Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Τον τελευταίο καιρό και ύστερα από μια περίοδο ανακωχής μεταξύ του ΡΚΚ και της Τουρκίας και παρά τις προσπάθειες και από τις δύο πλευρές για ειρηνική επίλυση του χρόνιου αυτού προβλήματος που, έχει καταστεί πλέον μόνιμη θηλειά στον λαιμό της γειτονικής μας χώρας, έχει ανάψει για τα καλά εκ νέου ο ανταρτοπόλεμος όχι μόνο στη ΝΑ Τουρκία (Ντιαρμπακίρ) αλλά και στις μεγάλες πόλεις όπως στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Κούρδοι είναι ένα έθνος νομάδων, έχουν παρουσία στις ορεινές περιοχές της Νοτιοδυτικής Ασίας εδώ και 4.400 περίπου χρόνια. Έχουν χαρακτηρισθεί, όχι άδικα, ως Έθνος χωρίς Κράτος, καθώς αριθμούν, πάνω από 30.000.000 κατοίκους, ενώ το νοητό Κράτος του Κουρδιστάν, μοιράζεται μεταξύ της Τουρκίας (Βορειοδυτικές περιοχές), του Ιράκ (Βόρειες περιοχές), του Ιράν (Βορειοδυτικές περιοχές) και της Συρίας (Βορειοανατολικές περιοχές). Το Κουρδιστάν ως Χώρα των Κούρδων έχει μια εδαφική επιφάνεια 475.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι ίση περίπου με την έκταση της Γαλλίας. Το τμήμα της Τουρκίας καταλαμβάνει έκταση 225.000 τετρ. χλμ. έναντι συνολικής 881.000 τ. χλμ. αυτής (Τουρκίας) και αναλογεί στο 30% της έκτασή της. Στο Ιράν καταλαμβάνει έκταση 160.000 τετρ. χλμ. Στο Ιράκ 75.000 τετρ. χλμ. και στη Συρία 15.000 τετρ. χλμ. Στην Τουρκία κατοικούν περίπου 18 εκατομμύρια, το 23% του συνολικού πληθυσμού της (80.000.000). Στο Ιράν 6 εκατ. το 9% του συνολικού πληθυσμού του. Στο Ιράκ 6 εκατ. το 22% του συνολικού πληθυσμού του και στη Συρία 2.000.000, το 9% του συνολικού πληθυσμού της. Συνολικά 32.000.000.
Η Συνθήκη των Σεβρών (1920), προέβλεπε κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις δημιουργίας κατ’ αρχήν αυτόνομου Κουρδικού Κράτους, ωστόσο όμως, με την επικράτηση του Κεμάλ στην Τουρκία, οδήγησαν τελικά στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), που αντικατέστησε αυτή των Σεβρών (με την οποία ως γνωστόν η Πατρίδα μας εγένετο για λίγο στα χαρτιά και μόνον, Χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών) και η οποία αναιρούσε τη συγκρότηση, του αυτόνομου Κουρδικού Κράτους, τα εδάφη του οποίου μοιράσθηκαν τελικά και σκόπιμα στα τέσσερα αυτά κράτη.
32.000.000 εκατομμύρια άνθρωποι, οι Κούρδοι αποτελούν τον μεγαλύτερο λαό χωρίς Κράτος στη Γη. Μετά το κύμα των επαναστάσεων, που σάρωσε και σαρώνει τη Μέση Ανατολή (– Τυνησία – Λιβύη – Συρία - Αίγυπτος), οι Κούρδοι, της περιοχής αυτής, περιμένουν και αυτοί μάταια προς το παρόν, την αφύπνιση του Έθνους τους και τούτο γιατί ως διασκορπισμένοι, που είναι ανάμεσα στην Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία, είναι δύσκολο, να συντονισθούν και να δράσουν από κοινού, για να επιτύχουν τον Εθνικό τους στόχο και πόθο που, δεν είναι άλλος, από τη συγκρότηση ενός ενιαίου Κράτους του Λαού του Κουρδιστάν.
