Το κουτσομπολιό σε καθημερινή βάση πάει... σύννεφο. Όλες αυτές οι παρέες που συγκεντρώνονται καθημερινά στις καφετέριες και στα... φαγάδικα ή και στα σπίτια, δεν νομίζω να έχουν σαν θέμα τη... λύση του Κυπριακού.
Δυστυχώς είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τον συνάνθρωπό μας. «Βλέπεις το μικρό αχυράκι που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου και δεν αισθάνεσαι το... δοκάρι που υπάρχει στο δικό σου μάτι». Μας λέει πάλι το Ευαγγέλιο.
Όμως κι αυτό που λέει ο λαός είναι πέρα για πέρα αληθινό και σωστό.
Όταν βγάλεις απ’ το στόμα σου κάτι κακό για τον φίλο σου ή τον γνωστό σου, είσαι δέσμιος.
Μόλις το πεις, μπαίνει μπροστά ο... μηχανισμός της συνείδησης, αν... υπάρχει. Μήπως το μάθει; Μήπως με κακιώσει; Αχ τι ήθελα να το πω! Αυτά και άλλα σκέφτεσαι και χαλάει η διάθεσή σου.
Γι’ αυτό, ας κλείσουμε το στόμα μας συνάνθρωποι, για να είμαστε κύριοι και ελεύθεροι.
«Η σιωπή είναι χρυσός» έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τώρα θα μου πείτε, να μη μιλάμε; Να είμαστε... μουγκοί, να συνεννοούμαστε με νοήματα;
Όχι φίλοι μου, δεν εννοούσα αυτό. Και βέβαια θα μιλήσουμε και θα αστειευτούμε και θα γελάσουμε και θα προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά με την παρέα μας.
Αλλά υπάρχουν τόσα πολλά και ωραία θέματα να συζητήσουμε και να κυλήσει η ώρα ευχάριστα.
Ένα ωραίο κήρυγμα που ακούσαμε απ’ τον ιερέα της ενορίας μας, για τον Άγιο Παΐσιο ας πούμε, που είναι το φετινό θέμα σε πολλούς ναούς, που γίνονται κηρύγματα. Αυτό το θέμα σε συνεπαίρνει, γιατί τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο, έζησε δίπλα μας, κάποιοι από εμάς τον γνώρισαν και βίωσαν τη σοφία του και την Αγιότητά του.
Μια ωραία ομιλία, στην παρουσίαση κάποιου αξιόλογου βιβλίου, σ’ ένα πολιτιστικό κέντρο της πόλης μας. Επί πλέον να μιλήσουμε για την καθημερινότητά μας, την υγεία μας, τις σπουδές των παιδιών και των εγγονιών μας, την κρίση που διώχνει τους νέους επιστήμονες απ’ τον τόπο μας και δεν ξέρουμε, αν και πότε θα έρθουν πίσω.
Για κάποιο ωραίο βιβλίο που διαβάσαμε, ας σχολιάσουμε τις απόψεις του συγγραφέα και ας καταθέσουμε τις δικές μας. Για μια ωραία εκπομπή που είδαμε στην τηλεόραση, ένα ντοκιμαντέρ, έστω και για τα τηλεπαιχνίδια, που δεν αξίζουν και πολύ τα περισσότερα εφέτος, αντί να ασχοληθούμε με τον γείτονα ή το γνωστό μας, που είναι έτσι ή αλλιώς και που δεν μας αρέσει η συμπεριφορά του-λες και η δική μας είναι καλύτερη- είναι προτιμότερο να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις. Είναι τόσα πολλά τα θέματα, που δεν θα μας έφθανε το μελάνι όλης της γης να τα καταγράψουμε.
Μια αγαπημένη μου φίλη μου είπε κάποια μέρα. «Έμαθα κάτι που ειπώθηκε για μένα, σε μια παρέα και με πείραξε πολύ και με στενοχώρησε. Εγώ τι πρέπει να κάνω, το σκέφτομαι μέρες. Να τις απαντήσω ή να αδιαφορήσω»;
ΑΓΑΠΗ καλή μου φίλη. Δεν μπορούμε να βουλώσουμε τα στόματα του κόσμου.
Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Ανάλογα με τη συνείδησή του, την παιδεία και τις συνήθειές του.
ΑΓΑΠΗ, τίποτα άλλο, δεν έχει νόημα να αγαπάμε αυτούς που μας αγαπάνε, αλλά κι αυτούς που μας μισούν. Αυτά μας δίδαξε ο Χριστός.
Και στην προκειμένη περίπτωση, αγάπα αυτούς που σε σχολιάζουν έστω από επιπολαιότητα, αν όχι από κακία.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά, συγγραφέα
