Μολονότι βλέπουμε να επικρατεί η εκμετάλλευση, η αλλοτρίωση, ο συμβιβασμός, ο διάχυτος κοινωνικός εκφυλισμός, δείχνουμε να μην νοιαζόμαστε, δείχνουμε ότι έχουμε πάψει πια να ενδιαφερόμαστε γι' αυτό το κατρακύλισμα των αρχών, ιδανικών και αξιών.
Οι άνθρωποι έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους. Έχουν πάψει να ζουν αληθινά, να ζουν με κατανόηση, με αλληλεγγύη, με συμπάθεια.
Έχουν πάψει, με τον καθολικό συμβιβασμό τους, να ονειρεύονται.
Υπάρχουν άνθρωποι δυστυχισμένοι, που κινούνται δίπλα μας σχεδόν αόρατοι. Η δυστυχία αλλά και η βία, που πάνε αντάμα, είναι καθημερινότητα.
Σημασία έχει σε ποια πλευρά του λόφου κατοικείς. Είσαι με τους ισχυρούς; τότε η βία είναι πολιτισμός. Είσαι με τους αδύναμους, τότε η βία είναι κτηνωδία.
Παντού γύρω μας καθημερινά κυκλοφορούν άνθρωποι, που οι πολλοί δεν τους αντιλαμβάνονται, ούτε καν σαν σκιές στη συνείδησή τους. Είναι οι αόρατοι δυστυχισμένοι, που γυρίζουν στους δρόμους και στις γειτονιές πουλώντας λουριά, φακούς, στυλό, κ.ά. Αυτή είναι η βιτρίνα του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Κάπου-κάπου ακούγονται κάποιες φωνές, σαν αυτή του Τσε Γκεβάρα, που προτρέπουν τους ανθρώπους να είναι πάντα σε θέση να νιώσουν βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο.
Γι' αυτό θα πρέπει να πάψουμε να κοιτάζουμε τους συνανθρώπους μας με διόπτρες, παραμερίζοντας το «εγώ» μας στη συμπεριφορά με τους άλλους.
Πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει τον εαυτό του και να τον προσανατολίσει στις αξίες, που θα αλλάξουν τους θεσμούς, που παράγουν βαρβαρότητα.
Ο εχθρός είναι μέσα μας και αυτός είναι που έθαψε κάθε αρχή και ηθική. Να αρχίσουμε να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας όχι σαν ξένους, αλλά σαν δικούς μας, αποβάλλοντας εγωισμούς και ατομικά συμφέροντα. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια του έρωτα, της αγάπης, της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξης.
Να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε, σαν τον Σολωμό, για έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο.
Από μας εξαρτάται, σύμφωνα με τους Οδ. Ελύτη, το τελικό αποτέλεσμα της πορείας μας. Από μας θα εξαρτηθεί ο παράδεισος ή η κόλαση, που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.
Καιρός είναι λοιπόν να πάψουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα και να αρχίσουμε να διερωτόμαστε, πώς να ενεργοποιήσουμε την ανθρωπιά μας, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.
Σαν πολίτης, αλλά κυρίως σαν άνθρωπος, βλέπουμε την κατρακύλα και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και γενικότερα την αδιαφορία των ανθρώπων, νιώθω να βουλιάζω στην απελπισία.
Ευτυχώς που σήμερα υπάρχουν και κάποιοι, κυρίως νέοι, που με τον ακτιβισμό τους πυροδοτούν τη σκέψη και το συναίσθημα. Είναι αυτοί που παίρνουν θέση για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, το περιβάλλον και γενικά για τον άνθρωπο.
Είναι αυτοί που θέλουν να εκπολιτίσουν τον πολιτισμό μας.
Από τον Αστέριο Καζλάρη