Στην Τουρκία τα όπλα είναι ως τώρα η μόνη απάντηση. Οι πρόσφατες μάχες σε αυτόν το σκιώδη ανταρτοπόλεμο που, στοίχισαν μέχρι τώρα τη ζωή σε τουλάχιστον 200 ανθρώπους, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι Κούρδοι αντάρτες (180 και 20 Τούρκοι), στην περιοχή κοντά στα σύνορα ανάμεσα στην Τουρκία και στο Ιράκ, αλλά τελευταία και στα Τουρκοσυριακά σύνορα, βύθισαν και πάλι την Τουρκία, σε ένα κύμα βίας, που μένει απαράλλακτο εδώ και 30 χρόνια και έχει στοιχίσει 45.000 νεκρούς, στην πλειονότητά τους Κούρδοι μαχητές του ΡΚΚ και άμαχοι (Κούρδοι) και έχει δημιουργήσει πάνω από 2.000.000 εκτοπισμένους, 2.000 - 2.500 κουρδικά χωριά τελείως κατεστραμμένα, με κόστος αυτού του ανταρτοπόλεμου άνω των 300 δισ. ευρώ. Η Κυβέρνηση του Ερντογάν δεν προχώρησε ακόμα, παρά τις υποσχέσεις της, στην αναγνώριση ενός κάποιου πολιτικού είδους αυτονομίας, για τους Κούρδους, ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη ειρήνη και να σταματήσει κάποτε αυτός ο ανταρτοπόλεμος, που υποβόσκει από το 1984 στη Νοτιοανατολική Τουρκία (Τουρκοϊρακινά σύνορα γύρω από την περιοχή Ντιγιαρμπακίρ) και τελευταία και στα σύνορα με τη Συρία.
Στο Ιράκ ως γνωστόν και συγκεκριμένα στο βόρειο τμήμα αυτού, έχει ιδρυθεί και λειτουργεί από το 2004, αυτόνομη Κουρδική πολιτεία, με δική της Βουλή και βασική τους επιδίωξη των Κούρδων είναι να αποκτήσουν, πλήρη ανεξαρτησία και τη δημιουργία δικού τους, Κουρδικού Κράτους, κάτι που φοβούνται πολύ οι Τούρκοι. Στο μέρος αυτό οι Κούρδοι του ΡΚΚ έχουν δημιουργήσει και εγκαταστήσει δικές τους βάσεις, τις οποίες τον τελευταίο καιρό σφυροκοπούν με αεροσκάφη F16 και ελικόπτερα από τις οποίες συχνά εξαπολύουν καταδρομικές επιθέσεις, εναντίον του Τουρκικού Στρατού και έτσι συντηρείται και τροφοδοτείται, ένας συνεχής ανταρτοπόλεμος, στη Νοτιοανατολική Τουρκία, που κρατά την Τουρκία σε μια μόνιμη νευρική κρίση και τη διατήρηση ένεκα τούτου ετοιμοπόλεμες στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις της τάξεως των 100.000 ανδρών, στην περιοχή αυτή (Ντιγιαρμπακίρ) με μεγάλο όμως οικονομικό κόστος γι’ αυτήν. Στο Ιράν σιγοβράζει και εδώ μια μορφή ανταρτοπόλεμου όχι όμως, όπως των διαστάσεων, του ΡΚΚ στην Τουρκία που, επηρεάζει κάπως τα 6 εκατ. Κούρδων, που ζουν στη Χώρα των Μουλάδων.
Στη Συρία η κύρια Κουρδική πολιτική δύναμη παραμένει το ΡΥD (Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης) η Συριακή θυγατρική του ΡΚΚ έχει κατορθώσει να ιδρύσει τρεις αυτόνομες περιοχές στα βόρεια ανατολικά σύνορα με την Τουρκία με Κουρδική Διοίκηση και είναι η μοναδική δύναμη που, μάχεται στα ίσα Τζιχανιστές του Ισλαμικού Κράτους και τους κρατά για τα καλά μάλιστα μακράν των εδαφών που, με τα όπλα υποστηρίζουν.
Μέχρι σήμερα η Τουρκία στο Κουρδικό πρόβλημα ασκεί μια παρελκυστική πολιτική και συνεπώς κοροϊδεύει κατά κάποιο τρόπο τον Κουρδικό λαό, πιστεύοντας ότι με την πάροδο του χρόνου, θα κουρασθεί και τελικά θα ενδώσει σε λύση σύμφωνα με τις επιδιώξεις της, τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως βολεύουν την Τουρκία.
Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου τρέχοντος έτους, το Δημοκρατικό κόμμα του Λαού, με τον χαρισματικό ηγέτη των Κούρδων Σελεχαντίν Ντεμιρτάι παρά ότι ο εκλογικός νόμος προβλέπει σκόπιμα για είσοδο ενός κόμματος στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, να συγκεντρώσει το 10% του εκλογικού σώματος όχι μόνο συγκέντρωσε αυτό, αλλά υπερέβη το 13% και ήδη βρίσκεται σε αυτήν (Τουρκική Εθνοσυνέλευση) με 88 βουλευτές. Συνεπώς οι Κούρδοι στην Τουρκία έχουν πλέον ενιαία φωνή διεκδικούν ειρηνικά ίσα πολιτικά δικαιώματα που, δικαιούνται και τα οποία ο Σουλτάνος Ερντογάν αρνείται πεισματικά να εκχωρήσει σε αυτούς τα αυτονόητα. Μέχρι πότε όμως;
Δεν θέλω να κάνω τον μάντη φαίνεται όμως ότι αυτή η πολυπληθής ομάδα των 32.000.000 Κούρδων, που ζουν σε μια συμπαγή και ενιαία περιοχή το Κουρδιστάν εκτάσεως 475.000 τετρ. χλμ., ίση με τη Γαλλία αλλά μοιρασμένη σκόπιμα σε τέσσερα Κράτη (Τουρκία – Ιράκ – Ιράν – Συρία) αργά ή γρήγορα η αφύπνιση των Κούρδων (32.000.000) είναι πλέον γεγονός και θα ζητήσουν και αυτοί, να αποκτήσουν σε πρώτη φάση, ένα είδος αυτονομίας και στη συνέχεα πλήρη ανεξαρτησία σε δική τους κρατική οντότητα. Δεν μπορεί σε τελευταία ανάλυση 32.000.000 ψυχές Κούρδων να μένουν συνεχώς χωρίς πατρίδα και δικό τους κράτος και να σφαγιάζονται από τα αφεντικά τους. Κάποτε θα την αποκτήσουν και αυτή τη στιγμή υπάρχει και το σύνθημα και το ερέθισμα, με πρώτο θύμα αυτή τη φορά τη γειτονική μας Τουρκία που, το Κουρδικό είναι γι’ αυτήν ένα καζάνι, που σιγοβράζει και δεν έχει παρά κάποτε να εκραγεί, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή μας. Στην Τουρκία όμως ακολουθούν ακόμα πιστά την παρακαταθήκη, του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας του Κεμάλ Ατατούρκ, (πατέρας των Τούρκων) που, είναι: Ένας Λαός, μια Θρησκεία, μια γλώσσα, ένα Κράτος, ένα Έθνος και πάνω απ’ όλα Τούρκοι για πάντα, για όλα και σε όλα. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει και παρά τη συντριπτική στρατιωτική υπεροχή και τον άνισο αγώνα που καθημερινά διεξάγουν οι Κούρδοι με τον Τουρκικό Στρατό, η Τουρκία εκ των πραγμάτων θα αφήσει στην μπάντα τη στρατιωτική λύση, που επιδιώκει από το 1984 να δώσει στο Κουρδικό πρόβλημα που τη βασανίζει και την ταλανίζει για 30 ολόκληρα χρόνια και θα αναγκασθεί να δώσει πολιτική λύση. Δηλαδή κάποιο είδος αυτονομίας στον πολυπόθητο λαό των Κούρδων. Συνεπώς «οι καιροί ου μενετοί» για την Τουρκία.
Σημείωση: Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ατού, θα έλεγα των Κούρδων αυτή τη στιγμή είναι, η μεγάλη γεννητικότητα που παρουσιάζουν και η οποία αν συνεχισθεί ενδέχεται, μετά από πολλές δεκαετίες, να ανατρέψει το σημερινό πληθυσμιακό συσχετισμό και οι Κούρδοι από μειοψηφία να γίνουν σιγά – σιγά πλειοψηφία. Είναι κάτι που φοβούνται και τρομάζει ιδιαίτερα τους Τούρκους. Και γι’ αυτό επιδίδονται με βίαιο τρόπο και εσωτερική μετανάστευση και με τον ξεριζωμό, να αλλάξουν την πληθυσμιακή σύνθεση των κουρδικών περιοχών. Θα το πετύχουν; Ο χρόνος θα δείξει.
