσάρων ανθρώπων, που άλλος μιλάει στο κινητό, άλλος χασκογελάει με τον διπλανό, κι ένας τρίτος σέρνει βαριεστημένος τα πόδια, αυτή η παραλυτική κατάσταση ολόκληρης της πρωτεύουσας είναι καιρός να σταματήσει.
Οι "κινηματικές" πρακτικές των μικρών "μαζώξεων", και μεγαλύτερων ακόμα χωρίς συναίσθηση της προσβολής δικαιωμάτων του κοινωνικού συνόλου, αποτελούν κατάχρηση δικαιωμάτων, και είναι αντίθετες στο Σύνταγμα και τον Ποινικό Κώδικα. Η άσκηση ατομικών δικαιωμάτων και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι προστατεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 12 Συντ. και 11 ΕΣΔΑ, Ευρωπ. Συμβ. Δικ. του Ανθρώπου). Πρέπει όμως να ασκούνται σύμφωνα με τους Νόμους, όπως προβλέπουν οι ίδιες διατάξεις. Ποιοι είναι αυτοί οι Νόμοι; Υπάρχουν από τα μέσα του 20ού αιώνα δύο διατάξεις. Αυτή του Αστικού Κώδικα (281Α.Κ.), που απαγορεύει την κατάχρηση δικαιώματος και αντιστρατεύεται τον κοινωνικό του σκοπό. Και αυτή του Ποινικού Κώδικα (290 Π.Κ.), που τιμωρεί με βαριές ποινές την παρακώλυση των συγκοινωνιών. Σήμερα που γράφεται αυτό το σημείωμα, άκουσα πως προωθήθηκε στη Βουλή νομοσχέδιο για τις πορείες. Αν υπήρχε πολιτική βούληση στο παρελθόν, δεν χρειαζόταν Νόμος. Από Νόμους άλλο καλό. Μόνο που δεν εφαρμόζονται. Ένα ακόμα μέτρο δεν βλάπτει. Αρκεί μία λωρίδα δρόμου για μικρές συγκεντρώσεις και έστω δύο για μεγαλύτερες. Χρειάζεται όμως εξασφάλιση της εφαρμογής των ρυθμίσεων με κατεύθυνση τις οικονομικές κυρώσεις σε βάρος των οργανωτών φυσικών και νομικών προσώπων. Επιβολή ποινών φυλάκισης θα είναι αποτυχία. Στο παρελθόν πήγαν στα Δικαστήρια εκατοντάδες ιδιοκτήτες τρακτέρ για τους αποκλεισμούς των δρόμων. Κάτω από την πίεση αγροτοσυνδικαλιστών έξω από τα Δικαστήρια με πανό, ντουντούκες και συνθήματα, όλες σχεδόν οι αποφάσεις ήταν απαλλακτικές. Ελάχιστες υπήρξαν καταδικαστικές με αναστολές ποινών. Η αποτυχία του αντικαπνιστικού νόμου της Κυβέρνησης Σημίτη ανέδειξε εμφαντικά την ανυπακοή κομμάτων, φορέων και πολιτών σε ρυθμίσεις. Επειδή ο Νόμος εκείνος δεν συνοδεύτηκε από πλαίσιο προστίμων, όπως και βούληση επιβολής του. Έζησα ο ίδιος την παχυλή αδιαφορία βουλευτών μέσα στη Βουλή.
Το διόλου παράδοξο αίτιο συγκεντρώσεων και πορειών είναι οι οικονομικές αξιώσεις. Προ πάντων των ευνοημένων συνδικάτων του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των ΔΕΚΟ. Εκεί το μεγαλύτερο πλήθος τακτοποιήθηκε με ρουσφέτια. Κάτι ξέρω από πρώτο χέρι για τις "διαδικασίες" των προσλήψεων. Έχουν παχυλούς μισθούς έξω από κάθε δυνατότητα των επιχειρήσεων και -μαζί με τις κομματικές Διοικήσεις -τις τίναξαν στον αέρα. Το σαπάκι π.χ. της ΛΑΡΚΟ, που πουλάει το νικέλιο κάτω του κόστους και χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής του, πληρώνει τους εργαζομένους με 44.000 μεσοσταθμικά τον χρόνο. Όσους συμπλήρωσαν εικοσαετία με 62.500 και καμιά τριανταπενταριά με 75.000 ευρώ. Οι μισθοί είναι σημερινοί. Γιατί να μην διαμαρτυρηθούν οι άνθρωποι, όταν απειλείται με λουκέτο η χρυσοτόκος όρνιθα. Ανάλογα μισθολόγια υπάρχουν στο σύνολο των ΔΕΚΟ που κατά... σύμπτωση όλες χρεοκόπησαν. Τα έχω ξαναγράψει αυτά και δεν κουράζομαι να τα επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία, παρότι μου την "έπεσαν" κάποιοι. Όλοι αυτοί διαμαρτύρονται και... σφραγίζουν καθημερινά την Αθήνα. Μαζί και οι συνταξιούχοι τους. Α! ξέχασα τους νομοταγείς Δικαστές, που έχουν δικό τους Δικαστήριο, το Μισθοδικείο, που από το 2006 τους διπλασίασε τους μισθούς, τους επιδίκασε αναδρομικά 1,5 δισ. ευρώ και μεταξύ 2000 και 2009 έλαβαν αυξήσεις 270%! Ε!, όχι και να κατέβουν με τον λαό στους δρόμους. Όλοι οι άλλοι όμως ζητούν (να γράψω ζητάμε; Να γράψω). Ζητάμε λοιπόν πάλι και πάλι από ένα "δαιμόνιο" Κράτος, που δεν παράγει, δεν είναι ανταγωνιστικό, και για έβδομη φορά πολιτικοί και πολίτες το χρεοκοπήσαμε. Από ένα Κράτος με δημόσιο χρέος 180% του ΑΕΠ, ανεργία 18%, υποθηκευμένη περιουσία για 96 ακόμα χρόνια, 155.000 45ρηδες συνταξιούχους, και χρέη ΔΕΚΟ πάνω από 20 δισ. ευρώ (8 από αυτές χρωστούν 12 δισ.) .Εναντίον αυτού του Κράτος πως είναι δυνατό να ξεσηκώνονται τα συνδικάτα, επειδή το ελάχιστο που θέλει από αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι, να τους αφήσει να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πρωτεύουσά τους; Είναι πολύ;
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
